Titulli i episodit “Konvertimi i lejes së qëndrimit për mbrojtje speciale: Gjykata Administrative e Sicilisë sqaron kur lind e drejta” Episodi i podcastit – Versioni në shqip Mirëmëngjes, unë jam avokati Fabio Loscerbo dhe ky është një episod i ri i Podcastit të së Drejtës së Imigracionit. Sot analizojmë një vendim me rëndësi të veçantë, të publikuar më njëzet e një nëntor dy mijë e njëzet e pesë nga Gjykata Administrative Rajonale e Sicilisë, Seksioni i Tretë. Çështja është regjistruar me numrin e përgjithshëm tetëqind e pesëdhjetë e një i vitit dy mijë e njëzet e pesë dhe lidhet me refuzimin, nga ana e Komisariatit të Policisë së Palermos, të kërkesës për konvertimin e lejes së qëndrimit për mbrojtje speciale në leje qëndrimi për punë të varur. Rasti pasqyron një situatë që shumë shtetas të huaj po e përjetojnë gjatë muajve të fundit. Aplikanti kishte marrë mbrojtjen speciale në bazë të një vendimi gjyqësor të lëshuar nga Gjykata e Palermos më tetë maj dy mijë e njëzet e tre, e cila kishte njohur rëndësinë e procesit të tij të integrimit social dhe profesional, duke deklaruar se largimi i tij nga Italia do të cenonte në mënyrë të pajustifikuar jetën e tij private dhe familjare. Si pasojë, Komisariati kishte lëshuar një leje qëndrimi dyvjeçare. Më pas, në gusht të vitit dy mijë e njëzet e katër, i huaji nënshkroi një kontratë pune afatgjatë si punonjës shtëpie dhe, në tetor të të njëjtit vit, paraqiti kërkesën për konvertimin e lejes. Por Komisariati e refuzoi kërkesën, duke pretenduar se mbrojtja speciale ishte dhënë në kuadër të një procedure që lidhej me mbrojtjen ndërkombëtare, dhe jo mbi bazën e një kërkese specifike për mbrojtje speciale të paraqitur para pesë majit dy mijë e njëzet e tre. Sipas administratës, për këtë arsye nuk do të zbatohej regjimi transitior i parashikuar nga neni shtatë i Dekret-Ligjit njëzet i vitit dy mijë e njëzet e tre. Pikërisht këtu ndërhyn vendimi i Gjykatës Administrative të Sicilisë, duke dhënë një sqarim me rëndësi praktike shumë të madhe. Gjykata deklaron se administrata ka aplikuar një interpretim tepër kufizues të regjimit transitior. Pika thelbësore është kjo: rregullat transitore të nenit shtatë të Dekret-Ligjit njëzet të vitit dy mijë e njëzet e tre nuk bëjnë dallim midis procedurave përmes të cilave është dhënë mbrojtja speciale. I vetmi kusht vendimtar është që kërkesa për mbrojtje speciale të jetë paraqitur para pesë majit dy mijë e njëzet e tre dhe që refuzimi i mëvonshëm administrativ të jetë shpallur i paligjshëm nga gjykata. Gjykata i referohet në mënyrë eksplicite mendimit të Avokaturës së Shtetit, e cila thekson se konvertimi lejohet për të gjitha lejet e mbrojtjes speciale të njohura nga gjykata, pavarësisht nëse ato burojnë nga neni nëntëmbëdhjetë i Kodit të Unifikuar të Imigracionit ose nga neni tridhjetë e dy, paragrafi tre, i Dekretit Legjislativ njëzet e pesë i vitit dy mijë e tetë. Me fjalë të tjera, nuk mund të ekzistojnë dy lloje të mbrojtjes speciale — një e konvertueshme dhe një jo — sepse kushtet ligjore janë të njëjta. Vendimi citon gjithashtu një pjesë të rëndësishme të jurisprudencës administrative të kohëve të fundit, në të cilën thuhet se “ligji ka vendosur një kufi të vetëm kohor për konvertueshmërinë e titullit, pikërisht datën e paraqitjes së kërkesës për mbrojtje speciale, dhe asnjë kusht tjetër”. Me fjalë të tjera, administrata nuk mund të shtojë kufizime që ligjvënësi nuk i ka parashikuar. Bazuar në këtë qasje — e cila është në përputhje me vendimet e Këshillit të Shtetit dhe të gjykatave të tjera administrative — Gjykata e Sicilisë anulon aktin e refuzimit dhe njeh të drejtën e aplikantit për konvertim, duke konfirmuar gjithashtu pranimin e tij në ndihmën juridike me shpenzimet e shtetit. Nga