Dood & Verderf

Een van dé nieuwe beloftes in het Nederlandse metallandschap is Reformist. Maar hoe kom je op die plek? En hoe maak je de stap naar het grote succes? Zanger Freek Kruijswijk en gitarist Mark van Gils delen al hun geheimen om de boyband van de metal te worden, variërend van radicaal darlings killen tot Trello-boards.

(voor de goede luisteraar: de opname werd ditmaal niet in de container van Operator Radio gemaakt, maar thuis aan de keukentafel)

Meer dan 100 duizend. Zoveel bands staan er vermeld op Metal Archives, dé online database voor metal. Ruim 3 duizend daarvan komen uit Nederland. 1 daarvan heet Reformist. En die band is te gast in deze uitzending van Dood & Verderf.

Reformist is namelijk niet alleen een supertoffe band, maar ze weten zich ook op magische wijze te ontworstelen aan dat enorme moeras aan bands. Een crowdfundactie voor hun nieuwe plaat leverde dit jaar bijna tienduizend euro op, betaald door ruim 140 fans. Begin komend jaar maakt dat de release van het debuutalbum Voyages mogelijk.

In Dood & Verderf praat ik met zanger Freek Kruijswijk en gitarist Mark van Gils over hoe Reformist moedig de oceaan aan middelmaat ontstijgt, en zo zijn eigen plek weet te veroveren. Want hoe bouw je een achterban op? Hoe kom je bij boekers in beeld? Hoe zet je een succesvolle crowdfunding op? En, natuurlijk het belangrijkste, hoe maak je iets dat beter is dan de rest? Daar komen we in deze uitzending van Dood & Verderf achter.

Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden.

1 Reformist - Oblivion (2024)

2 Incubus - Drive (Make Yourself, 1999)

3 Meshuggah - Dancers to a Discordant System (Obzen, 2008)

4 Escape The Fate - Not Good Enough for Truth in Cliche (Dying is your latest fashion, 2006)

5 Ten56. - Diazepam (Downer, 2023)

6 Jason Paige - Pokémon Theme Song (1999)

Deathcore is extreme muziek in optima forma. Maar achter die schijnbaar ondoordringbare geluidsmuren zitten prachtige verhalen verstopt. Elmer Maurits en René Gerbrandij van het Rotterdamse Distant draaien de platen die hen inspireerden en delen hun favoriete lore.

Met blote handen blokken gewapend beton in elkaar slaan. Je oma doodsangsten geven als ze weleens wil horen waar haar favoriete kleinkind nou eigenlijk naar luistert. De 10 kilometer onder de 30 minuten hardlopen. De apocalyps van een soundtrack voorzien waar zelfs de apocalyps bang van wordt.

Dat, en meer, is wat je met deathcore kan doen, het tamelijk bizarre satanskind van enerzijds deathmetal en anderzijds metalcore. Deathcore fascineert me al jaren: het klinkt tegelijkertijd extreem én toegankelijk, lijkt uit elkaar te barsten van de energie, en speelt heel plezierig met duistere thema’s en visuals.

In dit uur van Dood & Verderf laten Elmer Maurits en René Gerbrandij horen waar deathcore vandaan komt, wat het kan, waarom het zo groot is geworden, en hoe het zich ontwikkelt. Elmer en René weten dat als geen ander. Zij zijn de bassist en drummer van Distant, al tien jaar misschien wel Nederlands grootste deathcoreband - uit Rotterdam!

1 Suicide Silence - No Pity For A Coward (The Cleansing, 2008)

2 Black Tongue - Coma (Born Hanged / Falsifier, 2014)

3 Lorna Shore - To The Hellfire (...And I Return To Nothingness, 2021)

(bekijk hier het optreden van Distant met Will Ramos van Lorna Shore)

4 Infant Annihilator - Cunt Crusher (The Palpable Leprosy Of Pollution, 2012)

5 Bring Me The Horizon - Pray For Plagues (Count Your Blessings, 2006)

6 Distant - Fleshweaver (Tsukuyomi: The Origin, 2024)

7 Blood Incantation - The Message [Tablet I] (Absolute Elsewhere, 2024)

Omdat Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van Zware Metalen, zijn vingers niet durft te branden aan een genre waar Elmer en René veel meer vanaf weten, tipt hij de nieuwe Blood Incantation. Maarten is namelijk zeer benieuwd of jullie iets kunnen met wat complexere progdeath.

