Vredehammer – Suffocate All Light

Ik heb het echt met de drummer te doen. Dit is niet vol te houden. Man man man. Gelukkig duurt het nummer maar vier minuten. Maar hij moet maar verder! Geef die man wat gratis amfetamine.

All-star-band met bandleden van Abbath en Sepultura. Het vorige album, Violator, was al geweldig, vooral voor mensen zoals ik die Amon Amarth niet meer trekken en gewoon willen rammen. Maar wat in 2016 nog een band was, is nu een eenpersoonsproject van Valla, met daar omheen de nodige experts. Het album verschijnt later dit jaar, openingssingle Suffocate All Light doet het beste vermoeden. Of, zoals Valla het poëtisch verwoordde: “They say music is all about emotions, so a while back I was thinking about trains, then I started thinking about what it would feel like being hit by one. Then I wrote ‘Suffocate All Light’.”

Iron Monkey – 9-13

Britse sludge! Want Britten, en dan vooral zij uit het altijd florissante Nottingham, weten wat traag lijden is, met die eeuwige regen, kolenmijnen, Brexits en schraal bier. Dat hoor je ook terug, want 9-13 van Iron Monkey bestaat uit drie akkoordenschema’s die schijnbaar oneindig achter elkaar geplakt zijn.

Iron Monkey bestond al in de jaren ‘90, stopte in ‘99 vanwege de dood van de zanger, maar dacht dit jaar: de wereld heeft meer liefde nodig. In hun eigen woorden: “9-13 is an all-out assault of violent hatred and nightmarish negativity. Recommended listening for fans of pain, suffering, and misanthropy.”

Samael – Angel of Wrath

1987. Toen dachten 4 jongens uit Zwitserland: weet je wat, we gaan oldschool blackmetal maken. Alsof er in Zwitserland redenen zijn om blackmetal te maken, afgezien van de deprimerende saaiheid.

De namen van de bandleden zijn trouwens geweldig: je hebt de broers Xy en Vorph, maar die heetten eerst Xytraguptor en Vorphalack. Door de tijd heen besloot dat magische duo ook de overstap te maken naar meer elektronica en symfonie, waardoor ze anno 2017 klinken als Dimmu Borgir rond een kaasfondue. Gezellig.

And So I Watch You From Afar – A Slow Unfolding Of Wings

Asiwyfa voor vrienden, And So I Watch You From Afar voor mensen die niet uit hun thuishaven Belfast komen. Ze doen een soort combinatie tussen Mogwai en God Is An Astronaut. Oftewel: enorme muren van gitaargeluid, geen vocalen te vinden. Is het metal? Nee. Is het kicke: absoluut. En hoewel ze live te gek schijnen te zijn, is erbij zijn geen sinecure meer: hun twee toekomstige optredens in Nederland vinden plaats in, jawel, Groningen en Maastricht. Succes.

Ame Noire – The Tree That Bears Rotten Fruit

Australische melancholische deathmetal! Dat neemt niemand serieus, in ieder geval op Spotify niet, want daar heeft deze track nog geen duizend plays. Ame Noire, Frans voor ‘zwarte ziel’, doet het gelukkig stukken beter op Facebook en Youtube, waar deze debuutsingle al tienduizenden views kreeg. En terecht. Mijn advies: gelijk fan worden en over twee jaar zeggen dat je de band vroeger beter vond.

The Black Dahlia Murder – Kings of the Nightworld

Ja, inderdaad, je denkt terecht: hee, In Flames maakt weer superkicke muziek! Maar, oh deceptie, da’s niet waar. Dit zijn geen Zweden, maar Amerikanen. En dit is geen 1996, maar 2017. The Black Dahlia Murder probeert al bijna twintig jaar Scandinavische bands te imiteren, en is inmiddels retepopulair, getuige de miljoenen streams van hun nieuwe langspeler Nightbringers. Dat bevat vooral ongeïnspireerde melodische deathmetal die Amerikanen per strekkende kilometer produceren, met uitzondering van deze track, het geweldige Kings of the Nightworld.

Second to Sun – We Are Not Alone

Je kunt veel zeggen over Russen, maar niet dat ze geen metal k