pikëpamja operative, ky vendim ka një peshë të madhe: ai përforcon një parim tashmë të qartë dhe të konsoliduar. Kush ka paraqitur kërkesën për mbrojtje speciale para pesë majit dy mijë e njëzet e tre dhe ka marrë të drejtën e tij me një vendim gjyqësor, ruan të drejtën të konvertojë atë leje në një leje pune, për sa kohë që ekziston një marrëdhënie pune e vlefshme. Kjo nuk është një çështje thjesht teknike. Është një vendim që mbron rrugët reale të integrimit dhe parandalon që vonesat administrative ose zgjatja e proceseve gjyqësore të dëmtojnë padrejtësisht pikërisht atë person që ka vepruar në përputhje me ligjin dhe ka paraqitur kërkesën kur rregullimi i mëparshëm ishte ende në fuqi. Edhe një herë, jurisprudenca administrative ndërhyn për të rikthyer koherencën në sistem dhe për të shmangur trajtimin e pabarabartë të shtetasve të huaj. Dhe ky rast tregon rëndësinë e shqyrtimit të kujdesshëm të vendimeve administrative, sepse interpretimet e ngushta mund të rrezikojnë të drejta që rendi juridik i njeh shprehimisht. Me këtë, përfundojmë analizën e sotme. Unë jam avokati Fabio Loscerbo dhe ju falënderoj që dëgjuat këtë episod të Podcastit të së Drejtës së Imigracionit. Do të takohemi së shpejti me një vendim tjetër të rëndësishëm për të analizuar së bashku.

Bölümün Başlığı “Özel koruma ikamet izninin dönüştürülmesi: Sicilya İdare Mahkemesi hakkın ne zaman doğduğunu açıklıyor” Podcast Bölümü – Türkçe Versiyon Günaydın, ben avukat Fabio Loscerbo. Göç Hukuku Podcasti’nin yeni bir bölümüyle karşınızdayım. Bugün, yirmi bir Kasım iki bin yirmi beş tarihinde Sicilya Bölgesel İdare Mahkemesi Üçüncü Dairesi tarafından yayımlanan önemli bir kararı ele alıyoruz. Dava, iki bin yirmi beş yılına ait sekiz yüz elli bir genel esas numarasıyla kaydedilmiş olup, Palermo Emniyet Müdürlüğü’nün özel koruma ikamet izninin çalışma amaçlı ikamet iznine dönüştürülmesi talebini reddetmesine ilişkindir. Bu olay, son aylarda pek çok yabancı vatandaşın karşılaştığı durumu yansıtmaktadır. Başvuran, sekiz Mayıs iki bin yirmi üç tarihinde Palermo Mahkemesi tarafından verilen bir yargı kararıyla özel koruma statüsü elde etmişti. Mahkeme, başvuranın sosyal ve çalışma hayatına yönelik kayda değer entegrasyon sürecini dikkate alarak, onun İtalya’dan uzaklaştırılmasının özel ve aile yaşamına haksız bir müdahale oluşturacağını belirtmişti. Bu kararın ardından Emniyet Müdürlüğü iki yıllık bir ikamet izni düzenlemişti. Daha sonra, Ağustos iki bin yirmi dörtte başvuran süresiz bir ev hizmetlisi iş sözleşmesi imzaladı ve aynı yılın Ekim ayında özel koruma izninin çalışma amaçlı izne dönüştürülmesi için başvuruda bulundu. Ancak Emniyet Müdürlüğü talebi reddetti. Gerekçe olarak, özel koruma statüsünün uluslararası koruma prosedürü kapsamında verildiği, dolayısıyla beş Mayıs iki bin yirmi üç tarihinden önce yapılmış özel koruma başvurularına uygulanan geçiş hükmünün burada uygulanamayacağı ileri sürüldü. İşte tam bu noktada Sicilya İdare Mahkemesi’nin kararı devreye giriyor ve son derece önemli bir açıklık getiriyor. Mahkeme, idarenin geçiş hükümlerini aşırı dar yorumladığını tespit ediyor. Temel nokta şudur: Düzenlemelerin yer aldığı iki bin yirmi üç tarihli yirminci Kanun Hükmünde Kararname’nin yedinci maddesi, özel koruma statüsünün hangi prosedürle verildiğini ayırt etmez. Tek belirleyici kriter, özel koruma başvurusunun beş Mayıs iki bin yirmi üç tarihinden önce yapılmış olması ve idarenin daha sonra verdiği ret kararının mahkeme tarafından hukuka aykırı bulunmasıdır. Mahkeme, Devlet Avukatlığı’nın görüşüne açıkça atıfta bulunarak, tüm yargısal kararla tanınmış özel koruma izinlerinin — ister Yabancılar Kanunu’nun on dokuzuncu maddesine, ister yirmi beş sayılı Kanun Hükmünde Kararname’nin otuz ikinci