Zijn collega Michiel Hoogkamer schrijft over dat nieuwe album: “Zanger-gitarist Paul Riedl zelf spreekt over de soundtrack van een episch sciencefictionverhaal, in de vorm van een jaren ’70 progalbum gespeeld door een jaren ’90 deathmetalband uit de toekomst. Hij ziet er niet ver naast, want het gekende Blood Incantation-universum wordt uitgebreid met pure prog en Pink Floyd-achtige sfeerzettingen, die laatste soms zelfs inclusief bijpassende zangstem. Er gebeurt dan ook verdomd veel, daar ergens anders. De verschillende stijlen zouden er gemakkelijk voor kunnen zorgen dat het allemaal wat onsamenhangend wordt, maar die valkuil wordt behendig omlopen door de structuur van de plaat. Zodoende is Absolute Elsewhere mijn plaat van het jaar.”

Bijbels uitdelen op Into The Grave, riffs spelen bij whitemetalband A Life Aligned, maar ondertussen ook héél hard gaan op Dying Fetus: Jasper Verhorst doet het allemaal. Want, zo laat hij horen, christendom en metal gaan prima samen (nouja, behalve Behemoth en Igorrr dan).

Te midden van de zwartgallige poelen van dood & verderf die automatisch ontstaan op het festivalterrein van Baroeg Open Air, is een lichtpunt te vinden. Hier, in de podcast-container van Operator Radio, sta ik met Jasper Verhorst. En Jasper is niet alleen de gitarist van metalcore-act TerraDown. 

Hij speelt ook in een christelijke metalband: A Life Aligned. Sterker nog: Jasper werkt voor Metalbijbel Nederland. Deze stichting deelt op metalfestivals, zoals Baroeg Open Air, bijbels uit, en gaat zo met metalheads het gesprek aan over het christendom.

Wat? Metal en christendom? Da’s toch net zo aannemelijk als de PVV en asielzoekers knuffelen? Dat zou je denken. Aan de hand van zeven platen, variërend van metal-opwekkingsmuziek tot Dying Fetus, vertelt Jasper hoe christenen ook metal kunnen zijn, en hoe dat eigenlijk klinkt, trv cvlt white metal.

Ja, metal, dat lusten metalheads wel. Maar wist je dat ze ook heel goed gaan op drum 'n bass, industrial hardcore, ambient, breakcore en cybergothic? David Kuiper, programmer van de electronics-stage van Baroeg Open Air, laat horen welke elektronica werkt.

Vond je deze aflevering tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. Ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden. Bedankt!

We gaan terug naar september 2015, een duistere zaterdagavond in het Zuiderpark in Rotterdam. Met open mond sta ik daar bij de electronics-stage, een van de twee grote tenten van Baroeg Open Air. Black Sun Empire, het drum ‘n bass-drietal uit Utrecht, sluit af. In die tent gaan honderden, zo niet duizenden uitzinnige mensen helemaal los op de muziek.

Waaronder heel veel metalheads. Metalheads? Die luisteren toch alleen maar trv kvlt badkamerblackmetal, en hooguit een blokje Metallica omdat het moet? Maar nee. Ook metalheads en andere liefhebbers van zware gitaren stappen - in ieder geval tijdens Baroeg Open Air - probleemloos over naar de bonkende 909’s, zagende Juno’s en bubbelende 303’s.

En precies over dat fenomeen, daar waar metalheads probleemloos ook hun hart ophalen bij de elektronica, gaat deze uitzending van Dood & Verderf. Samen met David Kuiper, sinds jaar en dag programmeur van de electronics-stage van Baroeg Open Air, onderzoeken we welke elektronica werkt (en welke niet), en waarom dat zo is. Zo kijken we vooruit naar de komende editie van Baroeg Open Air, op zaterdag 14 september in het Zuiderpark.

