Zwart is wit, luid is stil, en geweld is liefde. Volgens geluksdocent Maureen Crijns leidt metal namelijk tot meer levensgeluk. Via zeven platen komen we erachter hoe dat zit én welk geluk er voor iedereen klaarligt.

Dood. Duisternis. Dysenterie. Drama. Diabolica. 

Wie metal aan de oppervlakte beziet, ziet niets dan Dood & Verderf. Maar niets is minder waar. Althans, dat beweert en bezweert Maureen Crijns. Als geluksdocent bij de Hogeschool Rotterdam en vaste vriend van Baroeg weet zij als geen ander hoe de werelden van ‘geschreeuw en gebeuk’ en ‘endorfine en oxytocine' gek genoeg perfect op elkaar aansluiten. 

In deze uitzending van Dood & Verderf belicht Maureen aan de hand van zeven platen hoe dat eruit ziet, gelukkig worden door metal, variërend van vrouwvriendelijke moshpits tot puberale catharsis.

Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden.

Strapping Young Lad - Love (Alien, 2005)

Slayer - Raining blood (Reign in Blood, 1986)

Benighted - Scars (Ekbom, 2024)

Gutalax - Diarrhero (The Shitpendables, 2021)

Amenra - A Solitary Reign (Mass VI, 2017)

Bell Witch - The Clandestine Gate (Future’s Shadow part 1: The Clandestine Gate, 2023)

Igorrr - Daemoni (Amen, 2025)

“Wat een mooi thema!” Zo reageerde Zware Metalen-redacteur Maarten O. verheugd op Maureens geluk-thema bij Dood & Verderf. “Dan pak ik voor de gelegenheid een plaat die mij de afgelopen weken erg blij heeft gemaakt, mede door zijn veelzijdigheid en bruisende energie: Amen van Igorrr. De Fransman mixt metal met onder andere klassiek, barok, jazz en elektronica. Klinkt uitdagend? Dat is het ook!”

Zijn collega Patrick schrijft op Zware Metalen over het album: “Op Amen weet Igorrr zijn ongebruikelijke en gedurfde ideeën te vertalen naar een bijzonder veelzijdig en breed uitwaaierend album. Nee, dit is geen easy-listening of een gemakkelijk in het gehoor liggende, vrijblijvende allemansvriend. Maar zeg nou zelf: daar ben je als luisteraar van Igorrr toch ook helemaal niet naar op zoek?”

Metal is metal? Zeker niet! Want hoewel de meeste herrie uit het Westen komt, is er ook een levendige Spaanse en Latijns-Amerikaanse scene, met totaal eigen klanken en teksten. Gelukkig weet dubbelbloed Bram 'El Pastuso' Franssen, frontman van ¡Pendejo!, in deze editie van Dood & Verderf deze werelden te combineren én te duiden.

Wat metal, wat grindcore, wat stoner, wat punkrock, wat teringherrie. Niets nieuws onder de zon in Dood & Verderf, zou je denken. Maar niets is minder waar. Want in deze editie vertrekken we naar de exotische wereld van de Spaanstalige teringherrie. 

Live vanaf het festivalterrein van Baroeg Open Air zit ik in de podcastcontainer met Bram ‘El Pastuso’ Franssen. Bram, dat is de zanger en trompettist van ¡Pendejo!. En ¡Pendejo!, dat is, en ik citeer, ‘snelle stoner met trompet én trombone, stomp-groovend als een zwaar opgevoerde stoomwals die wordt aangedreven door een megawaterpijp met op smeltend asfalt gekweekte wiet erin’. 

Spaanstalige teringherrie dus. We bezoeken daarvoor zo ongeveer elk land in Midden- en Zuid-Amerika, plus nog wat Zuid-Europa, en natuurlijk ons eigen Nederland. Vamos! 

Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden.

Zatokrev - Pearl Eyes (Bring mirrors to the surface, 2025)

Zatokrev, vertelt online magazine Zware Metalen in zijn maandelijkse Zwaar Aanbevolen-tip, is een Zwitserse doom/death/sludge-band en brengt eind deze maand - na zeven jaar afwezigheid - zijn vijfde album op de markt. Bring Mirrors To The Surface verschijnt via het gerenommeerde Pelagic Records en is voer voor fans van Cult Of Luna, Neurosis en Minsk.

