"Już nie jestem kobietą gangstera jak to okrzyknęły mnie w pewnym momencie media tylko zwyczajną obywatelką świata. I dlatego poprosiłam, byśmy spotkali się tutaj, w moim dawnym domu. Tu raczej nikt nas nie podsłucha, nikt nie zdoła nas obserwować. Nikt z moich dawnych znajomych nie wie, że tu jestem. Więc mogę w spokoju udzielić pani odpowiedzi na nurtujące panią pytania. Do tej pani książki."

"Kiedy majstrowałem kluczem w zamku kątem oka widziałem jak mój wnuk ciągnąc za sobą walizkę przeskakiwał po wbudowanych w posadzkę, oświetlających frontową ścianę naszej willi prostokątnych lampach. Skacząc z jednej na drugą balansował ciałem starając się zachować równowagę jakby bronił się przed upadkiem w przepaść. Przepuszczając go potem w drzwiach poprosiłem, by poszedł przywitać się z babcią. A on, zaraz jak tylko znaleźliśmy się w holu, ułożywszy dłonie w pistolet ukrył się za jedną z dwóch stojących tam kolumn i zaczął strzelać, zdaje się, w kierunku wyimaginowanych przeciwników. Wówczas trochę się na niego zdenerwowałem, wszedłem sam do salonu, zapaliłem w nim światło i na widok tego co tam zastałem serce stanęło mi w gardle."

"Proszę pani, a co oni mogli wówczas mieć? Michał zmarł tragicznie jako obiecujący, ale początkujący wciąż bokser, jeszcze zanim zaczął czerpać ze swojej pięściarskiej działalności jakiekolwiek profity. On w momencie śmierci miał 22 lata, od siedemnastego roku życia pracował dorywczo na różnych budowach, ciągle na czarno, zawsze komuś brakowało dobrej woli, by go zatrudnić legalnie, by dać mu coś więcej niż kilka złotych na godzinę. A dla boksera, tym bardziej takiego, który pnie się w tym sporcie coraz wyżej i chce piąć się jeszcze wyżej, by ostatecznie sięgnąć nieba, to jest ciągłe dopłacanie z własnej kieszeni, bezustanne szukanie sponsorów, wieczne rozterki, bo wiadomo jak to jest – w tym padole zawsze coś jest kosztem czegoś. Michał wówczas nie miał nic oprócz sporego talentu i pierwszego tytułu. I nie zdążył mieć nic więcej. Znalazł się w niebie, natomiast z pewnością nie w taki sposób w jaki to sobie wymarzył."

"Pierwszy list, który od pani dostałem trafił tam gdzie wszystkie, do pudła. Mam takie kartonowe pudełko po butach, stoi tam, na półce za panią, trzymam w nim listy, które do mnie przychodzą. Widzi pani, jest ich tyle, aż się z niego wysypują. Znaczy tam znajduje się tylko część tych listów, bo sporo ich też wyrzuciłem. Z reguły te, gdzie już na kopertach były powypisywane obelgi pod moim adresem. Bo takie też się trafiają, staram się ich nawet nie brać do ręki. Klawisze wrzucają mi je jak każde, przez lufcik, to im je potem oddaję z pustą miską."

"I gdy zjawili się po dwóch dniach i zerwali mi z głowy te brudne, śmierdzące benzyną i samochodowym smarem szmaty, kiedy po dłuższej chwili odzyskałem zdolność widzenia ujrzałem przed sobą dwóch mężczyzn, w tym jednym z nich był mężczyzna, który uprowadził mnie spod hotelu o wówczas nieznanych mi personaliach, a drugim z mężczyzn był znany mi z akt sprawy Szczerbatego Bart, czyli Bartłomiej M. No i była z nimi kobieta, drobna w sumie blondynka, ładna. Podobna trochę do Darii Zawiałow, aczkolwiek może nie aż tak szczupła jak ona. Przynajmniej tak mi się w pierwszej chwili wydało, gdy światło jeszcze mnie mocno oślepiało, że to Daria Zawiałow stoi przede mną."

"I stąd w trakcie naszych ćwiczeń i treningów, ale też rozmów prywatnych, lubiłem zadawać im dziegciu, zmuszać ich do intensywnego myślenia w kategoriach być, albo nie, teraz albo nigdy, życie lub śmierć twoje czy też kogoś innego. Stale im napominałem, że zarówno w ich rozumowaniu jak i postępowaniu nie ma spocznij i nie może być czegoś takiego jak ograniczenia. Dla nas nie ma ograniczeń, nie może być granic. Liczy się przede wszystkim ustalony plan, według którego musimy podążać bez względu na wszystko, z pomocą wszelkich sił i środków. Z reguły nie ma w nim czasu na sentymenty ani miejsca na słabostki. Ja nie przyjmuję wymówek, z moich ust też nikt ich nie chce słyszeć. Do celu po trupach, jak to się mówi. Dosłownie."