1: Sinister Souls - FCKN Hostile (Zardonic remix) (Chronicles, volume 1, 2024)

2: Combichrist - This shit will fuck you up (Everybody Hates You, 2005)

3: Somniac One - Instigator (I hope this EP finds you well, 2023)

4: The Silence - The Detonator (The silence of the perfect dark, 2023)

5: Neurocore - Souvenirs du futur (The Magellan Chronicles, 2015)

6: Enduser - 2-3 (1-3, 2016)

7: Kryptic Minds - Six degrees (One of us, 2009)

8: Tineidae, Access To Arasaka, Sole Massif - Power Disruption (Engage, 2022)

Lidvall - Invalid (Prototype, 2024)

Een unicum! Niet Zware Metalen, het online metalmagazine der Lage Landen, maar René Passet geeft vanuit zijn woonplaats Kopenhagen de muziektip voor David. René is al decennia Neerlands grootste connaisseur van elektronische muziek, onder meer voor 3voor12, Oor, DJ Broadcast en KindaMuzik. En omdat René als voormalig filelezer van de ANWB groot fan is van radio, heeft hij speciaal voor David zijn tip ingesproken. Shirts uit, dansvloer aan!

Steriele badkamerblackmetalopnames zijn een vorm van de hoogste kunst. De muzikanten van nu zouden eens wat beter hun nummers moeten kennen voordat ze gaan opnemen. En clicktracks zijn helemaal prima. Dat en meer hoor je van audio-engineer JB Van Der Wal, die via zijn favoriete 7 opnames je wegwijst maakt in de wondere wereld van metalproductie.

JB, JB van der Wal, John Bart Van Der Wal, JB…, JB v.d. Wal, JB "Lemouchi" Van Der Wal, John Bart Van Der Wahl, Stoarmbringer.

Hoe je hem ook noemt, hoe je het ook schrijft, goed klinkt het altijd. En da’s net als zijn muziek. John Bart ken je misschien als bassist van Dool en Aborted, maar achter de coulissen speelt hij nog een veel grotere rol.

John Bart is namelijk de audio engineer van Hewwetover Studios in Friesland. Daar zorgt hij ervoor dat metalbands kunnen opnemen, waarna hij aan het monteren, mixen en masteren slaat.

In dit uur van Dood & Verderf komen we via de plaatkeuze en verhalen van John Bart erachter wat het geheim is achter een goed klinkende metalplaat, en waar je op moet letten om te bepalen of iets nou trve kvlt of gewoon tragisch kut is.

1: Cult of Luna - Finland (Somewhere along the highway, 2006)

2: Darkthrone - Quintessence (Panzerfaust, 1995)

3: Pantera - Domination (Cowboys from Hell)

4: Meshuggah - Demiurge (Koloss, 2012)

5: Fluisteraars - De mystiek rondom de steen des hamers (De Kronieken van het Verdwenen Kasteel II: Nergena, 2023)

6: Herder - We All Shall Suffer For What The Gods Have Given Us (Herder, 2011)

7: Celestial Sanctuary - Glutted with Chunder (Insatiable thirst for torment, 2023)

8: 200 Stab Wounds - Gross Abuse (Manual Manic Procedures, 2024)

200 Stab Wounds. Deze band uit Cleveland, Ohio stond eerder dit jaar nog in het voorprogramma van Cattle Decapitation. Maar, zegt hoofdredacteur Maarten Ondersteijn van het online magazine Zware Metalen, de band tapt toch echt uit een ander vat op zijn nieuwe album Manual Manic Procedures. 

“200 Stab Wounds mogen we – zeker na dit album – gewoon bij de club tellen die de kar trekt van de nieuwe lichting deathmetalbands. Manual Manic Procedures is in al zijn eenvoud een krachtig, moddervet en lekker ranzig plaatje geworden. Niet per sé anders dan het debuut Slave To The Scalpel, maar wél met een betere geluidsproductie. Lekker hoooorrrrrr.”

Het klinkt als een paradox, maar het kan echt: metalyoga. Yogadocent Rhea Bogaart geeft sinds enkele jaren door heel het land traditionele yoga, maar dan op onvervalste metal. In Dood & Verderf neemt ze je mee tijdens een complete sessie, inclusief afsluitend hail satan.

We beginnen met een raadsel. Welke past niet in deze rij? Aardbei en zalm. Poetin en democratie. Vaderdag en sterilisatie. Of metal en yoga. 