Redacteur Robert de Leeuw schrijft: "Bring Mirrors to the Surface is een intrigerende comeback-plaat geworden waar je even de tijd en ruimte voor moet nemen. Maar juist dat zijn vaak de releases die uiteindelijk blijven hangen."

Metalfestivals zijn zéér populair, maar ook zéér lastig om te organiseren. Bas Vonk, hoofd productie bij Baroeg Open Air, vertelt in aanloop naar de zestiende editie over welke uitdagingen er spelen én hoe je die overwint. Plus: een scoop over kindercorpsepaint.

Aanhoudende inflatie, onzekere vergunningverlening, stijgende productiekosten, onbetaalbare bands én steeds meer concurrentie: anno 2025 een metalfestival organiseren is zeer, zeer uitdagend. En vaak loopt het ook verkeerd af. Eerder dit jaar werden onder meer The Rock Circus, Graveland en Helmond Open Air om al die redenen geannuleerd.

We praten in deze editie van Dood & Verderf daarom met Bas Vonk. Bas is sinds jaar en dag betrokken bij de productie van Baroeg Open Air, hét festival voor extreme muziek in Rotterdam. Hij weet uit eerste hand wat de vele valkuilen zijn die hierbij komen kijken, maar ook hoe je er toch jaar op jaar een succes van maakt. 

Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden.

Blackbraid - The Dying Breath Of A Sacred Stag (Blackbraid III, 2025)

Zware Metalen heeft als luistertip voor jou een nummer van de nieuwe Blackbraid, het Native American black metal-soloproject van Sgah’gahsowáh. En aan het einde mag je vertellen of de band iets is voor BOA 2026.

“Blackbraid III borduurt probleemloos voort op het DNA van de voorgaande albums”, schrijft recensent Patrick Verhoeven, “maar ademt tegelijkertijd een zwaardere, donkerdere sfeer. De composities lijken daarnaast nog nadrukkelijker te leunen op de kracht en melodie van de gitaar. Dit derde album van Blackbraid levert niet alleen verzengende, brute kracht, maar ook intrigerende diepgang. Een fascinerend album.”

Geen scene zo verweven met zijn merchandise als de metal. En dus onderzoeken we met socioloog Julian Schaap de vele rollen die shirts, longsleeves en war jackets spelen, variërend van onwetende Metallica-dragers tot stiekeme neonazi's.

Van Metallica-shirts bij H&M tot de onleesbare takkenbossenlongsleeves van trv kvlt-blackmetalbands: de invloed van metal op kleding is enorm. En omgekeerd. Want een goed shirt kan het verschil maken voor de status, inkomsten en bekendheid van een band.

Daarom duiken we in deze editie van Dood & Verderf zo diep mogelijk in de rol en betekenis van merchandise. We doen dat met Julian Schaap, cultureel socioloog bij Erasmus Universiteit Rotterdam en keihard metalhead. Julian legt uit welke plek merch precies in de scene inneemt, en welke - soms bizarre, soms humoristische, soms activistische en soms opruiende - rol deze kan spelen.

We bespreken nep-deathmetalbands die opeens neonazi's bleken, de shirts die verboden werden (hoi Cradle Of Filth!), de meest pakkende teksten op kleding, het belang van een nét voldoende herkenbaar logo, het eeuwige geflirt met foute denkbeelden, en de soms absurde kosten van merchandise.

Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden.

AC/DC - Back in Black (Back in Black, 1980)

Cradle Of Filth - The Forest Whispers My Name (The principle of evil made flesh, 1994)

Morbid Angel - Day of Suffering (Blessed are the sick, 1991)

Blood Incantation - The Stargate (Tablet I) (Absolute Elsewhere, 2024)

Mgla - Age of Excuse III (Age of Excuse, 2019)

Bolt Thrower - No Guts, No Glory (Mercenary, 1998)

Vergankelijk - Zielsalleen (Verdwaald in het doolhof van mijn eigen geest, 2025)

Voor deze ronde heeft Zware Metalen een luistertip van de Belgische black/doommetalband Vergankelijk: Verdwaald in het doolhof van mijn eigen Geest.

Eindredacteur Tom Watthy omschrijft de aanpak van Vergankelijk als origineel. Ik citeer: “De tweemansband concentreert zich op de weg van aftakeling die tot de definitieve terneerlegging leidt. Ze zal dit de komende jaren uitwerken in een trilogie die respectievelijk de vergankelijkheid van de geest, het lichaam en de ziel behandelt. Het woord “prachtig” is, gezien het onderwerp, misplaatst. Laat het me dus houden op slepend, sterk, krachttoer en confronterend. 