"To naprawdę zadziało się właśnie w ten sposób. Byliśmy Wydziałem Y, potem na drzwiach naszej kancelarii ktoś podopisywał X i Z i tak staliśmy się XYZ-etem. Wydziałem XYZ. Nie wiem kto to zrobił, bo tam gdzie mamy swoją kancelarię, nikt tam nie wchodzi, to jest poddasze, aczkolwiek normalnie przypomina to strych, na którym kiedyś wieszało się gacie do suszenia. No rewelacji nie ma. Zresztą to jest ostatnia kondygnacja, mamy tam dostęp tylko my i kilka osób z innych tajnych wydziałów. To jest piętro, na które nikt postronny nie zagląda. A przynajmniej nie powinien. Po prostu z czasem zaczęły przychodzić do nas pisma oczywiście błędnie zaadresowane do Wydziału XYZ. A my nigdy nie zadaliśmy sobie trudu, by to spróbować sprostować. Po co? Po pierwsze nie mieliśmy na to czasu, a po drugie XYZ w niczym nam nie przeszkadzało."

"Szyny kolejki wąskotorowej znaleźliśmy wchodzące w głąb osuwiska. Odkopaliśmy ich fragment tuż po tym jak znaleźliśmy je zupełnie przypadkiem. To znaczy właściwie to znalazł je syn pułkownika Andrzej Wojtaszek ze swoim przyjacielem Krzyśkiem Będą. Oni wracali z jakichś swoich poszukiwań, zawsze byli wyposażeni w silny magnes neodymowy. Z jego pomocą przeszukiwali koryta okolicznych rzek i górskich strumieni. Wrzuca się taki magnes na sznurku do rzeki i ciągnie po dnie, a potem wyciąga na brzeg. On jest bardzo silny, chwyta wszystko co metalowe. Ile oni pordzewiałych karabinów do domu mojego teścia naznosili to nie zliczę. A teść zawsze je potem utylizował. Mówił, że nie będzie trzymał w domu broni, z której mordowano ludzi. "

"Gdy się tam znalazłam poczułam się jakbym stanęła na powierzchni obcej planety. Te kolory, te kształty, te rozkopane dziury, te kupy zgrabionych liści, ta unosząca się tuż nad ziemią cienka warstwa mgły, ci wolno krzątający się tam policjanci. I ta przerażająco smutna mina aspiranta Wrzosińskiego. Był zdruzgotany swoim znaleziskiem i już wiedział, że czeka nas długie i żmudne śledztwo. Wydawało nam się wtedy przecież obojgu, że jesteśmy na końcówce, że to kwestia czasu, aż któregoś z oskarżonych ruszy sumienie i przyzna się do tego, że w wyniku chęci pozbycia się konkurenta podłożył tę śmiercionośną minę, a potem z sobie tylko znanych powodów, być może kierowany nagłymi wyrzutami sumienia przeniósł zwłoki Krzysztofa Będy pod cmentarz. Do tamtego momentu my, to znaczy policja, żyliśmy w przeświadczeniu, że ta sprawa właściwie jest zamknięta. Że to kwestia czasu, gdy w końcu któryś z podejrzanych się rozklei i wyzna nam wszystko jak na spowiedzi. Ja już przecież wymeldowałam się nawet z pensjonatu, w tamtych dniach coraz rzadziej bywałam w Wałbrzychu, w Kolcach i Głuszycy już prawie w ogóle, całość dalszego postępowania przejął na siebie aspirant Wrzosiński, ja miałam tylko prowadzić kartotekę tego śledztwa, dopilnować porządku w dokumentacji, a potem wziąć udział we wszystkich czynnościach sądowych. Mój naczelnik przydzielił mi już nawet kolejną robotę, we Wrocławiu. A tu proszę… Dwadzieścia cztery dziury, cztery kolejne ciała."

"Członkowie naszej ekipy podchodzili do nas z tym co znaleźli, a my zabezpieczaliśmy to, ewidencjonowaliśmy i tak dalej. Ludzie też byli zmęczeni, szybko się poprzebierali, wsiadali do stojących nieopodal aut, powoli już stamtąd odjeżdżali, ale w pewnym momencie ja, pamiętam, że nad czymś się pochylałam, nad jakimś przedmiotem, zastanawiałam się co to jest i czy jest w ogóle sens zabezpieczenia tego. Więc kiedy tak się nad tym pochylałam usłyszałam huk wystrzału z broni palnej. Oczywiście nie miałam pewności, że to była broń. Równie dobrze mogła to być petarda. Ale był to bardzo głośny huk, podobny do tych, które znam ze strzelnicy więc w pierwszej kolejności przyszło mi na myśl, że to broń, a sam strzał musiał paść gdzieś nieopodal."