"Wiedzę o losach sporej ilości zwyrodnialców zdobyłam podczas służby w Wydziale do spraw Zabójstw i Walki z Terrorem Kryminalnym Komendy Stołecznej Policji. Podobną wiedzę miałam okazję przyswoić sobie później w Szkole Wywiadu w Starych Kiejkutach, gdzie zmuszona byłam przestudiować sylwetki najgłośniejszych seryjnych maniaków; ich cechy charakteru, motywy oraz modus operandi ze szczególnym naciskiem na technikę uśmiercania ofiar. Co więcej, musiałam nawet zdać z tego egzamin."

"Kiedy znalazła się tuż obok niego on obrócił się do niej plecami. Stał obrócony twarzą do kosza. Odniosłam wrażenie, że rozmawiali, ale nic już nie słyszałam. W pewnym momencie gwałtownie się obrócił, odrzucił piłkę i niespodziewanie ruszył w jej kierunku. Przyciągnął ją do siebie i przyłożył jej coś do twarzy. Po chwili ona stała się wiotka jak z gumy, spłynęła mu przez ręce i upadła na ziemię. Podniósł ją, przerzucił sobie przez ramię jak dywan i podszedł do stojącej obok białej półciężarówki."

"Mnie osobiście dwa ruble kojarzą się przede wszystkim z powieścią „GRU” Wiktora Suworowa. GRU czyli najprościej rzecz ujmując instytucja wywiadu wojskowego, którą szeroko opisał w swoich książkach Suworow, charakteryzowała się tym, iż nie tyle trudno było przystąpić do tej organizacji, co jeszcze trudniej było się z niej wydostać. Osoby, które chciały zerwać więzi z GRU mogły odejść, jak to opisuje Suworow, jedynie przez komin, choć znane są przypadki agentów, którzy zdołali się wykupić. Ale główna zasada była taka, że jeśli już ktoś został przez organizację przyjęty to jej opuszczenie było wręcz niemożliwe. Dlatego w GRU zwykło się mawiać „Rubel za wejście, dwa za wyjście” – łatwiej wejść, trudniej wyjść, choć samo wejście też oczywiście do łatwych nie należało."

"To ja powinienem być na jego miejscu, powinienem siedzieć tam za kratami. Bo to nie jego wina, że się bronił, tylko moja. Też nie jest jego winą, że potrafi skutecznie się obronić. To ja nauczyłem go tych ciosów rękoma, tych kopnięć. Setki razy krzyczałem do niego BROŃ SIĘ, gdy stał w ringu. I weszło mu w krew. Dla niego, panowie, to był odruch. Darujcie mu. To przecież była obrona konieczna, kontratyp, czy jak wy to tam nazywacie…"

"Ślepy traf sprawił, że przyszedł do naszej komendy. Dyżurny, który tego dnia pełnił służbę stwierdził później, że na początku chciał go odesłać z kwitkiem, gdyż Dżamal był tak szalenie porobiony, iż z trudem sklecał zdania i dyżurny za nic w świecie nie mógł się od niego dowiedzieć w jakim celu przyszedł. Zrozumiał jego intencje dopiero, gdy tamten nieco odtajał na ławce w poczekalni, potem wyjął z kieszeni wszystko co miał przy sobie i wykładając to na blat dyżurki oznajmił, że może powiedzieć skąd to ma. Chłopak obrał godną pochwały taktykę. Mając świadomość, że nie zazna spokoju dopóty, dopóki jego prześladowcy będą pozostawać na wolności, zwyczajowo postanowił ich wsypać."

"On drobniutki taki. Ja wtedy pierwszy raz z bliska go widziałem. Chucherko takie, nie facet. Powiedział mi wtedy, że na imię ma Tomek. A później niewiele już mówił. Coś tam od czasu do czasu pod nosem sobie pomruczał. Termos herbaty prawie cały sam wypił. Ale nie miałem mu za złe. Pił jakby pierwszy raz pił coś ciepłego. A pijąc mamrotał pod nosem: „Ale dobre, ale słodkie." Szkoda mi się, proszę pani, wtedy chłopaka zrobiło. Syna w nim swojego zmarłego zobaczyłem."

"Wolno brodząc w wysokiej trawie i sięgających mi do piersi pokrzywach przedostałem się na gruzowisko. Przerzucając walające się tam cegły i dźwigając do góry spróchniałe deski szukałem czegoś co mogło być dowodem tego, że znalazłem się we właściwym miejscu. Kiedy odnalazłem tabliczkę z numerem dwanaście nabrałem pewności, że właśnie tyle pozostało z domu, w którym spodziewałem się zastać nie tyle samego poszukiwanego, co chociażby kogoś, kto mógłby wskazać mi aktualne miejsce jego pobytu."

Cześć, tu Piotrek

Dziś wrzucam czwarty odcinek mojej audycji pt. Stenogramy zbrodni.

Jest to fragment wywiadu z byłym gończym wrocławskiego Wydziału Kryminalnego Sebastianem R., gdzie wspomina jedną z akcji, w której brał w przeszłości udział.

Tłem owych fikcyjnych wydarzeń była ponura rzeczywistość pierwszej połowy lat 90-tych.

Pzdr

"Spędziłem wtedy wspólnie z ojcem dużo czasu leżąc przy drodze w wysokiej trawie i obserwując niebo. Okazało się przy tym, że on całkiem nieźle znał się na gwiazdach. Wypowiadał ich nazwy i nakreślał poszczególne ich konstelacje. Przez chwilę nawet przypuszczałem, że je zmyśla. Powiedział mi wtedy, że ludzie po śmierci zamieniają się w jakąś drobną część wszechświata, najczęściej właśnie w gwiazdy i być może mamy szczęście patrzeć akurat na mamę. Dodał też, że kiedyś do niej dołączy."

"Pieszy patrol prewencji namierzył rzeczone Volvo na jednym z parkingów w okolicy świdnickiego Rynku. W stacyjce widniał pozostawiony tam kluczyk. W bagażniku odnaleźliśmy przykutą łańcuchami do konstrukcji pojazdu dużą i ciężką metalową skrzynię, a w schowku pod siedzeniem kierowcy komplet damskich peruk i cztery kolejne paszporty. Każdy poświadczał inne obywatelstwo zamordowanej. Skrzynia posiadała metalowy pancerz i nosiła ślady mechanoskopijne wskazujące na nieudaną próbę otwarcia. Nam również nie udało się jej otworzyć. Aby ją wydobyć zmuszeni byliśmy wezwać Straż Pożarną. Po jej odcięciu technicy zabrali ją na oględziny do laboratorium, a sam pojazd trafił na policyjny parking. Nie podobała nam się ta skrzynia. Myśli o niej długo nie dawały mi spokoju."