maddesinin üçüncü fıkrasına dayanıyor olsun — dönüştürme kapsamına girdiğini vurgulamaktadır. Başka bir deyişle, özel korumanın “dönüştürülebilen” ve “dönüştürülemeyen” şeklinde iki farklı türü olamaz; çünkü yasal koşullar aynıdır. Karar ayrıca yakın tarihli idari yargı içtihadından önemli bir pasaj aktarıyor: “Kanun, izin türünün dönüştürülebilirliği bakımından tek bir zaman kriteri öngörmüştür; bu da özel koruma başvurusunun yapıldığı tarihtir. Bunun dışında başka bir şart yoktur.” Yani idare, yasada bulunmayan ek kısıtlamalar getiremez. Bu yaklaşım — ki Danıştay ve diğer bölgesel idare mahkemeleri tarafından da benimsenmiş durumdadır — Sicilya İdare Mahkemesi’nin ret işlemini iptal etmesine ve başvuranın dönüştürme hakkını tanımasına yol açmıştır. Mahkeme ayrıca başvuranın adli yardımdan faydalanma talebini de onaylamıştır. Uygulamada bu kararın önemi büyüktür: Beş Mayıs iki bin yirmi üç tarihinden önce özel koruma başvurusu yapmış ve hakkını bir mahkeme kararıyla elde etmiş olan herkes, geçerli bir iş sözleşmesi bulunduğu sürece, bu izni çalışma iznine dönüştürme hakkını korur. Bu yalnızca teknik bir mesele değildir. Bu karar, gerçek entegrasyon süreçlerini korumakta; idarenin gecikmesi veya yargılamanın uzunluğu nedeniyle haklarını zamanında aramış kişilerin mağdur olmasını engellemektedir. İdari yargı bir kez daha sistemdeki tutarlılığı sağlamak ve yabancı vatandaşların haksız yere farklı muamele görmesini önlemek için devreye girmektedir. Bu olay aynı zamanda idari kararların dikkatle incelenmesi gerektiğini hatırlatıyor; zira daraltıcı yorumlar, hukukun açıkça tanıdığı hakları tehlikeye atabilir. Böylece bugünkü incelememizi tamamlıyoruz. Ben avukat Fabio Loscerbo; Göç Hukuku Podcasti’nin bu yeni bölümünü dinlediğiniz için teşekkür ederim. Yakında başka önemli bir kararı birlikte değerlendirmek üzere yeniden görüşmek dileğiyle.

Titolo dell’episodio “Conversione del permesso per protezione speciale: il TAR Sicilia chiarisce quando spetta il diritto” Testo dell’episodio Buongiorno, sono l’avvocato Fabio Loscerbo e questo è un nuovo episodio del podcast Diritto dell’Immigrazione. Oggi analizziamo una decisione particolarmente rilevante, pubblicata il ventuno novembre duemilaventicinque dal Tribunale Amministrativo Regionale per la Sicilia, Sezione Terza. Si tratta del giudizio avente numero di registro generale ottocentocinquantuno del duemilaventicinque, che ha riguardato il rigetto, da parte della Questura di Palermo, dell’istanza di conversione del permesso di soggiorno per protezione speciale in un permesso per lavoro subordinato. Il caso presenta una dinamica che purtroppo molti cittadini stranieri stanno vivendo negli ultimi mesi. Il ricorrente aveva ottenuto la protezione speciale in seguito a un decreto giurisdizionale dell’otto maggio duemilaventitre, con cui il Tribunale di Palermo aveva riconosciuto la rilevanza del suo percorso di integrazione sociale e lavorativa, affermando che l’allontanamento dal territorio nazionale avrebbe comportato una lesione ingiustificabile della sua vita privata e familiare. In applicazione di quel provvedimento, la Questura aveva rilasciato un permesso biennale. Successivamente, nell’agosto duemilaventiquattro, lo straniero aveva sottoscritto un contratto di lavoro a tempo indeterminato come collaboratore domestico, e a ottobre dello stesso anno aveva presentato l’istanza di conversione del titolo. La Questura l’aveva respinta sostenendo che, poiché la protezione speciale era stata riconosciuta in un giudizio relativo alla protezione internazionale e non nell’ambito di un’istanza di protezione speciale presentata prima del cinque maggio duemilaventitre, non si sarebbe potuto applicare il regime transitorio dell’articolo sette