Het goede antwoord, zal Rhea Bogaart zeggen, is dat laatste. De agressie, geluidsmuren en schuurgeluiden van metal gaan volgens deze yogadocent namelijk uitstekend samen met het verstilde, contemplatieve en helende van yoga. Want wat begon als een grap, is inmiddels voor haar een deel van haar leven geworden: metalyoga geven.

In dit uur van Dood & Verderf neemt Rhea, die al jaren yoga en andere trainingsvormen geeft, jou en mij mee in een exclusieve yogametal-sessie. We worden beweeglijk, komen in een trance, raken elkaar aan, krijgen een deken over ons heen, bewerken onze ruggengraat, creëren onze eigen moshpit én ondergaan een geleide meditatie waarin we en passant Satan vereren. Namaste, motherfuckers.

Playlist

1. Deftones - Change (In the House of Flies)

2. Windhand - Diablerie

3. Gojira  - Stranded

4. Poison the Well - Botchla

5. Parkway Drive - Carrion

6. Killswitch Engage - My Curse

7. Tool - Sober

8: Myrath - Into The Light 

Mierzoet, mega gepolijst en supermodern. Dat zijn de drie woorden die Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van het online magazine Zware Metalen, verbindt met Myrath. En dat is de Zwaar Aanbevolen-tip van het magazine voor jou. 

“Myrath is afkomstig uit Tunesië en mixt sinds de start al Oosterse sferen in zijn mix van rock en metal. Voorheen zette de band buikdanseressen in tijdens optredens, maar daar zijn ze vanwege de kosten maar mee gestopt. Karma is de naam van het nieuwe album en staat vol met nummers zoals deze.”

Maarten is erg benieuwd wat jij hiervan vindt. “De muziek is niet hard, de synthpartijen staan harder in de mix dan de gitaar, maar het resultaat is wel lekker opzwepend en passend bij yoga. Denk ik.”

Dat niet alle topsporters doodgemediatrainde lopende bewijzen zijn dat zwijgen altijd beter is dan spreken, bewijst shorttracker Itzhak de Laat als de beste. In Dood & Verderf vertelt hij welke cruciale rol metal speel voor zijn prestaties, zowel fysiek als mentaal.

3 keer goud en 2 keer zilver op de wereldkampioenschappen, 6 keer goud, 3 keer zilver en 5 keer brons bij de Europese kampioenschappen, twee keer deelname aan de Olympische Spelen. Het moge duidelijk zijn: Itzhak de Laat is de absolute top van wat Nederland te bieden heeft op het gebied van shorttrack.

Maar Itzhak is niet gek. Ooit, weet hij, is zijn carrière voorbij. En wat gaat hij dan doen? Het antwoord: airbrushen. Heel ziek airbrushen (of volg hem hier op Instagram).

En daar komt de link met metal om de hoek kijken. Itzhak veroorzaakte vorig jaar een kleine Tiktok-sensatie door te shorttracken met een door hem glinsterend roze gespoten helm, met daarop prominent het logo van de Amerikaanse deathcoreband Lorna Shore. 

In deze editie van Dood & Verder praat ik daarom een uur met Itzhak over zijn relatie, als topsporter en mens, met metal. Metal kan voor hem namelijk alles zijn: de bron van transcendente troost, een humoristische relativering, zijn epische soundtrack voor een race en de ultieme bron van vrijheid.

1: Dead Kennedys - police truck (give me convenience or give me death, 1997)

2: Dissection - where dead angels lie (Storm of the lights bane, 1995)

3: Amon amarth - the way of viking (Jomsviking, 2016)

4: Till lindemann - sport frei (zunge, 2023)

5: Amenra - de evenmens (de doorn, 2021)

6: Gloryhammer- rise of the chaos wizards (space 1992: rise of the chaos wizards, 2015)

7: Cognitive - A Pact Unholy (Abhorrence, 2024)

“Onze tip is afkomstig van Abhorrence, het vijfde album van de band Cognitive.” Dat schrijft Zware Metalen-hoofdredacteur Maarten Ondersteijn in zijn maandelijkse Zwaar Aanbevolen-tip voor Itzhak de Laat. 

“Voorheen zat deze Amerikaanse band bij Unique Leader Records, een label dat bekend staat om veel kwalitatief goede deathcorebands”, legt Maarten zijn keuze uit. “Dit album is het eerste via Metal Blade. Cognitive verschuift daarmee nog prominenter van deathcore en slam richting techdeath, en dat is goed te horen op de eerste single, ‘A Pact Unholy’. Ik ben benieuwd of Itzhak dit kan waarderen en of we de naam van Cognitive op de volgende helm zien shinen 😉.”

