در ماه می ۲۰۱۲ کشورهای عضو«شورای همکاری خلیج فارس» در ریاض تشکیل جلسه دادند تا دربارۀ طرح اتحاد برای مقابله با خطر ایران در منطقه رای‌زنی و گفت و گو کنند. در همان سال سعدون الدُلَیمی، وزیر دفاع عراق، اعلام کرد که کشورش خواهانِ پیوستن به شورای همکاری خلیج فارس است. در سال ۲۰۱۸ کشورهای عضو شورا به ویژه کویت از عراق خواستند به عضویت آن شورا درآید و وارد ترتیباتِ امنیتیِ مشترکِ عربی در خلیج فارس شود. اما عراقی‌ها به آنان گفتند که نمی‌خواهند روابط متعادل خود را با همسایگانشان به هم بزنند و خود را متعهد به ترتیبات امنیتیِ خاصی کنند. تحلیل‌گرانی معتقدند که عراق می‌خواهد برای بازسازیِ اقتصاد و زیرساخت‌های خود به توسعۀ روابط خود با «شورای همکاری خلیج فارس» بسنده کند، اما سعودی‌ها و اماراتی‌ها می‌خواهند عراق را به عضویت شورا درآورند و متعهد به الزامات امنیتیِ آن کنند.

در۸ می ۲۰۱۹ رئیس جمهوری اسلامی ایران به کشورهای امضا کنندۀ برجام دو ماه مهلت داد تا تحریم‌های یکجانبۀ آمریکا را جبران کنند و گفت: وگرنه ایران تعهدات برجامی خود را معلق خواهد کرد .در همان روز نخستین گامِ کاهش تعهدات اعلام شد و آن این بود که ایران دیگر به ۳۰۰ کیلوگرم اورانیوم غنی شدۀ ۳.۶۷ درصد متعهد نخواهد ماند و از این میزان هرقدر که بخواهد فراتر خواهد رفت. گام دوم که درست در پایان مهلت ۶۰ روزه اعلام شد، این بود که سطح غنای تولید اورانیوم در ایران از مرز ۴.۵ درصد گذشته است. در گام سوم که از روز جمعه ۶ سپتامبر آغاز شده است، ایران همۀ تعهداتش را در زمینۀ تحقیق و توسعۀ تکنولوژیِ هسته‌ای کنار می‌گذارد.

حملۀ آلمان نازی به لهستان در اول سپتامبر ۱۹۳۹ درست یک هفته پس از امضایِ پیمان سّریِ مولوتُف- ریبِنتروُپ معروف به پیمان هیتلر- استالین انجام گرفت. شانزده روز پس از حملۀ برق‌آسایِ ارتشِ آلمان به لهستان، ارتش سرخ شوروی نیز در ۱۷ سپتامبر بدون اعلانِ جنگ با ۵۰۰ هزار سرباز وارد خاکِ آن کشور شد. آلمانی‌ها در حدود ۹۴ هزار کیلومتر مربع از خاک لهستان را با ۲۲ میلیون نفر جمعیت و شوروی‌ها درمجموع ۲۰۰ هزار مترمربع از خاک آن کشور را با ۱۳ میلیون نفر جمعیت ضمیمۀ خاک خود کردند. در ۱۲ اکتبر ۱۹۳۹ آلمانی‌ها به فرمان کتبی هیتلر همۀ آنچه را که از خاک لهستان باقی ماند، در واحدی سیاسی گرد آوردند و آن را «دولت عمومی برای لهستانی‌ها» خواندند. از ۶ اردوگاه کار اجباریِ نازی‌ها ۴ اردوگاه در این واحد سیاسی جای داشت. دبیر کل «دولت عمومی برای لهستانی‌ها» از ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵ یوُزف بولر آلمانی بود. او از ۱۹۴۲ نابودی سازمانیافتۀ یهودیان را در مناطقِ زیر فرمانِ خود آغاز کرد.