del decreto legge venti del duemilaventitre. È qui che interviene la sentenza del TAR Sicilia, con un chiarimento di estrema importanza operativa. Il Collegio afferma infatti che la Questura ha applicato una lettura eccessivamente restrittiva del regime transitorio. Il punto centrale è questo: la disciplina intertemporale introdotta dall’articolo sette del decreto legge venti del duemilaventitre non distingue affatto in base alla procedura con cui la protezione speciale è stata riconosciuta. L’unico elemento determinante è che l’istanza di protezione speciale sia stata presentata prima del cinque maggio duemilaventitre e che il successivo diniego dell’amministrazione sia stato dichiarato illegittimo da un’autorità giudiziaria. Il Tribunale richiama espressamente il parere dell’Avvocatura Generale dello Stato, secondo cui la possibilità di conversione riguarda tutti i permessi per protezione speciale riconosciuti in giudizio, indipendentemente dal fatto che fossero stati richiesti ex articolo diciannove del Testo Unico Immigrazione o ex articolo trentadue, comma tre, del decreto legislativo venticinque del duemilaotto. Non possono esistere due categorie di protezione speciale, una convertibile e una no: i presupposti normativi sono identici. Il TAR riporta anche un passaggio significativo della giurisprudenza amministrativa, che sottolinea testualmente che “la legge ha posto come sbarramento temporale, ai fini della convertibilità del titolo, unicamente quello della data di presentazione dell’istanza di protezione speciale, e non altri”. In altre parole, la Questura non può aggiungere condizioni ulteriori non previste dalla norma. Questa impostazione, coerente con le pronunce del Consiglio di Stato e di altri Tribunali Amministrativi Regionali, porta il Collegio siciliano ad annullare il diniego e a riconoscere il diritto dello straniero alla conversione del titolo, confermando anche l’ammissione al patrocinio a spese dello Stato, già concessa in fase cautelare. Dal punto di vista applicativo, questa decisione assume un valore rilevante perché consolida un orientamento ormai stabile: chi ha presentato l’istanza di protezione speciale prima del cinque maggio duemilaventitre, ed è stato costretto a rivolgersi al Tribunale per vedere riconosciuto il proprio diritto, mantiene la facoltà di convertire quel permesso in titolo per lavoro, purché naturalmente esista un rapporto di lavoro regolare. Non si tratta soltanto di un tecnicismo interpretativo. È una pronuncia che tutela concretamente i percorsi di integrazione avanzati, impedendo che l’inerzia dell’amministrazione o la durata del giudizio finiscano per penalizzare proprio lo straniero che ha agito nel rispetto delle norme vigenti al momento della domanda. La giurisprudenza amministrativa, ancora una volta, interviene per riportare coerenza nel sistema e per evitare disparità di trattamento non giustificate. E questo episodio ci conferma quanto sia fondamentale, per i cittadini stranieri, monitorare con attenzione il contenuto dei provvedimenti, perché una lettura formalistica rischia di sacrificare diritti che l’ordinamento invece riconosce espressamente. Con questo si conclude il nostro approfondimento di oggi. Io sono l’avvocato Fabio Loscerbo e ti ringrazio per aver seguito questo nuovo episodio del podcast Diritto dell’Immigrazione. Ci ritroviamo presto con un’altra decisione significativa da analizzare insieme.

Titulli i episodit:
Transferimet sipas Rregullores së Dublinit dhe detyrimet informative: Gjykata e Romës shfuqizon transferimin në Slloveni (Numri i Regjistrit të Përgjithshëm 37474 i vitit 2025) Mirëmëngjes, unë jam avokati Fabio Loscerbo dhe ky është një episod i ri i podkastit “E Drejta e Imigracionit”.