Dat metal oneindig veel meer is dan muziek alleen, bewijst David Brinks. De mede-oprichter van de Metal Business Club laat via zes platen horen hoe harde gitaren ook kunnen leiden tot langdurige vriendschappen, nieuw werk, goede doelen, diy-festivals, en hoe dat alle clichés over de metalscene ontkracht.

Een business club. Waar denk je dan aan? Mijn associaties: mannen in overhemden met te fleurige designs, afgetopt met opzichtige Hugo de Jonge-Mascolori-schoenen. Vrouwen die direct uit hun jaarclub weggelopen lijken en op weg zijn naar het regionale VVD-congres. Bitterballen en bier. Knullige presentaties over nog meer hyperkapitalisme, bedekt onder een dikke laag green- en ecowashing. En visitekaartjes. Véél visitekaartjes.

David Brinks vertelt in dit uur van Dood & Verderf dat al die associaties ook anders kunnen. Hij is namelijk - als zelfstandig ondernemer én metalhead - een van de oprichters van de Metal Business Club. David laat aan de hand van zes platen horen hoe metal en een community naadloos bij elkaar passen, en waarom gitaren soms het ideale smeermiddel zijn voor de realisatie van een leukere en betere wereld.

1. Merauder – Master Killer (Master Killer, 1995)

Als je het hebt over communities, dan kun je niet om de New York Hardcore scene heen. Die hebben met een relatief kleine groep gewoon de hele wereld veroverd. Bands als Merauder, Sick Of It All en All Out War hebben bovendien de fans van hardcore en metal samengebracht. En zanger Jorge Rosado heeft zijn eigen community opgestart: Los Babas.

Daarnaast is Master Killer de intro van onze podcast Tales From The Eastside. Rondom die podcast hebben we al jaren een community in de vorm van een appgroep met zo’n 80 mensen. Sommige mensen kenden elkaar al, maar hebben elkaar al jaren niet meer gesproken. Andere mensen kenden nog vrijwel niemand uit de groep, maar hebben nu een nieuwe vriendengroep erbij om samen mee naar shows te gaan. Zo verbinden we mensen.

2. Testament – More Than Meets The Eye (The Formation of Damnation, 2008)

Er bestaat een stereotiep beeld van liefhebbers van metal, punk en hardcore. Maar er zit veel meer achter. Dat stereotype is iets waar ik persoonlijk al mijn hele leven tegen aan het strijden ben. We houden dan wel van teringherrie, maar we kunnen en regelen ook echt dingen. Dat bewijzen we keer op keer. Zoals het benefiet Thrash Of The Titans in 2001, voor zanger Chuck Billy van Testament en zanger/gitarist Chuck Schuldiner van Death. Beide metalhelden leden aan kanker en dus organiseerde de Bay Area thrashscene een benefiet voor ze met een geweldige line-up, inclusief bands die al lang gestopt waren. Die vorm van brotherhood/sisterhood geeft me elke keer weer kippenvel.

3. Hatebreed – Live For This (The Rise of Brutality, 2003)

Noem het ‘motivational poster hardcore’ als je wilt, maar het werkt verdomme wel! Hatebreed maakt inspirerende muziek, waardoor je dingen wilt gaan doen en niet alleen maar consument wilt zijn. Jamey Jasta is ook echt een verbinder van mensen. Met zijn band, zijn label Stillborn Records, zijn festival Milwauke Metalfest, zijn periode als presentator van MTV Headbanger’s Ball en zijn podcast The Jasta Show, waar hij er al meer dan 700 van gemaakt heeft. Dus hij maakt de titel ‘Live For This’ zeker waar.

4. No Guts No Glory benefietcover (2021)

Ik wil Stichting No Guts No Glory graag onder de aandacht brengen. Zij maken bijzondere muzikale wensen mogelijk voor mensen met kanker en hun mantelzorgers. Zonder subsidies, compleet gefinancierd door het eigen netwerk, dat nog steeds flink groeit. De stichting is genoemd naar het gelijknamige nummer van Bolt Thrower. Oprichter Sander Gerritsen, die niet lang na de oprichting zelf overleed aan kanker, was groot fan. Zijn zus Ellen zet de stichting voort. Om geld in te zamelen organiseren mensen allerlei acties. 

