Początki polskiego alpinizmu i himalaizmu sięgają dwudziestolecia międzywojennego. Pierwsza czteroosobowa ekspedycja w Himalaje wyruszyła latem 1939 r. z zamiarem zdobycia siedmiotysięcznika Nanda Devi East. Zakończyła się ona jednak dla polskiej ekipy tragicznie – dwóch jej członków zginęło w lawinie po zdobyciu szczytu. Pozostali wrócili do Polski, ale obaj zginęli w latach czterdziestych w niewyjaśnionych okolicznościach. Te tragiczne śmierci łączy się z legendą masywu Nanda Devi. W okresie stalinizmu wspinaczki wysokogórskie były ograniczone jedynie do rodzinnego kraju. Dopiero po odwilży Polacy wyruszyli, by zdobywać szczyty Alp, gór Związku Radzieckiego, czy Hindukuszu w Afganistanie, ale w Himalaje powrócili dopiero w latach siedemdziesiątych. Specjalnością polskich himalaistów w latach osiemdziesiątych stały się wyprawy zimowe, z tego powodu nazywano ich „Lodowymi Wojownikami”. Jak organizowano wyjazdy wysokogórskie w PRL? Z jakimi problemami mierzyli się wspinający? Dlaczego na początku lat dziewięćdziesiątych skończyły się złote czasy polskiego himalaizmu? Zapraszamy do wysłuchania i obejrzenia rozmowy z prof. Andrzejem Paczkowskim, pracownikiem ISP PAN, prezesem Polskiego Związku Alpinizmu w latach 1974–1995.#historiabezkitu Zapraszamy do wsparcia naszej działalności poprzez serwisy: Patronite.pl/historiabezkitu.pl czyBuycoffee.to/historiabezkituZajrzyjcie również na naszą stronę internetową: https://historiabezkitu.pl