Sot analizoj një vendim të Gjykatës së Romës, Seksioni i të Drejtave të Personit dhe Imigracionit, i datës tetëmbëdhjetë nëntor dy mijë e njëzet e pesë, lidhur me një procedurë të regjistruar me Numrin e Regjistrit të Përgjithshëm 37474 të vitit 2025. Vendimi lidhet me ankimimin ndaj masës së marrë nga Njësia e Dublinit pranë Ministrisë së Brendshme, e cila kishte urdhëruar transferimin e kërkuesit të mbrojtjes ndërkombëtare drejt Sllovenisë. Gjykata e pranoi ankesën, duke konstatuar cenimin e detyrimeve informative të parashikuara në nenin katër dhe pesë të Rregullores së Bashkimit Evropian nr. 604 të vitit 2013. Pika qendrore e çështjes është intervista personale. Gjykata e Drejtësisë së Bashkimit Evropian, në vendimin e saj të datës tridhjetë nëntor dy mijë e njëzet e tre, ka theksuar se intervista përbën një garanci thelbësore: ajo duhet të zhvillohet para marrjes së vendimit të transferimit, në një gjuhë që kërkuesi e kupton, në kushte konfidencialiteti, dhe duhet t’i mundësojë atij të paraqesë rrethana personale me rëndësi.
Për më tepër, shteti është i detyruar të hartojë një përmbledhje të shkruar që përmban të paktën informacionet kryesore të dhëna gjatë intervistës. Në çështjen e shqyrtuar nga Gjykata e Romës, kjo përmbledhje nuk ekzistonte. Formulari i paraqitur nga administrata përmbante vetëm të dhënat personale dhe adresën e kërkuesit, pa asnjë informacion lidhur me përmbajtjen e intervistës, pyetjet e bëra apo përgjigjet e dhëna. Në këto kushte, intervista konsiderohet e pavlefshme dhe si pasojë vendimi i transferimit duhet të shfuqizohet automatikisht.
Kjo qasje është në përputhje si me jurisprudencën e Gjykatës së Drejtësisë, ashtu edhe me vendimet më të fundit të Gjykatës së Kasacionit italiane. Gjykata gjithashtu vlerësoi se shkelja nuk mund të korrigjohej përmes një seance dëgjimore gjyqësore, pasi kjo do të cënonte karakterin e shpejtë të procedurës së Dublinit. Për rrjedhojë, Italia duhet të konsiderohet kompetente për shqyrtimin e kërkesës për mbrojtje ndërkombëtare. Do të dëgjohemi në episodin e ardhshëm të podkastit “E Drejta e Imigracionit”.

Title of the episode:
Dublin transfers and information obligations: the Rome Court annuls the transfer to Slovenia (General Docket Number 37474 of 2025) Good morning, I am lawyer Fabio Loscerbo and this is a new episode of the podcast “Immigration Law”.
Today I examine a decision of the Court of Rome, Section for the Rights of the Person and Immigration, issued on the eighteenth of November two thousand twenty-five, in the proceeding entered under General Docket Number 37474 of the year 2025. The decree concerns the challenge brought against the decision of the Dublin Unit of the Ministry of the Interior, which had ordered the transfer of the applicant to Slovenia. The Court upheld the appeal, noting a failure to comply with the information obligations laid down in Articles four and five of Regulation (EU) number six hundred and four of two thousand thirteen. The central issue is the personal interview. The Court of Justice of the European Union, in its judgment of the thirtieth of November two thousand twenty-three, clarified that the interview is an essential safeguard: it must take place before the transfer decision, it must be conducted in a language that the applicant understands, in conditions guaranteeing confidentiality, and it must allow the applicant to present any relevant personal circumstances. Moreover, the State must draft a written summary containing at least the main information provided during the interview. In the case examined by the Court of Rome, this summary did not exist. The form produced by the administration contained only the applicant’s personal details and domicile, with no indication whatsoever of the questions asked, the answers provided, or any personal elements disclosed during the meeting. In such circumstances, the interview must be considered not validly conducted, and this automatically entails the annulment of the transfer decision. This outcome is confirmed both by the Court of Justice and by the recent case law of the Court of Cassation. The Court also found that it was not possible to remedy the violation through a judicial hearing, as this would have undermined the efficiency and speed required by the Dublin procedure. The consequence is that Italy must be considered competent to examine the application for international protection. See you in the next episode of the “Immigration Law” podcast.

Título del episodio:
Traslados Dublín y obligaciones de información: el Tribunal de Roma anula el traslado a Eslovenia (Número de Rol General 37474 de 2025) Buenos días, soy el abogado Fabio Loscerbo y este es un nuevo episodio del pódcast “Derecho de la Inmigración”.