Eén daarvan is een cover van Bolt Thrower, gemaakt in coronatijd, waaraan allerlei bekende Nederlanders hun medewerking hebben verleend. De kracht van een netwerk. Of eigenlijk ‘ons netwerk’, want drie van de oprichters van de Metal Business Club zijn vrijwilliger voor NGNG en hebben mensen gemobiliseerd die je in deze video ziet.

5. Darkest Hour – Knife In The Safe Room (Godless Prophets & The Migrant Flora, 2017)

Het openingsnummer van Godless Prophets & The Migrant Flora, een plaat die ik mede gecrowdfund heb voor de band. Darkest Hour is een band die heel goed weet hoe ze hun achterban moeten mobiliseren. De echte DIY-spirit: gewoon zonder label je ding kunnen doen, omdat je zelf alles betaalt met dank aan je fans die je het bedrag voorschieten.

6. No Turning Back – Together (No Time To Waste, 2017)

Er zijn veel hardcorebands die nummers hebben over ‘unity’, dus pak ik maar een Nederlandse band, waar ik zelf enorm veel respect voor heb. Martijn, de zanger van No Turning Back, organiseert elk jaar Revolution Calling festival, hij boekt bands en kent werkelijk iedereen in de scene. Maar ik kom hem ook gewoon tegen bij Watain. Geen oogkleppen, maar samenwerken. Dat is voor mij hardcore.

Boundaries - Turning Hate Into Rage (Death is little more, 2024)

“Metal Business Club? Nog nooit van gehoord.” Dat was de eerste reactie van Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van het online magazine Zware Metalen. David Brinks zegt hem daarentegen weer wel wat, aangezien hij een concullega is van het Belgische Rock Tribune. 

“Altijd een lastige opgave om een mede-redacteur een tip te geven, maar ik denk dat de onderstaande nog weleens in de smaak zou kunnen vallen.” Maarten verwijst daarmee naar Boundaries met Turning Hate Into Rage. “Afgelopen vrijdag zag ik ze nog in Bibelot, en live zijn ze minstens zo sterk als op plaat.”

In zijn recensie van de plaat Death Is Little More omschrijft hij de muziek als ‘positief chaotisch, lomp, brutaal, overweldigend en gruwelijk verslavend’. “Ben je liefhebber van metalcore vol met overtuigende breakdowns en ken je deze band nog niet? Check dit! Reken maar dat we dit gezelschap de komende jaren hoger en op meer affiches zullen zien verschijnen."

Hardcore en metal. Wie even niet oplet, kan ze zomaar door elkaar halen. Want: overstuurde gitaren, grommend gegorgel, woedende drums en oneindig veel energie. Maar hoewel hardcore en metal elkaar sonisch overlappen, zitten ze aan de achterkant fundamenteel anders in elkaar. Hardcore-zine-maker en voormalig hardcore-bassist Yordi Dam legt uit hoe dat zit.

Yordi neemt je mee over het hele spectrum van de hardcore (en een handvol punk) via zijn favoriete nieuwe platen uit Nederland en Vlaanderen. Bereid je voor op een tocht langs urenlange speeches, verplichte pro-palestina-standpunten, tough guy attitudes, anti-kapitalisme en -gentrificatie, de do it yourself-mentaliteit, tips om hardcore-pits te overleven, en de zegeningen van een chronisch gebrek aan geld.

1. Pressure Pact - Waste of Boredom (Scared off the Streets, 2020)

2. Swell - Play with Fire (Primal Rage, 2023)

3. Adversary - Pariah (Split, 2023)

4. Wrong Man - Don’t Remind Me (Big Plans, 2023)

5. Dogma - Smoke and Mirrors (Face of Violence, 2023)

6. Azijnpisser - Mental Disorder (Cold Cuts, 2023)

7. Rites - No Change without Me (No Change without Me, 2023)

8. Mindwar - Collective Compulsion (Still At War)

9. Doodseskader - I ask with my mouth, i’ll take with my fist (year two, 2024)

De maandelijkse Zware Metalen-tip verwijst naar Year Two, de nieuwe plaat van Doodseskader. Dit Belgische duo bestaat zanger/bassist Tim De Gieter (onder meer van Amenra) en zanger/drummer Sigfried Burroughs (onder meer van Kapitan Korsakov). 

