"Stwierdziłem, że tak, że pistolet wciąż jest u mnie. Miałem go Klifowi oddać, ale jakoś do tego nie doszło. I Dzwonko powiedział: To oddasz go mnie. Jest mi potrzebny. Właśnie teraz. Wtedy spojrzałem na Zbyszka, bo pistolet, o którym szła rzecz był u niego, on już praktycznie zdążył stać się fantem. Przekazałem mu go, miał trafić do analizy, miał zostać przestrzelony, a użyte do tego celu pociski miały zostać zarejestrowane, by można było zidentyfikować tę broń jako możliwe narzędzie innych ludzkich tragedii. "

"Trzymałem się od tych dziewczyn z daleka. Tym bardziej, że Ećka mi to zaleciła. Szturchnęła mnie kiedyś boleśnie na imprezie, powiedziała: Łapy precz od moich dziewczyn, glino, nie wysługuj się nimi, nawet na nie nie patrz, bo jak twój plan nie wypali to one również zbiorą za ciebie cięgi. "

"I nagle bum, drzwi wypadły z hukiem, zostały wyrwane z pomocą policyjnego tarana, do środka wpadła kilkunastoosobowa grupa policjantów, część w mundurach, część po cywilnemu. Byłem niezwykle zaskoczony tym zajściem, kiedy ci gliniarze kładli mnie skutego na glebę usilnie starałem sobie przypomnieć czy może Zbychu coś mi gadał o jakiejś planowanej realizacji, leżąc tam na posadzce wierciłem się ciągle, starałem się go dojrzeć, nasłuchiwałem w nadziei, że usłyszę jego głos. Ale nic z tego. Zbyszka tam nie było. "

"W czasie gdy Dzwonko dochodził do siebie, rehabilitował się, moja robota polegała na tym, że wraz z Klifem i Leonem zbierałem od ludzi należności. Lecz nie tylko od przedsiębiorców większych czy mniejszych, ale też od ludzi z miasta, czyli od cinkciarzy, którzy zmuszeni byli odpalać dolę Dzwonko, podobnie zresztą naliczani byli doliniarze, farmazoni, wajchowicze. Każdy okoliczny rzezimieszek, dosłownie każdy kto figurował w kartotekach, a przebywał na woli i czerpał korzyści z procederu winien był tej grupie dolę i basta. Kto nie płacił ten zmuszony był ponieść karę i oddać dług z odsetkami. Wiele osób przychodziło do Dzwonko, by mu płacić, ale byli też tacy, którzy tego płacenia uporczywie unikali. Tych trzeba było wyjaśniać, czyli zastraszyć i zgnębić. Brałem udział w kilkunastu podobnych akcjach. Co ciekawe żadna z ofiar nigdy nie poszła z tym na policję, wszystkie po większych lub mniejszych perturbacjach decydowały się płacić. Nikt komu zdemolowaliśmy lokal czy podpaliliśmy samochód nie odmówił po raz kolejny. "

"To był dla mnie bardzo długi dzień, za chwilę pani o nim opowiem, a także o kolejnym dniu, w którym to wydarzyło się coś czego nikt z nas się nie spodziewał, ale jeszcze tego samego wieczora po powrocie do swojego mieszkania napisałem do mojego covermana zaszyfrowanego smsa, w którym dałem mu znać, że udało mi się przeniknąć do grupy. Brzmiał on: Książka przeczytana. Musiałem pisać szyfrem na wypadek gdyby mój telefon wpadł w łapy bandytom. A Zbyszek wbrew całemu wcześniej ustalonemu protokołowi, widocznie ucieszył się na tego smsa, Zbyszek odpisał: A więc mamy ich w garści. Pamiętaj, że wynik tej wojny zależy tylko od ciebie. "

"Być może sama pani kiedyś taką widziała - zagubioną, zdawać by się mogło nikomu niepotrzebną karetkę pogotowia wraz ze znudzoną jej załogą. Czujnym obserwatorom rzucają się czasami w oczy te karetki, ale tylko wtajemniczeni wiedzą po co one stoją tam tyle czasu. Ich załogi nie mają oczywiście kontaktu ani z przykrywkowcami, ani też z figurantami, nie są wtajemniczane w żaden z aspektów akcji. Wiedzą tylko tyle i aż tyle, że biorą udział w zadaniu specjalnym, że są do dyspozycji policji, a ich zadaniem jest ratowanie życia. A jeśli już dojdzie do sytuacji, kiedy zespół karetki będzie musiał udzielić działającemu pod przykryciem policjantowi pomocy nie wolno im zadawać żadnych pytań mogących prowadzić do ustalenia jego tożsamości, wieku, miejsca zamieszkania lub pobytu, co więcej nawet o grupę krwi zapytać nie powinni. Żadnych nagrań dźwiękowych, żadnych zdjęć z miejsca akcji, a już absolutnie żadnego zamieszczania ich na portalach społecznościowych, mówię - żadnych notatek, żadnego dzwonienia do męża, ciotki, babci, brata, żadnych pogaduszek i przede wszystkim żadnych pytań, ewentualnie tylko „Gdzie cię boli?”.

"Proszę sobie mnie wyobrazić jako młodego jeszcze policjanta, który z wykrywaczem metalu w ręku, wypożyczonym, a właściwie to wykradzionym z wrocławskiej komendy, snuje się tam wokół miejsca, gdzie próbowano spalić zwłoki mojego brata i szuka jego sygnetu albo należącego do Stefana złotego łańcuszka. Albo też czegokolwiek innego co mogłoby mnie naprowadzić na trop zabójców. Jakiejś łuski chociaż. Jakiegoś niedopałka. No, tak było… Nie raz i nie dwa snułem się tam, rozgrzebywałem ten dół gołymi rękoma w poszukiwaniu śladów mogących mnie naprowadzić na trop zabójcy brata. Będąc jeszcze bardzo młodym człowiekiem za punkt honoru obrałem sobie odnalezienie sprawców tej zbrodni. No i Joanny, choćbym miał odnaleźć już tylko jej szczątki. "

"Żal mi się zrobiło tej kobiety. Na tyle było mi jej szkoda, że jak już skończyliśmy to postanowiłem zachować się jak człowiek i chociaż ją odprowadzić. Wyszedłem z nią przed komendę, pod ścianą stał przypięty do rynny jej rower, ona przyjechała do komendy na rowerze. Tylko, że przy tym rowerze warował już jej żonkoś, który przyleciał za nią wtedy do komendy, a dyżurny widząc, że ma do czynienia z osobnikiem będącym mocno pod wpływem alkoholu wyprosił go na zewnątrz. I on tam stał na mrozie i gibał się nad tym rowerem mamrocząc coś pod nosem. Mówię, była sroga zima, chodniki były oblodzone, wszędzie leżało sporo brudnego śniegu. Wrocław wydał mi się wtedy ponury jak nigdy wcześniej. "

"To Olek nauczył mnie czytać, pisać i wędkować. Spędził mnóstwo godzin przesiadując ze mną nad wodą, niezliczoną ilość czasu poświęcił też na to, by czytać mi różne książki. Gdy byłem jeszcze kajtkiem siadaliśmy w jego pokoju, na dywanie, oparci plecami o łóżko i on mi czytał, uczył mnie przy tym liter i wyrazów, tłumaczył mi znaczenie różnych pojęć, po prostu objaśniał mi świat. Do dziś pamiętam jak czytał mi o przygodach Muminków, to właśnie dzięki tym książkom i mojemu bratu nauczyłem się odróżniać dobro od zła. "