جریان‌های سیاسیِ رادیکال مرجعِ جشن ملی فرانسه را ۱۴ ژوئیۀ ۱۷۸۹ می‌دانند، روزی که شورشیانِ پاریس زندانِ باستیّ (باستیل) را گشودند و زندانیان را آزاد کردند. اما جریان‌های سیاسیِ میانه رو به ۱۴ ژوئیۀ ۱۷۹۰ استناد می‌کنند. در آن روز به مناسبتِ نخستین سالگردِ فتح باستیّ جشنی در میدان «شان دوُ مارسِ» پاریس زیر عنوانِ «جشن فدراسیون» با حضور لویی شانزدهم و نمایندگانِ ۸۳ دِپارتمان یا شهرستانِ آن روزِ فرانسه برگزار شد. بیش از ۴۰۰ هزار نفر در میدان «شان دوُ مارس» و اطراف آن گرد آمدند و سراسر روز از لویی شانزدهم با هَلهَله و شادی استقبال کردند. اما دیری نگذشت که انقلابیان لویی شانزدهم را دستگیر کردند و در ۲۱ ژانویۀ ۱۷۹۳ در میدان کُنکورد پاریس که در آن زمان میدان انقلاب نام داشت، با گیوتین گردن زدند. به گفتۀ جلّاد او، شاه هنگامی که بر بالای سکو قرار گرفت، گفت: ای مردم من بی‌گناه می‌میرم. آرزو می‌کنم که خونم مایۀ خوشبختیِ شما فرانسویان باشد.

به گزارش سازمان امنیتِ داخلی آلمان، «مرکز اسلامیِ هامبورگ» که ادارۀ امور مسجد «امام علی» را در دست دارد، بزرگ‌ترین و بانفوذترین سازمانِ وابسته به جمهوری اسلامی ایران است. «جامعۀ اسلامیِ انجمن‌های شیعیان آلمان» که در سال ۲۰۰۹ تشکیل شده، با این مرکز رابطۀ دینی و سازمانی دارد. دولت آلمان مرکز اسلامیِ هامبورگ را مؤسسه‌ای افراطی می‌داند، اما معتقد است که پروژۀ آموزشیِ «جامعۀ اسلامی انجمن‌های شیعیان آلمان» در جهتِ پیشگیری از اسلام افراطی و بنیادگراییِ است. حزب سبزها در ژانویۀ ۲۰۱۸ به حمایت رسمی و مالیِ دولت آلمان از این جامعه اعتراض کتبی کرده است.

ظاهر قضیه این است که دونالد ترامپ از آغاز ریاست جمهوری‌اش تاکنون چندین بار تصمیم‌هایی خطیر گرفته، اما سپس منصرف شده است. ژان مَرک لافوُن، کارشناسِ مسائل خاورِ میانه و خاورِ نزدیک، معتقد است که این بازیِ اوست. اما این گونه ندانم‌کاری‌ها به طور کلی به اعتبار غربی‌ها در جهان لطمه زده است. ژولین کَدوُ، سردبیر «نومِراما» بعضی ادعاهای ترامپ را نتیجۀ ناآزمودگیِ سیاسیِ او می‌داند.

ناصرالدین شاه که می‌خواست از نفوذ امپراتوری‌های روس و انگلیس در ایران بکاهد به دنبال گسترشِ روابط سیاسی و تجاری با قدرت‌هایِ نوظهور بود. او در ۱۸۷۸ در بازگشت از دومین سفرش به اروپا در سن‌ پترزبورگ با وزیر مختار ژاپن در روسیه و دبیر اول سفارتِ آن کشور دیدار کرد. در پی آن دیدار یک هیئت ژاپنی برای ایجاد روابط تجاری به ایران آمد. اما روابط دیپلماتیک ایران با ژاپن در سال ۱۹۲۹ در زمان پادشاهیِ رضاشاه و در دورۀ نخست وزیریِ مهدی‌قلی هدایت معروف به مخبرالسلطنه آغاز شد. در سال ۱۹۳۹ دو کشور قرارداد دوستی نیز امضا کردند. در فوریۀ ۱۹۴۵ دولت ایران زیر فشار متفقین به ژاپن اعلان جنگ کرد. روابط دیپلماتیک دو کشور در ۱۹۵۳ دوباره برقرار شد و در سال ۱۹۵۵ قرارداد دوستی دو کشور که  در ۱۹۳۹ امضا شده بود، رسماً به اجرا درآمد.

بسیاری از کارشناسان ترازنامۀ «گروه ۲۰» را در ۱۱ سال گذشته روی هم رفته مثبت می‌دانند و می‌گویند این گروه تاکنون توانسته است به صورت یک انجمن اقتصاد جهانی را اداره کند و در آن افزون بر مشکلاتِ اقتصادی و مالی، دربارۀ دیگر مسائل بزرگ جهانی نیز رایزنی کرده‌اند. اما مخالفتِ ترامپ با پیمان‌های فراگیر اقتصادی، به کار بستنِ تعرفه‌هایِ گمرکی بر کالاهای چینی و کشورهای عضو اتحادیۀ اروپا، خروج رسمی آمریکا از پیمان اقلیمیِ پاریس و دیگر سیاست‌های حمایت‌گرانۀ او گروه ۲۰ را با مشکلات جدی رو به رو کرده است.

