این بخش شامل نود و هفتمین نشست از سلسله نشست‌های شاهنامه‌خوانی در انجمن ایرانشهر است که با معرفی حضار جدید و خوش‌آمدگویی به آنان آغاز می‌شود. سپس، به بررسی پایان داستان رستم و مرگ او به دست انسان‌هایی فریبکار پرداخته می‌شود. سخنران به سوگواری زال و رودابه، انتقام فرامرز از پادشاه کابل و خاکستر کردن خاندان رستم اشاره می‌کند. در ادامه، تاج‌گذاری بهمن و انتقام‌گیری او از خاندان رستم به دلیل مرگ اسفندیار روایت می‌شود که منجر به جنگ فرامرز با بهمن و شکست و مرگ فرامرز می‌گردد. در پایان، سخنران به ضرورت مطالعه شاهنامه و لزوم پاسخ‌های خردمندانه در جامعه امروز اشاره می‌کند.

واژه‌نامه کلیدی

• انجمن ایرانشهر: محفلی برای شاهنامه‌خوانی.
• پیل ژیان گشت با خاک جفت: کنایه از مرگ رستم، پهلوانی قدرتمند چون فیل.
• چاره و فریب: دسیسه و نیرنگ.
• مهلال خاندان رستم: نابودی و زوال خاندان رستم.
• زابلستان: سرزمین زال، ناحیه‌ای در سیستان.
• بدخواه (شقاد): دشمن، کسی که بد کسی را می‌خواهد (در اینجا شقاد برادر ناتنی رستم).
• رانت: امتیاز ویژه، سود ناعادلانه.
• یال: موی گردن اسب، و در مورد انسان کنایه از موی سر.
• بر و روی و خویش چاک کردن: کنایه از سوگواری شدید و خودزنی.
• پیلتن: دارای بدنی قدرتمند چون فیل (لقب رستم).
• بنی سر وانی درخت: کنایه از ریشه‌کن کردن پهلوانان.
• تجاهل‌العارف: آرایه‌ای ادبی که شاعر با وجود دانستن موضوع، خود را نادان جلوه می‌دهد و سؤال می‌کند.
• ساج: نوعی چوب گرانبها و محکم.
• درودگر: نجار.
• قلقلستان: جایی پر از غوغا و شلوغی.
• مویه: شیون و زاری.
• دخمه: آرامگاه، گور.
• سپنج: مهمانسرا، کنایه از دنیا.
• کرنای: شیپور جنگی.
• درای: طبل.
• کوس: نوعی طبل بزرگ.
• آهنین شدن هوا لاژورد زمین: کنایه از کثرت جنگجویان زره‌پوش و گرد و غبار ناشی از نبرد.
• پذیره شدن: استقبال کردن، به پیشواز رفتن.
• پرخاشجوی: جنگجو، ستیزه‌جو.
• اغراق در حماسه: مبالغه‌گویی در توصیف حوادث حماسی.
• قلبگاه: مرکز سپاه دشمن.
• گرگ: در اینجا کنایه از شجاعت و درندگی در جنگ.
• نامداران سند و هند: اشاره به سپاهیان هندی و سندی.
• زه کشیدن: نوعی شکنجه با بستن طناب ساخته شده از روده حیوانات و کشیدن آن تا متلاشی شدن بدن.
• جفاپیشه: ظالم، ستمگر (در اینجا شاه کابل).
• منشور تیغ: کنایه از فرمانروایی و قدرت شمشیر.
• کبو: به معنی کبود (در اینجا برای رنگ لباس عزاداری).
• ناچریدن: نخوردن غذا.
• روداگو یا رستم‌زاد: نام تاریخی اولین سزارین.
• تخم (در اینجا تخمی که ایدر بکشت): کنایه از اعمال و نیکوکاری‌ها در این دنیا.
• داغدل: دل‌شکسته، غصه‌دار.
• اختر کینه‌کش: سرنوشت بد و انتقام‌جو.
• پشوتن: برادر اسفندیار، شخصیتی خردمند.
• اضافه استعاری: نوعی آرایه ادبی که در آن مضاف و مضاف‌الیه ارتباط مجازی و استعاری دارند (مثال: روی بخت).
• کار گذشته: تاریخ.
• برزی: می‌کاری (مجازاً به معنی "درآمد").
• بهی یافتن: خوبی و سعادت یافتن.
• پشوتن بردن: کنایه از کاری بی‌فایده و بی‌مورد (مانند زیره به کرمان بردن).
• بخش پهلوانی: قسمتی از شاهنامه که به دلاوری‌های پهلوانان می‌پردازد.
• بخش تاریخی: قسمتی از شاهنامه که به رویدادهای تاریخی نزدیک‌تر است.
• اردشیر درازدست: پادشاه هخامنشی که در تاریخ با بهمن مقایسه شده.
• بستن کمر همت: آماده شدن برای کاری بزرگ.
• گشادن دست: بخشش و سخاوت.
• روشن‌روان: آگاه، هوشیار.
• سگزی: سیستانی (گاهی با بار منفی).
• هوای هوش سپردن: کنایه از مرگ.
• مغاک: گودال، در اینجا کنایه از پنهان کردن.
• فرخ: خجسته، مبارک.
• شبگیر: سحرگاه، صبح زود.
• هیرمند: نام رودخانه‌ای در سیستان.
• پر مایه گان: ثروتمندان و اشراف.
• ستام: ابزار زین اسب.
• پوزش: عذرخواهی.
• تناسب (مراعات نظیر): آرایه‌ای ادبی که در آن کلمات مرتبط با هم در یک بیت یا جمله آورده می‌شوند.
• گورابه: زادگاه رستم.
• قیر: ماده‌ای سیاه و چسبناک، در اینجا کنایه از تیرگی آسمان.
• یازردشیر: لقب بهمن.
• بردار کردن: به دار آویختن.
• فر ایزدی: حمایت و تأیید الهی.
• باور مشترک: عقیده و ارزش‌های مشترک.
• ققنوس: پرنده‌ای اساطیری که از خاکستر خود دوباره زنده می‌شود، کنایه از تجدید حیات جامعه.