Alleen al de omschrijving van het werk van de Rotterdamse kunstenaar Anouk Griffioen klinkt als een folk-blackmetalband uit het hoge noorden van Engeland. Het is dus geen verrassing dat zij heel, heel enthousiast reageerde toen ik haar vroeg mee te doen aan Dood & Verderf. Daarom: de 8 favoriete metalplaten van Anouk, inclusief tekst en uitleg, én de maandelijkse luistertip van het online magazine Zware Metalen, speciaal voor haar uitgezocht.

1. Pantera – Fucking Hostile (Vulgar Display of Power, 1992)
2. Orphanage - Druid (Oblivion, 1995)
3. Death - Symbolic (Symbolic, 1995)
4. The Gathering – Saturnine (if_then_else, 2000)
5. Six Feet Under – Lycanthropy (Haunted, 1995)
6. Amesoeurs – La Reine Trayeuse (Amesoeurs, 2009)
7. Sunn O)))  - N.L.T. (Altar, 2006)
8. Dead Shape Figure - 6 x 9 (The Grand Karoshi, 2008)

Inferno - The Wailing Horizon (Paradeigma / Phosphenes of Aphotic Eternity, 2021)

“Ik zie dat Anouk best wel houdt van die old-school black, oude Enslaved, corpsepaint enzo.” Dat schrijft Pim Kastelein, eindbaas van het online magazine Zware Metalen, dat maandelijks een luistertip geeft voor mijn gast in Dood & Verderf. “Identificeert ze zich met die chaotische wereldstructuur van Inferno, of luistert ze toch liever naar de strak gedefinieerde sound van de grondbeginselen?” 

Want, Anouk: jij krijgt als luistertip Inferno. En wel hierom, in de woorden van recensent Tafkads: 

“Daar waar de heren gestart waren als een traditionele blackmetalband, blijft er hier van die traditie niks meer over. Meer nog, Inferno heeft alle regels, beperkingen en conventies losgelaten en vaart nu zijn eigen koers, ergens ver weg in de leegte van het multiversum. Weg zijn de songstructuren, weg is de individualiteit van de nummers, weg is de individualiteit van de instrumenten, weg is inhoudelijke bijdrage van de vocalen. Wat overblijft is kosmische chaos, waarbinnen alle onderdelen het hogere doel dienen. Instrumenten en stemmen worden op dit album vermengd tot complexe, overweldigende, multi-gelaagde soundscapes die experimenteel, progressief, modern, bij momenten psychedelisch en een beetje post-black overkomen. Inferno schept hier een surrealistische, hypnotische droomwereld met een opvallende dualiteit: er is enerzijds veel coherentie, een symbiose tussen de instrumenten en de vocalen, maar anderzijds is er die chaos. Totale onvoorspelbaarheid. ‘Abysmal Cacophony’ noemen ze het zelf, en dat lijkt de lading wel te dekken.”

• Bekijk de recensie op Zware Metalen