Jazz. Da's niet bepaald het eerste waar je aan denkt bij metal. Maar onderzoeker en drummer Luis Mora Matus laat in Dood & Verderf horen dat beide genres enorm veel raakvlakken hebben. Het resultaat klinkt minimaal vernieuwend, en maximaal geweldig.

The moment I heard that someone was doing his PhD regarding the way that metal and jazz influence each other, I knew that there would be an edition of Death & Decay about this topic. I love both genres, and I especially love the tracks that move between the two.

It is therefore my great pleasure to introduce Luis Mora Matus to the show. Luis is currently doing research at the Koninklijk Conservatorium Brussels in Belgium. There he figures out how, and I quote, “technical tools from progressive metal can be translated into the contemporary jazz practice”.

Furthermore, Luis plays drums in Quantum Trio, a hardcore jazz act that incorporates influences from metal to sound even more impressive.

In this episode, Luis will explain what these relationships between metal and jazz are, which acts make use of them, and why the world would be a better place if more acts did so.

Dream Theater - Learning To Live (Images and Words, 1992)

Derek Sherinian - Atlantis Part 1 - Apocalypse 1470 BC (Planet X, 1999)

Meshuggah - Bleed (Obzen, 2008)

Tigran Hamasyan - The Glass-Hearted Queen (Red Hail, 2009)

Quantum Trio - No Way Out (No Way Out, 2025)

Puteraeon - The Land Of Cold Eternal Winter (Mountains of Madness, 2025)

Sweden's Puteraeon releases its fifth album with Mountains of Madness, which is thematically inspired by H.P. Lovecraft. A super solid oldschool death metal record, according to Zware Metalen editor Michiel Hoogkamer. Or, in his own words:

“Absolute strength of the record is the ‘flow’. The record is brutal where it should be brutal and compelling where it is called for, keeping you listening spellbound throughout. 

“Dan Swanö, who handled the master, was quite impressed. He says that Mountains Of Madness might go down in the books as one of the best ‘Swe-death releases ever’. Time will tell, but for now, there's also no doubt in my mind that Puteraeon brings a fine record here.”

Er is bijna geen metalband die zonder zit: een cover van een plaat uit een heel ander genre. Maar waarom doen ze dat? Welke variaties kent dit genre? En hoe zak je niet door het ijs? Nederlands leukste metalcoverband, Pene Corrida, vertelt er werkelijk waar alles over.

Van Bamboleo tot Wrecking Ball, en van the Ring of Fire tot Oops I Did It Again: die altijd stoere metalbands vinden het stiekem heer-lijk om platen uit heel andere genres te coveren. 

Soms is het resultaat ronduit geweldig, zoals The Legend of Zelda door August Burns Read. En soms is het resultaat ronduit desastreus, zoals Wicked Games door In Flames, of The Sound of Silence van Disturbed. 

Maar waarom doen toch zoveel metalbands een poging? Is het simpelweg effectbejag om te scoren over andermans rug? Of zit er een groter artistiek plan achter?

De enige en allerbeste bron om die vragen aan te stellen, is natuurlijk Nederlands metalcovertrots, Pene Corrida. Al bijna 15 jaar speelt dit collectief uit Dordrecht, Breda en Rotterdam de sterren van de coverhemel, met publiekslievelingen als Europapa, Let It Go en Captain Jack, maar ook met muzikale vondsten zoals een medley van Prodigy-kneiters.

Voor Dood & Verderf zocht de band de 7 meest opvallende metalcovers uit. Aan de hand daarvan bespreek ik met de zangers Danny Feijtel en Bart van Beek de hoogte- en dieptepunten van dit opmerkelijke subgenre, en leren we alles over de do’s en dont’s van de metalcover.

Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden.

Van Friese punker tot Rotterdams hoogleraar: je kunt het ver schoppen als buitenbeentje. Toch pleit Ferry Koster ervoor altijd te blijven twijfelen aan wat je denkt, gelooft en doet, want pas dan wordt het leuk.