در سال ۱۹۷۵ که سرآغاز تشکیل گروه ۷ بود، دو سوم تولید ناخالص داخلی جهان به کشورهایِ عضو این گروه تعلق داشت، اما هم‌اکنون در حدود ۴۵ درصد از آن به این ۷ کشور تعلق دارد. «آلترموُندیالیست‌ها» یا، به عبارتی، «مدافعان جهانی شدن از نوع دیگر» سرسخت‌ترین مخالفان گروه ۷ هستند و هر سال تظاهراتی در مخالفت با سیاست‌های این گروه به راه می‌اندازند. اقتصادهای نوظهور مانند چین و هند و برزیل به سبب آنکه سطح زندگیِ مردم‌شان نسبت به سرانۀ جمعیت‌شان پایین است، نتوانسته‌اند به عضویت این گروه درآیند. با این حال، بعضی از اقتصاددانان پیش‌بینی می‌کنند که تا سال ۲۰۵۰ این اقتصادهای نوظهور در تمام زمینه‌ها از بیشتر اقتصادهایِ عضو گروه ۷ پیشی خواهند گرفت.

طی سه چهار سال اخیر، شمار کتاب‌هایی که مستقیم یا غیرمستقیم به موسیقی و ترانه‌سرایی قبل از انقلاب می‌پردازند، زیاد شده است. چند ماه قبل در تهران، کتاب "واروژان"، نوشتۀ حسین عصاران به چاپ دوم رسید. کتاب دیگری نیز چند ماه پیش منتشر شده که به "زندگی و زمانه‌ی ایرج تیمورتاش"، ترانه‌سرای نه چندان شناخته‌شده اختصاص دارد. همچنین به تازگی، شاهرخ نادری تهیه‌کنندۀ پراهمیت رادیو در دوران پیش از انقلاب خاطرات خود را منتشر کرده است...

هنگامی که در ۱۹۹۷ بریتانیایی‌ها هُنگ کُنگ را به چین بازگرداندند، دولت چین متعهد شد که تا ۵۰ سال دیگر یعنی تا ۲۰۴۷ کوششی در جهتِ از میان بردنِ خودمختاریِ نسبی آن جزیره نکند و به جایگاه و حقوق ویژۀ آن نسبت به چین قاره‌ای احترام بگذارد. با این حال، بسیاری از شهروندان هُنگ کُنگ از همان آغاز نگران شدند که مبادا دولت چین عهدشکنی کند و خودمختاری و حقوق ویژۀ سرزمینِ آنان را از میان بردارد. هُنگ کُنگ قانون اساسیِ جداگانه‌ای دارد و در آن آمده است که جمهوری خلق چین نمی تواند و نباید نظام سوسیالیستی اش بر آن سرزمین تحمیل کند. نظام سیاسی، اداری و قضاییِ هُنگ کُنگ نیز که یادگار بریتانیاست، عملاً آن سرزمین را از چین قاره‌ای جدا می‌کند. جنبش دموکراسی خواهیِ مردم هُنگ کُنگ برای حفظ همین جداییِ سیاسی، اداری، قضایی و اقتصادی آن سرزمین به راه افتاده است.

پس از چند پاره شدنِ هندِ بریتانیا در ۱۹۴۷ مهاراجۀ هندویِ «جامو و کَشمیر» ترجیح داد قلمرو فرمانروایی‌اش مستقل بماند و از پیوستنِ آن به هند و پاکستان خودداری کرد. اما هنگامی که پشتون‌ها با پشتیبانیِ نظامی پاکستان به آن قلمرو تاختند، از دولت هند درخواست کمک نظامی کرد و دولت هند پس از بیرون راندن مهاجمان، «جامو و کَشمیر» را با دادن خودمختاری نسبی ضمیمۀ خاک خود کرد. ناسیونالیست‌های هندو همواره خواهان پایان دادن به خودمختاریِ جامو و کَشمیر بودند. فعلیت بخشیدن به این خواست یکی از وعده‌هایِ انتخاباتیِ ناراندرا موُدی، نخست وزیر کنونیِ هند، بود.