خاطرۀ کشتار «تیان‌آن‌مِن» را چینی‌های هُنگ کُنگ و تایوان و نیز مهاجران و تبعیدیان چینی در غرب زنده نگه داشته‌اند. در ۴ ژوئن رسانه‌های چین از همه چیز سخن می‌گویند جز آن کشتار و پلیس ورود به میدان «تیان‌آن‌مِن» را کنترل می‌کند. چینی‌ها در اینترنت نیز نمی‌توانند چیزی در بارۀ آن رویداد پیدا کنند. مقامات چینی گهگاه در بیرون از چین و یا هنگامی که در برابر همتایانِ خارجی خود سخن می‌گویند ناگزیر اشاره‌ای به آن رویداد می‌کنند، اما آن را آشوب سیاسی می‌خوانند. چنان که چند روز پیش وزیر دفاع چین در کنفرانسی در سنگاپور گفت: اگر دولت چین آن تصمیم را برای پایان دادن به آن آشوبِ سیاسی نگرفته بود، امروز چین از ثبات و توسعه برخوردار نبود.

شوم‌ترین میراثِ خمینی را انزوایِ سیاسیِ ایران در جهان می‌دانند. دین شناسانی نظریۀ ولایت فقیه او را که یکی از گره‌های کور نظام جمهوری اسلامی است، بدعت دینی و فقهی می‌شمارند. خیلی‌ها اعدام‌های بی‌حسابِ اول انقلاب و فرمانِ کشتارِ هزاران زندانیِ سیاسی را در تابستانِ ۱۳۶۷ سیاه‌ترین برگِ کارنامۀ خمینی می‌دانند. شکافی که با آن خون‌ریزی‌ها میان دستگاه حکومتیِ جمهوری اسلامی و بخشی از بدنۀ جامعه گشوده شد، هرگز از میان نرفت. رشد ملی‌گرایی در ایرانِ امروز نتیجۀ پارادوُکسال یا متناقضِ ملی‌ستیزیِ خمینی و پیروانِ اوست. خمینی بسیاری از حقوق قانونی و پذیرفتۀ زنان را از آنان پس گرفت، اما زنان برای پس گرفتن حقوقِ خود به پا خاستند و چنان نیرو و شایستگی از خود نشان دادند که می‌گویند نه تنها در تاریخ ایران بلکه در تاریخ کشورهای مسلمان بی‌سابقه است.

جمهوری اسلامی در آغاز دشمنیِ خاصی با آمریکا نداشت. اما هنگامی که احساساتِ ضدآمریکاییِ مردم براثر تبلیغاتِ چپ‌گراها برانگیخته‌ شد، خمینی در یک سخنرانی گفت: رابطۀ ایران با آمریکا رابطۀ مظلوم با ظالم است و ایران نیازی به رابطه با آن کشور ندارد. با این حال، دشمنیِ آشکار جمهوری اسلامی با آمریکا زمانی آغاز شد که دولت جیمی کارتر اجازه داد که شاه برای درمان بیماری‌اش وارد خاک آمریکا شود. با اشغال سفارت آمریکا در ۱۳ آبان ۱۳۵۸ و گروگان گیری جنگ خزنده‌ای میان دو کشور آغاز شد که هنوز ادامه دارد.

مجادله دربارۀ آهنگ و محتوایِ سرود ملی را در یک کشور نشانۀ بحرانِ هویتی در آن کشور می‌دانند. مخالفانِ سرود ملیِ آلمان معتقدند که در آن تنها از مردان و پسرانِ آلمانی یاد می‌شود و زن‌ها در آن حضور ندارند. سرود ملی اسپانیا به نام «مارچا رئال» سرودی بی شعر است. کمونته‌های خودمختار آن کشور حاضر نیستند سرودی به زبان اسپانیایی بخوانند. سرود ملی ایتالیا را در پاییز ۱۸۴۷ دانشجوی ۲۰ سالۀ میهن‌دوستی از اهالی جِنوا سروده است. اما این سرود از ۱۵ نوامبر ۲۰۱۷ به عنوان سرود ملی ایتالیا رسمیت یافته است. بریتانیا سرود ملیِ رسمی ندارد. اما سرود «خدا ملکه را نگه دارد» به سبب تاریخِ درازآهنگش عملاً به سرود ملی آن کشور تبدیل شده است. در نیوزلند نیز آن رابه عنوان سرود ملی می‌نوازند. معروف‌ترین سرود ملیِ جهان، سرود ملی فرانسه به نام «مارسه‌یّز» است که همۀ فرانسویان آن را می خوانند. این سرود الهام‌بخشِ سرودهای ملی دیگری در جهان بوده است.

مسلمانان ماه رمضان را مبارک‌ترین ماه سال می‌دانند و معتقدند که قرآن در این ماه بر پیامبر اسلام نازل شده است.در قرآن بارها از مؤمنان خواسته شده است که در این ماه روزه بگیرند. اما روزه مختص اسلام نیست. کم و بیش در همۀ ادیان بزرگ روزه داری همواره معمول بوده است. در یهودیت روزه گرفتن در یوم کیپور واجب اعلام شده است. یهودیان در تیشا بِآوْ، شوم ترین روز تاریخ یهود، نیز روزه می‌گیرند. در مسیحیت نیز روزه داری همواره معمول بوده است. در دین بهائی ۱۹ روز در سال بهائیانِ بالای ۱۵ سال از طلوع تا غروبِ آفتاب روزه می‌گیرند. در مذهب پروتستان مؤمن مسیحی با روزه گرفتن به خداوند نزدیک‌تر می‌شود و به او نشان می‌دهد که می‌تواند به منظور تقّربِ به او از نیازهای عادی و روزمره‌اش بگذرد. اما دین زرتشتی روزه گرفتن را ناپسند و سزاوار کیفر شمرده است.