"Otóż trzy tygodnie wcześniej Julia pożegnała się z życiem w efekcie zażycia sporej dawki dopalaczy. Zginęła śmiercią tragiczną, ponieważ jak wynikało ze słów współuczestników imprezy, w trakcie której je zażyła, w pewnym momencie zaczęła dziwnie się zachowywać, mówiła coś o tym, w sumie to krzyczała, że opętał ją demon i musi go z siebie wygnać. Fragmentem rozbitego lustra próbowała podciąć sobie żyły, ale czyn ten udaremnili jej znajomi. Potem podjęli się opieki nad nią, ostatecznie udało im się ją uspokoić i położyć do łóżka. I w pewnym momencie odnieśli wrażenie, że zasnęła. Przynajmniej tak potem twierdzili. Wówczas, pozostawiona bez opieki, prawdopodobnie ocknęła się, otworzyła okno w pokoju, w którym się znajdowała i ..."

"Potem jechaliśmy przez chwilę za tym autokarem, ale nie dlatego, że nie mogliśmy się z Rybką rozstać, tylko dlatego, że nie było innej drogi. Znaki wymuszały jazdę tylko jedną drogą. I w pewnym momencie autokar jakoś niespodziewanie długo blokował najbliższe skrzyżowanie. Siwy miał już go omijać, praktycznie już wjeżdżaliśmy na chodnik, ale tamten w końcu ruszył. I kiedy odjechał ujrzeliśmy Rybkę. Stał na ulicy objuczony swoimi tobołami. Podjechaliśmy do niego, Gruby uchylił okno. Rybka ze łzami w oczach rzekł: Ch... z nogami, pojadę kiedy indziej, chcę wziąć w tym udział. Nie muszę chyba mówić jak bardzo się na jego widok ucieszyłem."

"Twardymi stworzyła nas bieda, z której się wywodziliśmy, przemoc, której świadkami byliśmy od dzieciaka, charaktery wyrobiła nam chęć spełniania wrzynających nam się w mózg ambicji, dążenia do lepszego życia, do bycia poważanym, do czegoś co można ująć jednym słowem: do bycia szczęśliwym. I na tym cały widz polega - żeby ktoś mógł żyć szczęśliwie to nieszczęśliwy musi być ktoś. A z reguły nieszczęśliwi byli ci, którzy zaszli nam za skórę, albo ci którzy byli w posiadaniu czegoś, czego pożądaliśmy. Nie ma co ściemniać – kasa była i jest na pierwszym miejscu, robi się dla niej i dzięki niej różne głupoty."

Cześć

Czwarta część KORONNEGO poleca się do odsłuchiwania.

Mam nadzieję, że skończę kolejną zanim zniknę na jakiś czas, bo mam kilka tematów, a sam jestem bardzo ciekaw co jeszcze wydarzy się u tych wariatów... :)

Pzdr

Cześć,

Trzeci odcinek KORONNEGO poleca się do odsłuchiwania. Przypominam o fanpage'u Stenogramów na FB.

Sorry, za te okładki. Nie chcą się dopasować...

Pozdrawiam

"Jeszcze w drodze powrotnej Gruby wyjął spod siedzenia butelkę szampana, przez chwilę nią potrząsał, potem ją otworzył i wszystkich nas oblał, zalewając przy tym wnętrze auta. Pędziliśmy przez miasto, piliśmy, trąbiliśmy, Gruby wychylił się przez otwartą szybę, usiadł na drzwiach, tłukąc butelką w dach swojego samochodu, krzyczał: To miasto będzie moje! Cały Wrocław będzie mój!"

"Nie wiem skąd we mnie to uczucie, ale darzę ten piec ogromnym sentymentem. Uwielbiałem rozpalać w nim, wpatrywać się w muskane jęzorami ognia palenisko, czuć na sobie płynący z niego żar, siedzieć w jego blasku przy otwartych drzwiczkach, piec na nim podpłomyki nierzadko będące podstawowym moim posiłkiem w ciągu dnia. Stanowił on dla mnie duszę domu. I nawet do tej pory, mimo, że mieszkań i domów w swoim życiu posiadałem kilka, a ostatni był warty prawie pięć milionów, gdy wypowiadam słowo „dom” jawi mi się przed oczami wyłącznie tamten obdrapany piec i zatroskana twarz matki."

"Wojciech przez chwilę z kimś rozmawiał, a potem wypuścił z ręki komórkę, chwycił się za pierś i osunął się na podłogę balkonu. Na szczęście szybko trafił do szpitala. Lekarze zdiagnozowali u niego stan przedzawałowy. Od dawna chorował na serce, a od momentu zniknięcia naszej córki jego stan tylko się pogorszył. Brał tabletki na krążenie. Ale w przeciwieństwie do mnie, nie brał żadnych proszków uspokajających, żył w ciągłym napięciu. Mówił, że niczym nie chce tłumić rozpaczy, że musi być świadomy tego co się dzieje. Że nie będzie się niczym ogłupiał, chce mieć trzeźwy umysł. Ja brałam proszki od momentu zniknięcia Doroty. Bez nich dawno bym sobie coś zrobiła. Albo przynajmniej postradała zmysły. Podobnie jak on."

"Panie prokuratorze, to pan, zdaje się pytał mnie gdzie się podziały moje hamulce. Jakie hamulce? Co miałoby mnie przed tym powstrzymać? Wizja kolejnego wyroku? Co byłoby w stanie przed czymkolwiek powstrzymać kobietę, która ma przed sobą kolejne dwadzieścia lat odsiadki? Rozumie pan? Więc niech pan się już nie kompromituje podobnymi pytaniami."