“Waarom zou iemand deze overheid vertrouwen? En, waarom zou iemand zich aan welke afspraak dan ook houden?” Horen we hier een crustige kraker? Een vastgeketend lid van Extinction Rebellion? Zeker niet: deze uitspraak is afkomstig van Ferry Koster, hoogleraar arbeid en instituties aan de Erasmus Universiteit Rotterdam.

Maar laat je daardoor niet in de luren leggen: Ferry is ook voormalig bandlid van menig punk- en hardcoreband, met welluidende namen als Los Asesinos De La Superficialidad en Katzenjammer Kids. 

En Ferry is een groot pleitbezorger van twijfel: openstaan voor de mogelijkheid dat de wereld compleet anders in elkaar zit dan je altijd dacht. Aan de hand van zeven punk- en hardcoreplaten laat Ferry horen waarom dat twijfelen toch zo belangrijk is, en hoe van de gebaande paden afstappen dé sleutel tot succes vormt.

Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden.

Dead Kennedys - Chickenshit conformist (Bedtime for Democracy, 1986)

Victims Family – Supermarket nightmare (4 great thrash songs, 1995)

Pixies – River Euphrates (Gigantic / River Euphrates, 1988)

From Ashes Rise - Rung by rung (Concrete and steel, 2019)

Van de automutilatie van Shining tot de gekte van Benighted: fotograaf Sonja Schuringa legt als geen ander vast hoe bands écht zijn. In deze uitzending legt Sonja uit hoe ze de mensen achter de facade tevoorschijn tovert.

Brandende omgekeerde kruizen. Doorgelopen corpse paint. War jackets vol spikes en patches. Afgesneden schapenkoppen. Nog meer omgekeerde kruizen. Grote bossen ongewassen haar. Shirts van Death, Morbid Angel en Slayer. En vlammen. Véél vlammen.

Nee, moeilijk is het niet, de metalscene inbeelden. Maar hoe het er achter de schermen echt uitziet, dat weten maar weinigen. Gelukkig is vandaag Sonja Schuringa te gast. Als geen ander weet deze fotograaf op en onder de huid te komen van legendes en enfant terribles als Igorrr, Gaerea, Shining en Wardruna. 

In deze uitzending van Dood & Verderf op Operator Radio laat Sonja 6 bands horen, elk met hun eigen verhaal, voor en achter de camera.

Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden.

1 Der Weg Einer Freiheit - Immortal (Noktvrn, 2021)

2 Wardruna - Helvegen (Runaljod - Yggdrasil, 2013)

3 Gaerea - Laude (Mirage, 2022)

4 Igorrr - Double Monk (Nostril, 2010)

5 Benighted - Let the blood spill between my broken teeth (Asylum Cave, 2012)

6 Shining - Låt Oss Ta Allt Från Varandra (V. Halmstad, 2007)

Wrath Of Logarius - Keeper Of The Spectral Legion (Crown Of Mortis, 2025)

Bij het online magazine Zware Metalen wist redacteur Joris Meeuwissen direct welke tip hij aan Sonja wilde geven: Wrath Of Logarius. Op 4 april komt namelijk het debuutalbum Crown Of Mortis uit, dat doet denken alsof Gaerea, Dark Funeral en Lorna Shore een kind hebben gekregen. 

Of, in Joris’ woorden: “De extreme metal van Wrath Of Logarius heeft raakvlakken met black- en deathmetal, maar kent ook zijn kanten waarin experimentaliteit, hoekigheid en puntigheid niet wordt geschuwd."

Eindelijk: Dood & Verderf kiest en bespreekt aan de hand van alleskunner (waaronder documentairemaker) Mike Redman de beste docu's die gemaakt zijn over metal. We draaien de muziek, diepen de verhalen uit én verklappen wanneer Mikes langverwachte eigen metal-docu, Metaal, uitkomt. En ja, we proberen ook uit waar Judas Priest van verdacht werd. Don't do it!

Wat is nóg fascinerender dan naar metal luisteren? Ernaar kijken natuurlijk. Er is namelijk weinig mooier, tenenkrommender, bizarder, teleurstellender, lelijker, hilarischer, gruwelijker en ongeloofwaardiger dan de verhalen achter metal en zijn muzikanten. En documentaires zijn de ideale toegangspoort daartoe.

