De meest deprimerende maand van het jaar verdient een dito geluid. Vrees niet: dat krijg je in dit uur Dood & Verderf dubbel en dwars. Bong-Ra, Hecate Enthroned, Swallow The Sun, Darkspace, Mist Of Misery: de afgrond wacht op je. Gelukkig zijn er ook lichtpunten, zoals de bijna-Haatplaat (Spaanse metal! \o/), dream thrash (het bestaat!) en absurd toffe stonerrock uit Brussel.

Hecate Enthroned - Temples That Breathe (Embrace the Godless Aeon)

Februari is natuurlijk een deprimerend tranendal, maar met een plaat zoals van Hecate Enthroned komen we er wel doorheen. Deze symfonische black-deathmetalhelden hakken en zagen sinds 1995 aan de weg richting de hel, even speelde oprichter Jon ook mee met Cradle Of Filth (ja, precies, daar moest je aan denken, opeens valt alles op z’n plek), sinds 2013 gebeurde er niks meer.

En nu, boem, is daar opeens de nieuwe plaat: Embrace The Godless Aeon. Dat klinkt als Cradle Of Filth op z’n best, alleen dan anno 2019, en dat is zeer, zeer plezierig. En, fun fact: volgens de liner notes zijn de vocalen opgenomen in de hel. Blijkbaar hebben die salpeterpoelen een prima akoestiek. En, ook niet onbelangrijk: op 20 april staat de band in Baroeg.

Bong-Ra - Aton / Mind Machine (Antediluvian)

Oh Bong-Ra. De kenner kent hem als breakcoreproducer uit Rotterdam, de fanaat als bassist van Celestial Season in begin jaren ‘90. Maar Jason Kohnen heeft nu besloten dat alles weer anders moet, zoals hij zo vaak besloot, als hij weer een atmosferische doomjazzband oprichtte. De nieuwe Bong-Ra mengt - grofweg - zijn bascarrière met zijn liefde voor breakcore, en verdrinkt deze drone-doommetal in een bad vol Lovecraftiaanse horrorgeluiden.

Hoe dat klinkt? In mijn recensie voor de Rotterdamse Popunie omschreef ik dat als volgt: “Dit vierkoppige monster stormt je kamer binnen, vreet je huisdieren op, pist over de kamerplanten, krabt het behang van de muur, slaat je partner bewusteloos en gaat dan hoogst intimiderend voor je zitten, je constant aanstarend, de vuige adem in je gezicht blazend, diep grommend, om een ruim half uur later te vertrekken, jou half bewusteloos, geheel uitgeput achterlatend, gespeend van welk gevoel van vreugde dan ook, alsof een Nazgul en een Dementor hun wedstrijd zielezuigen in jouw lichaam speelden.”

Astronoid - I Dream In Lines (Astronoid)

“Met de aanbeveling voor februari gaan we gewoon ferm op een omstreden hype zitten, wellicht nog voordat hij goed en wel bestaat”, vertelt hoofdredacteur Pim Kastelein van Zware Metalen. “Dream Thrash. Je moet de genretypering maar op je eigen muziek durven plakken. Astronoid durft het, en bracht onlangs haar tweede album uit.”

Redacteur Niels Kreijveld omschreef het album in zijn recensie als ‘een verworven smaak’. “Ik betwijfel of het zal resoneren bij de doorgewinterde luisteraar die aan de zwaardere zijde van het spectrum leeft. Mocht je echter niet vies zijn van wat lekker in het gehoor liggende, instant bevredigende melodieën, stap dan in het fluweelzachte bed dat Astronoid voor je spreidt, en laat je mee de droom invoeren, terwijl je wordt gedrapeerd in hemelse walmen en wordt voortgestuwd door verheffende krachten. Mocht je de exosfeer die dit album creëert kunnen omarmen, dan zou dit wel eens jaarlijstmateriaal kunnen zijn.”

Sisters Of Suffocation - Little Shits (Humans Are Broken)

Oké. Omdat Sisters Of Suffocation uit Eindhoven zo expliciet uitdraagt dat het een (bijna) all female death