Hoy analizo una resolución del Tribunal de Roma, Sección de Derechos de la Persona e Inmigración, dictada el dieciocho de noviembre de dos mil veinticinco, en el procedimiento inscrito con el Número de Rol General 37474 del año 2025. El decreto se refiere a la impugnación de la decisión de la Unidad Dublín del Ministerio del Interior, que había ordenado el traslado del solicitante a Eslovenia. El Tribunal estimó el recurso, señalando el incumplimiento de las obligaciones de información previstas en los artículos cuatro y cinco del Reglamento (UE) número seiscientos cuatro de dos mil trece. El punto central es la entrevista personal. El Tribunal de Justicia de la Unión Europea, en su sentencia del treinta de noviembre de dos mil veintitrés, estableció que la entrevista constituye una garantía esencial: debe realizarse antes de la decisión de traslado, debe desarrollarse en un idioma comprensible para el solicitante, en condiciones de confidencialidad, y debe permitirle exponer circunstancias personales relevantes. Además, el Estado debe redactar un resumen escrito que contenga, como mínimo, la información principal proporcionada durante la entrevista. En el caso examinado por el Tribunal de Roma, dicho resumen no existía. El formulario presentado por la Administración contenía únicamente los datos personales y el domicilio del solicitante, sin ningún indicio del contenido de la entrevista, de las preguntas formuladas o de las respuestas ofrecidas. En tales condiciones, la entrevista debe considerarse no válidamente realizada, lo que conlleva automáticamente la anulación de la decisión de traslado. Así lo confirman tanto el Tribunal de Justicia como la reciente jurisprudencia del Tribunal de Casación italiano. El Tribunal también consideró que no era posible subsanar la violación mediante una comparecencia judicial, ya que ello habría comprometido la celeridad que caracteriza al procedimiento Dublín. La consecuencia es que Italia debe ser considerada competente para examinar la solicitud de protección internacional. Nos escuchamos en el próximo episodio del pódcast “Derecho de la Inmigración”.

عنوان الحلقة:
نظام دبلن والالتزامات المعلوماتية: محكمة روما تُلغي قرار النقل إلى سلوفينيا (رقم السجل العام 37474 لعام 2025) صباح الخير، أنا المحامي فابيو لوسيربو، وهذه حلقة جديدة من بودكاست “قانون الهجرة”.
سأتناول اليوم قرارًا صادرًا عن محكمة روما، الدائرة المختصة بحقوق الإنسان والهجرة، بتاريخ الثامن عشر من نوفمبر عام ألفين وخمسة وعشرين، والمتعلق بالإجراءات المُقيّدة تحت رقم السجل العام 37474 لسنة 2025. يتعلق القرار بالطعن ضد الإجراء الصادر عن وحدة دبلن في وزارة الداخلية، والذي قضى بنقل طالب الحماية إلى سلوفينيا. وقد قبلت المحكمة الطعن بعدما تبيّن لها عدم احترام الالتزامات المعلوماتية المنصوص عليها في المادتين الرابعة والخامسة من اللائحة الأوروبية رقم 604 لعام 2013. النقطة الجوهرية في القضية هي المقابلة الشخصية. فقد أكدت محكمة العدل الأوروبية، في حكمها الصادر في الثلاثين من نوفمبر عام ألفين وثلاثة وعشرين، أنّ المقابلة تمثل ضمانة أساسية: يجب إجراؤها قبل اتخاذ قرار النقل، بلغة يفهمها طالب الحماية، وفي ظروف تضمن السرية، كما يجب أن تتيح له عرض العناصر الشخصية ذات الصلة.
إضافة إلى ذلك، يتعيّن على الدولة إعداد ملخص مكتوب يتضمن على الأقل المعلومات الرئيسية التي قدّمها طالب الحماية خلال المقابلة. وفي القضية التي نظرت فيها محكمة روما، لم يكن لهذا الملخص أي وجود. فالاستمارة التي قدّمتها الإدارة لم تتضمن سوى البيانات الشخصية للمعنيّ وعنوان إقامته، دون أي إشارة إلى مضمون المقابلة أو الأسئلة المطروحة أو الإجابات المقدمة. وفي مثل هذه الحالة، تُعتبر المقابلة غير مستوفية للشروط، ويترتّب على ذلك إلغاء قرار النقل تلقائيًا. وقد أكدت ذلك كل من محكمة العدل الأوروبية وأحدث أحكام محكمة النقض الإيطالية. كما رأت المحكمة أنّه لا يمكن معالجة هذا الخلل عبر جلسة استماع قضائية، لأن ذلك من شأنه الإضرار بالطابع السريع والإجرائي لنظام دبلن. وبناءً على ذلك، خلصت المحكمة إلى أنّ إيطاليا هي الجهة المختصة بالنظر في طلب الحماية الدولية. نلتقي في الحلقة القادمة من بودكاست “قانون الهجرة”.