Daarom in deze editie van Dood & Verderf: Mike Redman, Rotterdams grootste multitalent (check dit dan, of deze), waaronder als documaker. Mike legt momenteel samen met Jason Köhnen de laatste hand aan de documentaire Metaal. Hierin belicht hij de Nederlandse extreme-metal-scene tussen 1985 en ‘95. Speciaal voor Dood & Verderf koos hij zijn favoriete docu’s over metal, variërend van de tranentrekker over Jason Becker tot de teloorgang van de maatschappij in Amerika. 

Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden.

Megadeth - In my darkest hour (So far, so good…so what!, 1988)

The Decline of Western Civilization Part II: The Metal Years (1988) - IMDb

“Documentary showcase, what life was like for the music artists living during the Los Angeles Heavy Metal scene in the mid and late 1980s.”

Bad Brains - The Regulator (Bad Brains, 1982)

Bad Brains: A Band in DC (2012) - IMDb 

“Bad Brains are one of the most important and influential American bands still working today. They melded punk and reggae into an innovative style that has yet to be copied. Their impact and influence can be heard in groups like Beastie Boys, No Doubt, Nirvana, Jane's Addiction and countless more. Despite the troubles of an eccentric front man they have stayed together for 30 years without ever reaching the level of success so many think they deserve. Using rare archival footage and original comic illustrations the film re-constructs Bad Brains' rich and complicated history.”

Jason Becker - Temple of the absurd (Perpetual Burn, 1988)

Jason Becker: Not Dead Yet (2012) - IMDb 

“When doctors diagnosed 19-year-old rock star Jason Becker with Lou Gehrig's Disease, they said he would never make music again. 22 years later, without the ability to move or to speak, Jason is alive and making music with his eyes.”

Judas Priest - Better by you, better than me (Stained Class, 1978)

Dream Deceivers (1992) - IMDb 

“Two young men attempt suicide, one dies, the other survives disfigured. Their parents sue heavy metal band Judas Priest, alleging their music influenced the act. The documentary covers the unprecedented trial against the band.”

Iron Maiden: The number of the beast (The number of the beast, 1982)

Iron Maiden: Flight 666 (2009) - IMDb 

“A chronological account of the heavy metal band Iron Maiden's 2008 world tour through India, Australia, Japan, USA, Canada, Mexico and South America in a jet piloted by the band's front man, Bruce Dickinson. Features interviews with the musicians, their road crew and fans.”

Alice Cooper - Ballad Of Dwight Fry (1971)

Super Duper Alice Cooper (2014) - IMDb 

“Super Duper Alice Cooper is the twisted tale of a teenage Dr Jekyll whose rock n roll Mr Hyde almost kills him. It is the story of Vincent Furnier, preacher's son, who struck fear into the hearts of parents as Alice Cooper, the ultimate rock star of the bizarre. From the advent of Alice as front man for a group of Phoenix freaks in the 60s to the hazy decadence of celebrity in the 70s to his triumphant comeback as 80s glam metal godfather, we will watch as Alice and Vincent battle for each others' souls. The is the first ever 'doc opera' - a dizzying blend of documentary archive footage, animation and rock opera that will cement forever the legend of Alice Cooper.”

Cannibal Corpse - Hammer smashed face (Tomb of the Mutilated, 1992)

Cannibal Corpse: Centuries of Torment (Video 2008) - IMDb 

“Spanning the entire career of death metal's biggest and most controversial band.”

The Story of Anvil (2008) - IMDb 

“A documentary that chronicles the two fifty-something founding members of the Canadian heavy metal band Anvil on their last stab at fame.”

Bonus: Mike met the man, the legend Lips!

Paradise Lost: The Child Murders at Robin Hood Hills (1996) - IMDb 

“A horrific triple child murder leads to an indictment and trial of three nonconformist boys based on questionable evidence.”

Biography: KISStory (TV Special 2021) - IMDb 

“Follows the band's five decades in the business as founders Paul Stanley and Gene Simmons reflect on their career.”

Ja, het is zoeken met een lantaarntje naar hoop en optimisme in het nieuwe jaar. Daarom een bijzondere editie van Dood & Verderf. Ik vroeg aan 11 experts die eerder te gast waren in deze show, wat dé bands zijn die je in 2025 in de gaten moet houden. Hun antwoorden variëren van Hongaarse electro-deathmetal, doedelzakmetalcore, Iraanse mystiek, polsensnijdende darkwave tot Nietscheiaanse blackmetal, boze-mannen-hardcore en overrompelende symfonieën.