در جنگ استقلال آمریکا استقلال‌طلبان برای بسیج مردم عادی برضد نیروهای بریتانیایی صدها هزار تفنگ و رِوُلوِر به بهای ارزان در بازار شهرها عرضه کردند و شهروندان را به خرید سلاح گرم ترغیب کردند. پس از استقلال، نویسندگانِ قانون اساسیِ آمریکا در متمّم دوم قانون اساسی حق خرید و فروش و حملِ اسلحه را برای همۀ شهروندانِ آمریکایی به رسمیت شناختند. پژوهشگران معتقدند که ویژگی‌هایِ سرزمینی نیز آمریکاییان را به داشتن سلاحِ گرم ترغیب می‌کند. روستاهای آمریکا از شهر‌ها دورند و خانه‌های روستایی پراکنده اند. در نتیجه، روستاییان داشتن سلاح گرم را برای حفاظت از خود و خانواده‌شان ضروری می‌دانند. بی سبب نیست که روستاییان آمریکایی بیش از همه از حق داشتن سلاح گرم پشتیبانی می‌کنند.

تحریفِ نام خلیج فارس از سال‌هایِ پایانی دهۀ ۱۹۶۰ میلادی با گسترشِ جنبشِ پان‌عربیسم در کشورهایِ عربی آغاز شد. اتحادیۀ عرب از ۱۹۶۴ استفاده از نام خلیج فارس را برای عرب‌زبانان ممنوع کرد. در این میان بعضی از روزنامه نگاران و دانشگاهیان غربی کاسۀ داغ‌تر از آش شدند و برای خوشایند کشورهای عربیِ حاشیۀ خلیج فارس در گفتارها و نوشتارهاشان به تحریفِ نام تاریخی آن خلیج پرداختند. امروز، چه در ایران و چه در خارج از ایران، کم نیستند ایرانیانی که از تحریف نام خلیج فارس در رسانه‌های جهان برآشوبند و دست به اعتراض بزنند. در سایۀ کوشش‌های آنان در اکتبر ۲۰۱۸ سازمان جهانیِ مالکیت معنوی وابسته به سازمان ملل نام خلیج فارس را در یک سند رسمیِ آن سازمان ثبت کرد. برپایۀ آن سند که بر حقوق بین‌الملل استوار است، هیچ کشوری، هیچ دولتی و هیچ سازمانی نمی‌تواند از عنوان دیگری برای نامیدن خلیج فارس استفاده کند.

ترکیه در اکتبر ۱۹۵۱به ناتوُ پیوست. ارتش آن کشور از نظر تعدادِ پرسنل و تجهیزات دومین ارتشِ قدرتمندِ ناتوُ است. این کشور در دوران جنگ سرد یکی از استوارترین و مطمئن‌ترین متحدانِ ایالات متحد آمریکا به شمار می‌رفت و تا فروپاشی شوروی کرانۀ جنوبیِ ناتوُ را تشکیل می‌داد. پایگاه هواییِ اینجیرلیک در ۱۲ کیلومتریِ آدانا یکی از استوارترین پایگاه‌های ناتوُ است. آن پایگاه در آغاز به منظور مقابله با توسعه طلبیِ شوروی در دوران جنگ سرد ساخته شد، اما با بالا گرفتنِ بحران‌هایِ خاورِ میانه بیش از پیش بر اهمیت آن افزوده شد. ترکیه مدعی است که به تعهدات خود در برابر ناتوُ وفادار مانده است. اما به نظر می‌رسد پشتیبانیِ آمریکا از نیروهای دموکراتیک سوریه با اکثریت کُرد و سپس کودتای نافرجام ۲۰۱۶ اردوغان را به این نتیجه رسانده است که باید در روابطش با ناتوُ تجدید نظر کند.