"Zbrodnia to krew i łzy, brud i bałagan, rozpacz, trauma i walka z czasem, surowa, ponura rzeczywistość, nienawiść, miłość lub szaleństwo. Większość przestępców kieruje się wyłącznie chęcią zysku, a ci, którzy posuwają się przy tym do odebrania drugiemu człowiekowi życia, to najczęściej zwykłe szumowiny i afekciarze; pijani nożownicy, dusiciele, wieczne wzwody i tulipaniarze. Babrając się w tym przez tyle lat, ile ja się już babram, naprawdę można popaść w obłęd… Może mi pani wierzyć lub nie, ale każdy śledczy po kilku latach żmudnej pracy w kryminale myśli o przejściu do cywila. Ludzie pytają mnie czemu ja do tej pory nie odszedłem ze służby. Odpowiedź jest prosta – spowszedniało mi to wszystko. Już dawno. I niestety wciąż lubię tę robotę, traktuję ją jak pasję."

"Kiedy Darek zniknął, a jak wspominałem zniknął na zawsze, jego ludzie zaczęli się niepokoić. Z tym, że to było stado baranów, oni bez pasterza nie potrafiliby trafić do własnego domu. I zaczęli się już żreć między sobą, zaczęli się między sobą strzelać, walczyć o wpływy, jeden z drugiego próbował ściągnąć należność, tam na Kraszewicach pod czyimś autem wybuchł granat, ktoś skończył w bramie kamienicy w rynku z nożem w plecach. A właściwie nie ktoś tylko nawet kilku. Na mieście zawrzało."

"Czekaliśmy wtedy z Figurą przy wyjściu pilnując naszych walizek. A Sowa stał przy przenośniku taśmowym i wciąż czekał na swoją. I kiedy tylko ją podjął podeszło do niego dwóch mężczyzn w mundurach straży granicznej w towarzystwie, jak nam się wtedy wydawało, dwóch pracowników służby ochrony lotniska. Ci ostatni ubrani byli po cywilnemu. Zaczęła się dyskusja, trwało to dłuższą chwilę, Sowa w pewnym momencie spanikował, chwycił swoją walizkę, próbował ich ominąć i po prostu opuścić lotnisko, a kiedy oni zdecydowanym krokiem ruszyli za nim puścił walizkę i gwałtownie rzucił się do ucieczki, wtedy oni dobiegli do niego, pochwycili go za ręce, on się zaczął wyrywać, zaczęli się szamotać, przewrócili go na posadzkę, docisnęli kolanami. Źle to wyglądało. Natychmiast też wyjąłem telefon i zadzwoniłem do Lutego. Kazał nam opuścić halę przylotów i udać się na parking. Tam podjechał po nas, minę podobnie jak my miał nietęgą, wsiedliśmy do auta i odjechaliśmy. Co więcej mogliśmy zrobić?"

"I powiem pani, że było pięknie. Nawet dzisiaj jest pięknie, bo wiem co przeżyłem, mogę wracać do tego pamięcią. Nie jak mój ociec, który czterdzieści lat przejebał w fabryce, a w końcu zmarł na raka, nie jak moja matka, której do momentu, gdy ja nie zacząłem znosić do domu prawdziwych pieniędzy, ręce trzęsły się jak oszalałe. Być może nie byłoby jej dzisiaj, gdyby nie to, że wywiozłem ją do Austrii, do kliniki, gdzie zajęli się nią najlepsi specjaliści, gdyby nie to, że wydałem na jej leczenie z pół miliona dolarów. A teraz jest szansa, że ona nawet mnie przeżyje. I życzę jej tego z całego serca. W sumie stanowi całą moją rodzinę. "

"Byliśmy kiedyś całą ekipą w Ustroniu, w takim pięknym, położonym w sosnowym lesie ośrodku wypoczynkowym. Ośrodek położony był nad jeziorem, tam była też sala weselna, Luty z Olgą brali wtedy w Ustroniu ślub, w kościele w rynku, później pojechaliśmy do lasu, na tę salę. Dziwnie to zabrzmiało, do lasu, na salę. Ale tak było. Sala weselna położona była w lesie, w naprawdę pięknym ośrodku. Rodzice Olgi pochodzili z okolic Ustronia, to oni namówili młodych, by tam urządzili swoje wesele. Załatwili im tę salę po znajomości czy jakoś tak, ja nie wiem, z pewnością nie chodziło o to, żeby było taniej, bo Lutego stać wtedy było wynająć każdą salę w tym kraju. A nawet każdą kupić."

