Rolo Tomassi – Rituals

Ojee, denk je eerst: te jonge, boze mensen die experimentele metal maken. Maar de nieuwe single Rituals is echt heel goed. Dat mag ook wel, want Eva Spence en haar broer James Spence oefenen al sinds hun 13e op de vocalen. Rolo Tomassi zag in 2005 het licht, Time Will Die and Love Will Bury It is hun vijfde album en verschijnt begin volgend jaar.

Mourning Ashes – American Dream

Chapter III: Oblivion (11 november) / 41 luisteraars per maand / Phoenix, VS / sinds 2011

Jason Knez doet alles zelf. Jammer genoeg ook het poseren voor de fotografie, want als je hem ziet, dan denk je: ojee, metalcore, laten we hier niet aan beginnen. Dat verklaart ook de slechts 41 luisteraars per maand op Spotify. En dat terwijl American Dream best een oké, zij het wat eentonige, melodische deathmetalplaat is.

Taake – Intrenger

Kong Vinter, heet de 7e langspeler van Taake. Alle mogelijke blackmetalcliché’s gelden voor deze jongen: hij noemt zich Hoest, komt uit uit Noorwegen (Bergen zelfs, da’s pluspunten), doet alles in z’n eentje, klinkt alsof de opnames in de betegelde badkamer zijn vastgelegd, en heeft vastgezeten. En omdat Taake uit zo’n enorm true kult-scene komt, zijn de fans ook per definitie lovend of hatend. Om met Demiror Moritur op Encyclopedia Metallum te spreken: ”The instruments all sound weak and powerless, and the vocal work is simply atrocious. An uninteresting, boring release overall.”

Lionheart – Still Bitter Still Cold

Jahoor: hardcore! Het bestaat gewoon nog! Wie net als ik opgroeide met Biohazard, heeft altijd nog een zwak voor dit soort sportschoolhardcore die vooral in Duitsland en Amerika absurd populair is. Welcome to the West Coast II is alweer de zesde plaat van deze jongens uit Oakland, Californië. En, zoals het Amerikaanse hardcorebands betaamt: iets niets serieus nemen is onmogelijk. Lionheart noemt het album dan ook ‘a gut-wrenching look into a life of torment, violence, and an unrelenting will to overcome’.

Baest – Crosswhore

Als je label Goatboil heet, je band Beast, en je nieuwe single Crosswhore, dan heb je mijn hartje al met pakpapier en een lint ingepakt. Sinds 2016 voert het Deense Baest zijn oldschool deathmetal-truc uit. Niks vernieuwends, maar wat zal Satan hier blij mee zijn!

In Flames – Wicked Games

Je denkt natuurlijk: what the fuck is dit nou weer, Dood & Verderf? Dit is niet true en niet kult! Goed nieuws: dat denk ik zelf ook. Dit is namelijk de eerste editie van De Haatplaat, een nieuw item waarin Voorheen Geweldige Bands bewijzen afgedaald te zijn tot het meest lamlendige niveau denkbaar. Aan jou de vraag: wie zijn dit?

Uitgekotst? Mooi. Dit was namelijk In Flames, u weet wel, die Gotenburg-sound-melodische-metalband uit de jaren ‘90 die met Whoracle één van de beste metalplaten ooit maakte. Op de internets zijn ze anno 2017 de meest uitgespuugde metalband ooit, ze treden zelfs op met Five Fingers Death Punch in de Afas, en daar bovenop gooien ze de slechtste cover ooit. Chapeau!

Andere kanshebber was absoluut Machine Head, die een soort hybride van Pantera, Metallica en System Of A Down maakte, maar dan zonder goede ideeën. Soort metalballad. Rob Flynn is een fijne, zichzelf tegen racisme uitsprekende vent, maar de beste ideeën zijn er wel een beetje doorheen.

In Vain – Seekers Of The Truth

Toegegeven: dit nummer start zeer, zeer matig. Maar dan, opeens, na 35 seconden, besluit het Noorse In Vain alles goed te maken wat In Flames de afgelopen 17 jaar verkeerd heeft gedaan. Natuurlijk, perfect is het niet, want die extra vocalen in het refrein zijn om te janken, evenals die zevenkwarts-progrock-intermezzo’s. Maar als dit het niveau wordt van langspeler Currents uit 2018, dan gaan