Op Zware Metalen krijgt het album Year Two een solide 90 uit 100 punten van redacteur Joost. Zijn recensie spreekt boekdelen:

"Een absurde mix tussen R&B, techno, hardcore punk en stemmige ballads die in de blender gaan met een grote hoeveelheid progressieve, experimentele sludge -en post-metal. We horen dan ook zachte gemoedelijke en serene stukken muziek, maar ook bikkelharde snijdende vocalen, elektronische impulsen en alles wat daar ook maar enigszins tussenin kan vallen. Het is een werk vol extremiteiten en tegenstrijdigheden voor zeer open-minded luisteraars, die naast een sombere sfeerzetting ook iets kunnen met bloeddorstig agressieve strijdbare passages verpakt in een industriële omgeving."

Soms zit het serieus tegen. In je jeugd. In je hobby's. In je werk. In je leven. Muziek kan dan helpen. Als iemand daar ervaring mee heeft, dan is het frontvrouw Janneke de Rooy van Beyond The Pale. Zij vertelt welke dalen ze betrad, welke demonen ze daar tegenkwam, en welke nummers haar er doorheen hebben gesleept.

Let op: de eerste 6 minuten werkt mijn microfoon niet door een kabelbreuk, waardoor ik slecht verstaanbaar ben. Het is te doen, ik heb het nog enigszins luisterbaar gemaakt, maar je kunt ook direct doorspoelen naar minuut 6 als je het niet trekt, ik kan je geen ongelijk geven. Excuses!

Het is 27 april 2022. Een woensdagavond. Het belooft een mooie avond te worden. Beyond The Pale, een deathmetalband uit Utrecht die in 2020 werd opgericht, gaat - na maanden en maanden vertraging door de coronacrisis - eindelijk zijn livedebuut maken. De band betreedt het podium van dB’s in Utrecht. De show begint, ontvouwt zich - en dan slaat het noodlot toe. Gitarist Jeroen van Donselaar zakt op het podium in elkaar. Reanimatie volgt, een ambulance rukt in allerijl aan. Te laat. Jeroen heeft een hartstilstand en overlijdt. 

Vandaag in Dood & Verderf is Janneke de Rooy aanwezig. Zij is frontvrouw van Beyond The Pale. In deze uitzending vertelt Janneke wat muziek voor een mens kan doen die trauma’s te verwerken heeft, op het podium en in het leven.

1 Slipknot - XIX (.5: The Gray Chapter, 2014)

2 Electric Callboy - Prism (Rehab, 2019)

3 Lamb Of God - Walk With Me In Hell (Sacrament, 2006)

4 The Dead South - In Hell I’ll Be In Good Company (Good Company, 2014)

5 Goo Goo Dolls - Iris (Dizzy Up The Girl, 1998)

6 Linkin Park - Papercut (Hybrid Theory, 2000)

7 Beyond The Pale - Payback Is A Bitch (Monument In Time, 2024)

8 Svalbard - Faking It (The Weight Of The Mask, 2023)

Eén van de eerste bandnamen die bij het thema ‘trauma’ opkomt bij hoofdredacteur Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van het online magazine Zware Metalen, is Svalbard. 

“The Weight Of The Mask is op 6 oktober '23 verschenen”, vertelt Maarten, “en wat Svalbard - of specifieker frontdame Serena - zo bijzonder maakt, zijn de aangrijpende teksten die intens en oprecht worden gebracht. 

Serena zegt daar zelf over: "“The Weight of the Mask” represents when you are going through hell internally and you’re really struggling with depression, anxiety and mental illness, and you feel this pressure and this obligation to have to wear a mask and pretend like everything’s fine"

Redacteur Friso schrijft in zijn albumreview hierover:

"De teksten zijn allemaal recht voor zijn raap. Het kwetsbaar opstellen siert de band en vooral Serena, die verantwoordelijk is voor de teksten. Deze kunnen voor herkenbaarheid zorgen bij mensen die in dezelfde maalstroom van gevoelens terecht zijn gekomen. Prachtplaat!"