"Zwyczajnie, Wysoki Sądzie. Stojąc wtedy nad tymi zwłokami postanowiliśmy, że będziemy ciągnąć losy. Kto wyciągnie zapałkę bez łebka ten zostaje. No i jak zwykle mnie się ta zapałka trafiła. Ja nie wiem jak nasz dowódca to robił, ale zawsze odnosiłem wrażenie, że był w tym jakiś podstęp, bo jak tylko przychodziło do losowania to zawsze mnie się trafiała zapałka bez łebka. Pewnie dlatego, że w swoim plutonie byłem najmłodszy służbą. Teraz już nie jestem. Teraz już inni wyciągają zapałkę bez łebka. Ale dalej nie wiem jak dowódca to robi."

"I do tamtej pory bezkarny Ryszard G. po raz pierwszy trafił za kratki. Właśnie w związku z tymi wydarzeniami. Jak powiedział Ernest ta kobieta miała więcej ikry niż wszystkie ryby Bałtyku, temperament godzien królowej. Następnego dnia po ataku na nią przyszła do jego biura, które zajmował wówczas z Mirkiem, stanęła przed nim, powiedziała, że zrobi wszystko, by ten bydlak trafił za kraty. Potem, już na sali sądowej, bez krzty skrępowania wskazała swojego oprawcę palcem, patrząc mu w oczy zeznała: To on, wysoki sądzie. A jemu ani sędzia ani nikt inny, nawet własny adwokat bał się spojrzeć mu w oczy. I to był przyczynek do kolejnych wyroków, które potem lawinowo posypały się na głowę Ryszarda G. Wkrótce za kraty trafiła większość członków jego bandy, a on sam dostał łącznie dwadzieścia jeden lat odsiadki. "

"Próbowałam go od tego odwlec mówiąc: Ernest, zastanów się co robisz, bo pogrążasz nie tylko siebie. A on jak to on: Nie panikuj, dzieciaku. To nie jest pierwszy raz kiedy trzymam w ręce pistolet. I muszę przyznać, że zaskoczył mnie wtedy. Bo zwykle był oszczędny w ruchach i słowach, powiedziałabym flegmatyczny, ale kiedy wyjmował broń, a zrobił to bardzo sprawnie i dynamicznie, zupełnie jak nie on, zauważyłam wtedy, że jego twarz jest zmieniona, a w oczach ma dziwny blask. Miałam potem jeszcze kilkukrotnie okazję przekonać się, że on w podobnych sytuacjach czuje się jak ryba w wodzie. "

"Nasza praca polegała w szczególności na zebraniu zeznań świadków i wylegitymowaniu ich na potrzeby późniejszych czynności. Jak powiedział Ernest: Zbieraj, zbieraj od nich te zeznania. Może być tak, że podpalacz jest wśród nas i wszystkiemu się przygląda. Może uda się go później złapać na jakimś kłamstwie. Więc chodziłam od człowieka do człowieka i rozpytywałam. Każdego pytałam skąd się tam wziął, to znaczy w jaki sposób znalazł się na plaży, z kim przyszedł, w jakim celu, kiedy zobaczył pożar, czy pomagał w jego ugaszeniu, czy coś zwróciło jego szczególną uwagę. To żmudna robota, ale niezwykle ważna. Zdarzało się, że morderca był świadkiem ujawnienia zwłok przez policję, ze stał pośród tłumu gapiów i potem udawało się udowodnić mu winę między innymi dzięki rozbieżności w jego pierwszych i późniejszych zeznaniach. Mało tego – zdarzało się, że sprawca podobnego czynu brał czynny udział w akcji ratunkowej. Zresztą, pewnie zna pan niejeden podobny przypadek, panie prokuratorze."

"Mojemu partnerowi Ernestowi to śledztwo było bardzo nie na rękę. On jest już wiekowy, wygaszony, nie jest dla nikogo w komendzie tajemnicą, że już wyczekuje tylko emerytury. Z tego co mi wiadomo obiecał sobie jeszcze dwa lata przepracować, potem odejść. Żeby podnieść sobie świadczenie. Bo na zwykłą policyjną emeryturę to mógłby odejść już ze dwadzieścia lat temu. Ale on, jak sam twierdzi, postanowił do późnej starości pracować. Przynajmniej tak mówi, bo dla nikogo w komendzie nie jest tajemnicą, że pracuje do dziś, bo musi. Wnuki ma na studiach, a ich ojciec od jakiegoś czasu siedzi za oszustwa podatkowe, Ernest dokłada się do ich wychowania. No i lubi to robić. Policyjną robotę lubi. Jest szorstki i sceptyczny, ale to dobry gliniarz. Starzy funkcjonariusze mówią, że on na podobnych sprawach zęby sobie zjadł. Że nie było drugiego takiego psa w Trójmieście. On połowę służby przepracował pod pseudonimem, z jego papierów wykreślono jego nazwisko. Zarówno dowód osobisty, paszport jak i psią szmatę miał wyrobione lewe, na zmyślone personalia. Był tajniakiem, w latach 90-tych rozpracowywał trójmiejską mafię. Bandyci wielokrotnie wydawali na niego wyrok śmierci. Na jego i wielu jego kolegów, z których niektórzy do dziś leżą gdzieś na wydmach. Nikt nie wie gdzie. "