In dit uur hoor de volgende elf lichtende lichten en zoutende zouten vertellen over hun favoriete nieuwe acts en releases: 

Geniet ervan!

Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden.

Paleface Swiss - The Gallow (The Gallow, 2023)

Paleface Swiss, wat een fantastische band, live: "niet te geloooooooven" zoals Rembo van Rembo&Rembo zou zeggen. Ik heb ze afgelopen zomer op DMF gezien en het was mokertje hard (gebruik "mokertje hard" nooit, maar dan snap jij wat ik bedoel). Je hebt van die bands waar je naar staat te kijken live en dan denk je: hallo ik wil nu spelen, dit is er een :D

Lowen - Najang Bah Divhayeh Mazandaran (Do Not Go To War With The Demons Of Mazandaran, 2024)

Voor mij dé band om in 2025 in de gaten te houden: Lowen, liefst met track 'Najang Bah Divhayeh Mazandaran.' Hebben in 2024 hun tweede plaat uitgebracht bij Church Road Records en het Nederlandse Lay Bare Recordings. Zangeres Nina Saeidi is de dochter van Iraanse vluchtelingen en opgegroeid in Engeland, en dus echt een kind van twee werelden. Die nieuwe plaat belichaamt haar hybriditeit perfect: loeiharde Black Sabbath/Bolt Thrower-doomriffs in Midden-Oosterse ritmepatronen met lyrics in zowel Brits als Farsi die terug- en vooruitkijken naar de mensheid op basis van pre-islamitische koningenliteratuur. Een dijk van een plaat die in 2025 ongetwijfeld veel live zal worden gespeeld op Britse en Europese podia, en daarom een show om niet te missen. 

Watch My Dying - Napköszörü (Egyenes Kerülö, 2024)

Watch My Dying. één van de bekendste extreme metal bands uit Hongarije. Ze bestaan al 25 jaar maar zijn in Europa nauwelijks bekend. De plan is om ze eind vh jaar als support van Bong-ra mee naar NL te halen. Er is net een nieuwe plaat uit : ' Egyenes kerülő '.

Ik draag het nummer 'Napköszörű' aan.

Ne Obliviscaris - Devour Me, Colossus - part 1, black holes (Citadel, 2014)

De band die we wat mij betreft goed in de gaten moeten houden is Ne Obliviscaris. Ik werd een aantal jaar geleden op hen getipt (een vriend liet me het nummer Devour me, Colossus horen) en met hem was ik enorm onder de indruk van alle verrassingen in hun nummers. Op dat moment waren ze denk ik nog niet heel bekend en konden we geen live optredens vinden, maar ze waren vorig jaar tot mijn verrassing op Dynamo Metalfest (waar ik niet was) en komende zomer weer op een aantal festivals. Dus ik ga zeker checken hoe ze live zijn. 

Gaerea - Unknown (Coma, 2024)

Voor nu ga ik voor Gaerea met als single Unknown van het laatste album Coma. De eerste keer dat ik een album 100/100 punten heb gegeven. Lees hier waarom. Gaerea is met Coma ook op #3 van de ZM Jaarlijst beland. Op 6 augustus spelen ze met Dimmu Borgir en Abbath in 013. Je móét ze live ervaren! Wat een kolossale intensiteit! Enne, de gitariste en zanger wonen in Nederland, dus een beetje ‘van eigen bodem’. 

Curselifter - The Blade (Curselifter, 2024)

Ik vind dat iedereen nu op de Curselifter band wagon moet springen. Band uit Utrecht, met Rosa een absolute sloper op zang. Bij tijd en wijlen lompe, zware metalcore. Maar af en toe ook veel gelaagder. Het doet me bij tijd en wijlen denken aan Converge, en mensen die mij kennen weten dat dat een heel groot compliment is. Empire is een geschikte track, de opener van hun self titled debuutplaat die in oktober uit kwam. Bovendien thematisch typisch voor ze, omdat ie zowel over het falen van dit systeem gaat als over menselijk falen. Wat de twee voornaamste thema's van de plaat zijn.

