तरंग आनंदाचे असतात, पण ते निर्माण होत असतात आनंदाच्या स्थितीतून. जसे सागराच्या लाटा या सागरातच निर्माण होतात आणि त्यातच विलीन होतात. सागराच्या  सातत्याच्या  भरलेपणाच्या  स्थितितूनच या लाटा निर्माण होतात. अगदी असेच भक्ताचे होत असते. तरंग क्षणभंगुर  असतात पण मूळ अस्तित्व हे मात्र कायमचे असते.  तसेच भक्ताची आनदाची स्थिति मात्र कायमची असते. असे का व कसे घडते ते पाहू या एपिसोडमधून

अनुभवास येणारे समग्र अस्तित्व हे केवळ एकमेव श्रीहरीचेच लीला

देवाचा भक्त हा सदैव आनंदात असतो. आनंद ही स्थिति आहे

भक्त केवळ एकीएक भक्तीरंगातच रमत असतो. तसे रंग अनेक आहेत.

भक्त देवाला समर्पितच असतो. खरेतर समर्पिताला मी समर्पित आहे

चिंतनाच्या अवकाशात जेव्हा साधक स्वताला  अनुभवतो तेव्हा दु:खाची तेवढी झळ त्याला लागत नाही. दुखाचा समूळ नाश होतो असे नाही मी म्हणत. पण दुखापासून काही प्रमाणात फारकत होते हे निश्चित. चित्त स्थिर असेल, तर दु:ख वेगळेपणाने पहाण्याची किमया साधकाला हळू हळू साधत जाते. देव प्रेमी रमे तो मी- ही खरी ओळख सिद्ध होत जाते भक्ताची. अन मी दु:खाचा नाही लागत हे भान येते  साधकाला. असेच  रुपांतरण होत रहाते भक्ताचे – हे प्रकट होत आहे

देवळातल्या देवाला , मूर्तीतल्या देवाला पहाता येते. पाहून आनंदही होतो. हा भविकाचा अनुभव झाला. पण देवाला जर स्वताच्या हृदयात अनुभवायचे असेल तर त्याचे स्वरूप जाणावे लागेल. “ देवाचे स्वरूप जाणून, पाहू देवरुप ते छान” भक्ता कडून हे  जाणणे घडते तेव्हा हा देव प्रसन्न होतो भक्ताला पाहून. असेच प्रकट होत आहे या एपिसोडमधून -

समर्थ रामदास स्वामी मनाला प्रार्थना करतात – “ मना सज्जना

भक्ति ही वर्तमानाची आहे. पूजा केली किवा उद्या करेन  असे म्हणता येते, भक्तीच्या बाबतीत हे शक्य नाही. सातत्याची नाही ती भक्तिच नाही. भक्ति हा तत्कालिक भाव नाही तर स्वभाव आहे, भक्ति कृती नाही तर वृत्ती आहे. कसे ते पहा या एपिसोड मधून -