"Kiedy go później zobaczyłem na lotnisku, w tych jego oksach zerówkach, bo wielu przemytników stosuję metodę na zerówki, żeby zmienić wygląd, i gdy zobaczyłem go jak idzie przez salę odpraw ciągnąc za sobą niewielką walizkę to odniosłem wrażenie, że widzę zwykłego człowieka, turystę, bo z pewnością nie kogoś, kto ma na sobie towaru za okrągłą bańkę. I jak się temu facetowi przyglądałem, bo on leciał w tym kierunku co my, wsiadał z nami do samolotu lecącego do Berlina, potem patrzyłem jak ciągle się poprawiał, ponieważ zajmował w samolocie miejsce niedaleko ode mnie, wtedy dotarło do mnie czym jest ten szlak przemytników, o którym wspominał nam Luty. I że znaleźliśmy się w jego centrum, stanowimy jego część."

"Tam proszę pani tak naprawdę cały czas trwała walka gangów, bo wiadomo, mimo, że Kolumbijczycy dzielili się zyskami z bossami, policją i politykami z Salvadoru to jednak wielu zwykłym salwadorskim gangusom było nie w smak, że ktoś działa na ich terenie."

"Więc Sowa poleciał na Ukrainę, do Iwanofrankowska, bo wbijali tam w paszport sążne pieczęcie, ale z niego była taka niedołęga, że on nawet nie dotarł tam do hotelu, w którym miał przenocować. Mówił, że szukał, ale go nie znalazł, w co żaden z nas jakoś mu nie uwierzył. I przegarował noc na lotnisku, na szczęście kolejnego dnia nie pomylił samolotów i udało mu się szczęśliwie wrócić. Przyznał nam się do tego dopiero sporo później. Mówię, on nigdy wcześniej nie podróżował, nie latał samolotami, jeszcze wtedy nie mówił słowa w żadnym obcym języku, aczkolwiek wyszczekany to on był. Osobiście obstawiałem, że w trakcie tej swojej eskapady nawet nic nie zje, no bo kto miałby mu kupić za granicą coś do jedzenia. W sumie do tego też później nam się przyznał. Że nic nie jadł. A jak chciało mu się pić to pił wodę z kranu w toalecie."

"W drodze z Niemiec Luty opowiedział nam gdzie był i wrócił też na moment wspomnieniami do swojego pobytu w więzieniu. Jak wynikało z jego słów zakładami karnymi w Turcji rządzi polityka i gangi. Zresztą nie tylko tam. Musisz trzymać z kimkolwiek - tak powiedział Luty, który też w pewnym momencie przekonał się, że sam długo tam nie pociągnie. Miał do wyboru przystać do jednego z gangów albo zdechnąć, do złych, albo do jeszcze gorszych. Jak sam stwierdził przystał do złych. Ale ci potem też zrobili się jeszcze gorsi."

Siema,

Wiadomo - chyba już nikomu nie trzeba polecać...

Dzięki za każde dobre słowo.

Słyszymy się za jakiś czas.

Pzdr

"Proszę pani, ja nie znam każdego szczegółu tej historii, bo mnie jeszcze wtedy w ferajnie nie było, natomiast znam jej dalszy ciąg z późniejszych opowieści chłopaków, w szczególności Sowy, który przy wódce lubił do tego wracać pamięcią. Gdy później znalazłem się w ekipie wielokrotnie musiałem tej historii wysłuchiwać i wcale się nie dziwię, że Dziadek nie bardzo chciał pani wyznać jej dalszego ciągu. Nie wiem, może się wstydzi… Ale ja powiem. A co mi tam. Raczej nikt nie będzie miał mi tego za złe. "