Titolo dell’episodio:
Trasferimenti Dublino e obblighi informativi: il Tribunale di Roma annulla il trasferimento in Slovenia (Ruolo Generale 37474 del 2025) Buongiorno, sono l’avvocato Fabio Loscerbo e questo è un nuovo episodio del podcast “Diritto dell’Immigrazione”.
Oggi analizzo un provvedimento del Tribunale di Roma, Sezione Diritti della Persona e Immigrazione, depositato il diciotto novembre duemila venticinque, relativo al procedimento iscritto al Ruolo Generale 37474 dell’anno 2025. Il decreto riguarda l’impugnazione della decisione dell’Unità Dublino del Ministero dell’Interno che aveva disposto il trasferimento del richiedente in Slovenia. Il Tribunale ha accolto il ricorso, rilevando il mancato rispetto degli obblighi informativi previsti dagli articoli quattro e cinque del Regolamento Dublino numero seicentoquattro del duemila tredici. Il punto centrale è il colloquio personale. La Corte di Giustizia dell’Unione Europea, con la sentenza del trenta novembre duemila ventitre, ha stabilito che il colloquio è una garanzia essenziale: deve essere svolto prima della decisione, deve avvenire in una lingua comprensibile, in condizioni di riservatezza, e deve consentire al richiedente di esporre elementi individuali rilevanti. Inoltre, lo Stato deve redigere una sintesi scritta contenente almeno le principali informazioni fornite nel corso dell’incontro. Nel procedimento in esame, questa sintesi non risultava esistere. Il modulo messo agli atti riportava soltanto le generalità del richiedente e il suo domicilio, senza alcun riferimento al contenuto del colloquio. In queste condizioni il colloquio deve considerarsi non validamente svolto, con la conseguenza automatica dell’annullamento della decisione di trasferimento. Lo ha ribadito la giurisprudenza della Corte di Giustizia e, più di recente, quella della Corte di Cassazione. Il Tribunale ha inoltre ritenuto che non fosse possibile sanare la violazione mediante un’audizione davanti al giudice, poiché ciò avrebbe compromesso la celerità dell’intero sottoprocedimento Dublino. La conseguenza è che l’Italia deve essere considerata competente a valutare la domanda di protezione internazionale. Ci sentiamo nel prossimo episodio del podcast “Diritto dell’Immigrazione”.

Bölümün Başlığı:
Dublin transferleri ve bilgilendirme yükümlülükleri: Roma Mahkemesi Slovenya’ya transferi iptal ediyor (Genel Esas Numarası 37474 – 2025) Günaydın, ben avukat Fabio Loscerbo ve bu, “Göç Hukuku” podcastinin yeni bir bölümüdür.
Bugün, Roma Mahkemesi’nin Kişi Hakları ve Göç Bölümü tarafından on sekiz Kasım iki bin yirmi beş tarihinde verilen ve Genel Esas Numarası 37474 – 2025 ile kayıtlı olan bir kararı inceliyorum. Karar, İçişleri Bakanlığı’na bağlı Dublin Birimi tarafından verilen ve başvuru sahibinin Slovenya’ya transferini öngören işleme karşı yapılan itirazla ilgilidir. Mahkeme, itirazı kabul etmiş ve Avrupa Birliği’nin 2013 tarihli 604 sayılı Dublin Tüzüğü’nün dördüncü ve beşinci maddelerinde düzenlenen bilgilendirme yükümlülüklerine uyulmadığını tespit etmiştir. Dosyanın merkezi noktası, kişisel mülakattır. Avrupa Birliği Adalet Divanı, otuz Kasım iki bin yirmi üç tarihli kararında, mülakatın vazgeçilmez bir güvence olduğunu açıkça belirtmiştir: Mülakat, transfer kararından önce yapılmalı, başvuru sahibinin anlayabileceği bir dilde gerçekleştirilmelidir, mahremiyet şartları sağlanmalı ve başvuru sahibine kendi durumuyla ilgili önemli kişisel unsurları açıklama imkânı tanımalıdır.
