امشب به قصه دل من گدش می کنی

فردا مرا چو قصه فراموش می کنی

رفتم ولی شبه تار پشت سر

می خواندم مدام که باز آی سوی من

اگر آتش است یارت، تو برو در او همی سوز

نام من عشق است، آیا می شناسیدم؟

رو سینه را چون سینه‌ها هفت آب شو از کینه‌ها

وآنگه شراب عشق را پیمانه شو پیمانه شو

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش

هر کجا رفتم غبار زندگی در پیش بود

از جور روزگار کسی بی نصیب نیست

دیوانه ای گرفته به کف تازیانه ای

گر از من زشتی ای بینی به زیبایی خود بگذر

تا آدمی خمش نشود برگزیده نیست