Heartworms - Warplane (Glutton for Punishment, 2025)

Het meest excited ben ik nu over een iets minder heavy band, maar niet minder duister: Heartworms uit Londen. Post-punk, industrial, gothic pop, darkwave, het is van alles en frontvrouw Jojo Orme heeft het charisma om dat allemaal aan elkaar te lijmen. Ze zijn toegankelijk genoeg voor een groot publiek, aanstekelijk en dansbaar, en toch is er die ongemakkelijk donkere onderstroom waar ik (wij?) zo lekker op ga(an). Ik heb vanmorgen, toevallig, de promo binnengekregen van de nieuwe plaat die in februari uitkomt. 

Die Jojo Orme heeft een heftig levensverhaal trouwens. Uit huis gegaan op haar veertiende, in opvanggezinnen terechtgekomen en op haar zestiende alsnog op zichzelf aangewezen. Ze verdiende geld door op straat te spelen. 

Provisional - Deceive (Inside Out, 2024)

Ik ben erg benieuwd naar Provisional. Een internationaal gezelschap met leden uit Nederland, Argentinië en Portugal, based in Rotterdam. Ik wijd een kort stukje aan ze in de aankomende editie van mijn blad die eind januari uitkomt. Zo omschrijf ik ze daar:

PROVISIONAL

Uit: Rotterdam (NL)

Voor fans van: Vein.fm, Converge

Geflipte all-verse-no-chorus-mathcore met een voorliefde voor bombastische Dillinger-riffs, dissonante panic chords en het occasional whammy pedaal.

Ik vind het tof dat hun muziek een beetje uit de bocht vliegt, zeker naar metalcorebegrippen, dat vaak een beetje richting het gelikte gaat. Bovendien klinkt het geheel profi, spannend en - komt 'ie - bijna on-Nederlands-goed. Ik ben heel benieuwd wat deze opkomende band in 2025 gaat doen.

Walg - Vuurdoop (IV, 2024)

Wij dragen namens Zware Metalen de Nederlandse, symphonische blackmetalband Walg aan:

Onderbouwing: 

In 2023 én in 2024 wist Walg de top-10 te halen in de uiteindelijke jaarlijst van onze lezers. Een uitzonderlijke prestatie als je bedenkt dat daar grote namen staan zoals Blood Incantation, Obituary, Opeth en Marduk.

Het album IV -waardering 95/100- dat wederom in eigen beheer uitgebracht is, sloeg afgelopen jaar ook weer in als een bom en redacteur Joris schreef daarover:

IV van het Nederlandse Walg is zo waar (en niet geheel verrassend) een magistraal melodisch, symfonisch blackmetalwerkstuk. Ik denk dat er in de wijde omtrek geen enkele band in dit subgenre dit Walg van de troon kan stoten! Meesterlijk! Ongezien! Walgelijk lekker weer! Er is geen eind in zicht!

Nog een goede reden om deze band te tippen, is het zeer exclusieve optreden op Pitfest dat dit jaar zal plaatsvinden. Nog niet eerder trad Walg op namelijk, daar het oorspronkelijk een tweemansformatie is. Daar wil je bij zijn dus!

Bleed From Within - In Place of your Halo (Zenith, 2025)

Want, een band die ik wil noemen die men zeeeker in 2025 moet checken is Bleed From Within. Dit jaar komen ze weer met een nieuwe plaat waarvan er al een paar singles uit zijn. Metal(core-ish?) uit Schotland, met heuze doedelzakken in het instrumentarium. "In Place of your Halo" is hun nieuwste single met doedelzakken in de breakdown enzo. De band ken ik al een tijdje en heb ze een aantal keer live gezien, afgelopen sinterklaas ook samen met Slipknot in de ZiggoDome en dat was echt een feestje.

Terzij De Horde - In One of These, I am your Enemy (In One of These, I am your Enemy, 2022)

Heel simpel: dat is Terzij de Horde uit Utrecht. Dit jaar komen ze met een nieuw album en wat ik ervan weet, is dat het een verdere verfijning wordt van hun vorige album ‘In one of these I am your enemy’. Alles wordt momenteel opgenomen en ik kijk er echt reikhalzend naar uit. Het wordt nog filosofischer (een nummer over Nietzsche bijvoorbeeld), maar ook melodieuzer. Ik vind het fijn dat een band niet alleen toffe muziek maakt, maar ook bijdraagt aan een beter begrip van de wereld. TDH is zowel activistisch als intellectueel. En gewoon bruut. Zanger Joost staat als een blackmetal Cicero op het podium en de rest van de band speelt in een soort roes mee. Love it! Kan niet wachten.