Ayrıca, üye devletin mülakat sırasında verilen başlıca bilgileri içeren yazılı bir özet hazırlaması zorunludur. Roma Mahkemesi’nin incelediği dosyada böyle bir özet bulunmamaktadır. İdare tarafından sunulan formda yalnızca başvuru sahibinin kimlik bilgileri ve adresi yer almakta olup, mülakatın içeriğine, sorulan sorulara veya verilen yanıtlara dair hiçbir bilgi bulunmamaktadır. Bu durumda mülakat usule uygun yapılmış sayılmaz ve transfer kararının otomatik olarak iptal edilmesi gerekir.
Bu sonuç hem Avrupa Birliği Adalet Divanı’nın hem de İtalya Yargıtayının yakın tarihli içtihatlarıyla uyumludur. Mahkeme ayrıca, bu eksikliğin yargısal bir dinleme ile telafi edilemeyeceğini, çünkü bunun Dublin prosedürünün gerektirdiği hızla bağdaşmadığını belirtmiştir. Bu nedenle başvuru sahibinin uluslararası koruma talebini değerlendirme yetkisinin İtalya’ya ait olduğu sonucuna varılmıştır. “Göç Hukuku” podcastinin bir sonraki bölümünde görüşmek üzere.

Bölüm başlığı:
Altmış beş yaş üstü ebeveynlerin aile birleşimi ve diğer çocukların anavatanında bulunması: Roma Mahkemesi şartları açıklıyor Podcast – Göç Hukuku
Günaydın, ben avukat Fabio Loscerbo ve bu, Göç Hukuku podcastimin yeni bir bölümü.
Bugün, aile birleşimi prosedürlerinde çoğu zaman belirleyici olan bir konuyu ele alan önemli bir kararı inceliyoruz: altmış beş yaşını geçmiş ebeveynlerin durumu ve anavatanlarında kalan diğer çocukların rolü. Bu değerlendirme, Roma Mahkemesi’nin Kişi Hakları ve Göç Dairesi tarafından 20 Kasım 2025 tarihinde verilen ve 2025 yılı 27916 numarasıyla kayıtlı olan karara ilişkindir. Dava, Avrupa Birliği uzun dönem ikamet izni sahibi bir Fas vatandaşının, Rovigo Valiliği Göç Bürosu tarafından her iki ebeveyni için aile birleşimi izni almasına rağmen, İtalya’nın Fas Büyükelçiliğinin annesine vize vermeyi reddetmesi üzerine açılmıştı. Büyükelçilik, Göç Kanunu’nun 29. maddesinde öngörülen şartların kanıtlanmadığını ileri sürmüştü. Mahkeme, ret işleminin hukuka uygun olduğunu belirterek sıkça karışıklığa yol açan bir noktayı netleştirdi: “bakmakla yükümlü olunan ebeveyn” statüsü ile “altmış beş yaş üstü ebeveyn” statüsü birbirinin alternatifi olup birlikte aranmaz. Ebeveyn altmış beş yaşını geçtiğinde kanun koyucu, ebeveynin gelir durumuna değil, anavatanında diğer çocukların bulunup bulunmadığına ve bakım sağlayıp sağlayamayacaklarına bakar. Somut olayda, başvurucunun annesinin toplam sekiz çocuğu olduğu, dosyaya sunulan aile kütüğünden anlaşılmaktaydı. Bu durumda kanun, kesin ve somut beyanları zorunlu kılar: başvurucu, diğer çocukların Fas’ta yaşamadığını veya orada yaşıyorlarsa ciddi ve belgelenmiş sağlık sorunları nedeniyle ebeveyne bakamayacak durumda olduklarını kanıtlamak zorundadır. Başvurucu tarafından sunulan aile yükümlülük belgesi yeterli görülmedi, çünkü yalnızca ekonomik desteği gösteriyor, ancak fiilî bakım kapasitesine ilişkin hiçbir değerlendirme içermiyordu. Mevzuat, salt ekonomik bir bakış açısına dayanmaz; diğer çocukların yaşlı ebeveyne bakım sağlama imkanını bütüncül şekilde dikkate alır. Gerekli kanıtlar sunulmadığından Mahkeme davayı reddetti. Dinlediğiniz için teşekkür ederim. Bu, Göç Hukuku podcastimin yeni bir bölümüydü. Bir sonraki bölümde görüşmek üzere.