"Kątem oka widziałem jak stojący obok mnie elegancko ubrany mężczyzna wyjął z kieszeni jakiś niewielki słoiczek, nabrał z niego na palec białą maść, posmarował nią okolice czubka nosa. Dotarło do mnie, że to taka specjalistyczna maść, która zabija nieprzyjemne zapachy, pozwala w miarę normalnie oddychać lekarzom medycyny sądowej przeprowadzającym sekcje zwłok. Potem ów mężczyzna podszedł do leżącego na podłodze denata, przepychając go nogą obrócił go na brzuch. Śledczemu stojącemu obok niego wyjął z rąk latarkę, pochylił się nad denatem, poświecił na tatuaż na jego przedramieniu, potem na jego twarz, przyjrzał mu się dokładnie. Wyprostował się, oddał mężczyźnie latarkę, obrócił się na pięcie, spojrzał mi w oczy, powiedział do mnie: Wołodia Prokopowicz Golikow."

"Trzy dni po tym jak przeniosłem się do hotelu furiat z siekierą, odziany w czarny płaszcz przeciwdeszczowy w biały dzień, dokładnie to równo o czternastej, napadł na pięćdziesięcioletniego mężczyznę. Atak miał miejsce na placu zabaw znajdującym się w pobliżu bloku, w którym mieszkał zamordowany. Ofiarą w tym przypadku był nauczyciel W-Fu jednej z moskiewskich szkół podstawowych, jak twierdzili świadkowie, tuż przed śmiercią spożywał w pobliżu placu alkohol przesiadując na ławce z kilkoma innymi mężczyznami. Mimo padającego z nieba ulewnego deszczu. Świadkowie tych wydarzeń, których w sumie było kilkunastu, wypowiadali się jakoby sprawca ni z tego ni z owego wyłonił się zza okolicznych bloków, podszedł do ławki, na której siedzieli mężczyźni, wskazał ostrzem siekiery swoją przyszłą ofiarę i oznajmił: Jestem. A ciebie za chwilę nie będzie."

"Wowka obejrzał to do końca, musiał. A kiedy skończyliśmy przeglądać resztę nagrań podziękował kobiecie obsługującej monitoring za pomoc, poprosił ją, by zrobiła mu kopię tego nagrania, a także wszystkich innych, na których widać sprawcę, ona też całości tej akcji w wagonie nie widziała, w pewnym momencie podobnie jak ja odwróciła wzrok od zawieszonych na ścianie monitorów, nawet szybciej ode mnie, zerkała wtedy na podłogę, momentami przenosiła spojrzenie na swoje buty, na paznokcie. Ewidentnie szukała ucieczki od drastycznych obrazów, które rozgrywały się na zawieszonych na jednej ze ścian, połączonych ze sobą monitorach."

"Wowka zastał mnie w tej łazience, gdy z pomocą słuchawki prysznica próbowałem spłukać z wanny swoje wymiociny. Stanął za mną w progu, powiedział: Przepłucz gardło, a potem weź ręcznik i przetrzyj nim wszystko czego dotykałeś. Nie możesz tu zostawiać swoich odcisków palców. Lejąc wówczas wodę po ściankach wanny przykręciłem kurek, obróciłem w jego kierunku głowę, spytałem: A twoje odciski? – Moje zostaną przez techników wykluczone. – odparł, po czym zdjął z zawieszonego nad wanną kaloryfera ręcznik i rzucił mi go na głowę. Potem obrócił się i opuścił łazienkę. Kiedy był już w korytarzu dodał: Nie martw się, studenciku, każdemu może się zdarzyć. Z czasem się przyzwyczaisz. Człowiek to sprytna bestia, jest zdolny przywyknąć do wszystkiego."

"Była w nim natomiast jedna rzecz, która od pierwszego momentu nie dawała mi spokoju. Miał tatuaż pod lewym okiem, wykonany prawdopodobnie zwykłym tuszem kreślarskim, przedstawiał on dwie krople, sprawiające wrażenie, że z oka płyną mu łzy. Przy czym jedna była większa, a druga mniejsza. Pomyślałem wtedy, że jak na milicjanta to dosyć dziwna forma wyrażania własnego ja, by tatuować sobie twarz. Tym bardziej, że zadziorny był ten tatuaż, rzekłbym bandycki. Ale pasował mu. Pasował do jego pociągłej, ostro rysującej się twarzy, której spora część skrywała się pod gęstą brodą. Zresztą, tatuaż to przecież nic wielkiego. Sam już wtedy miałem tatuaże, co prawda nie na twarzy, ale miałem."