Cradle of Filth – You Will Know The Lion By Its Claw

Nieuwe single van het aankomende album. Dani heeft er weer zin in, met zo’n 600 ideeën in ruim 7 minuten. Steampunk-lovecraft-horror op z’n best. True zijn ze blackmetaltechnisch niet, maar muzikaal des te meer. Het citaat is afkomstig van een wiskundestrijd uit 1697, waarin de natuurkundige Isaac Newton anoniem zijn oplossing instuurde. Johann Bernoulli, die de wedstrijd uitschreef, herkende niettemin Newton als de inzender vanwege zijn gebruikte procedure en schreef tanquam ex ungue leonem, Latijsn voor ‘we know the lion by his claw’.

Ascendant – At Wit’s End

Gloednieuwe deathcoreband uit België. Nog maar 1 single, maar klinken nu al alsof ze jaren en jaren meegaan. Hun eerste optreden was op het veelzeggende Frietrock in het Belgische Retie. Wees hip, word hun eerste fan.

Ghost & Alison Mosshart – He Is

Nu eindelijk het grote geheim opgelost is wie toch die mysterieuze man achter de skeletpakken van Ghost B.C. is (namelijk Tobias Forge), kan de band annex eenmansproject ook lekker losgaan met niet al te metal-eske platen. Stadionklassieker ‘He Is’ is door een remixmolen van Health en The Haxan Cloak gehaald, plus dat er een soort countryversie gemaakt is met Alison Mosshart van The Kills. Never a dull moment bij Ghost.

Septicflesh – Enemy of Truth

Grieken die episch-symfonische deathmetal maken. Da’s natuurlijk vragen om problemen, maar op Enemy Of Truth gaat het nog goed ook. Plus: het is geen incident, want ook hun vorige plaat was te gek. Misschien wel één van de meest gehypte releases van dit jaar. Met goede redenen, al was het maar omdat alle koren en klassieke partijen van tevoren zijn opgenomen, en de metal pas achteraf erbij kwam.

Leprous – Stuck

Wie oud genoeg is, denkt bij het horen van Leprous direct: hee man, Face Tomorrow maakt weer muziek! Ben je jonger, geen probleem, dan vermoed je gewoon dat Muse een heel gekke nieuwe zanger heeft aangenomen. Beide mis dus. Leprous is een Noorse band die zichzelf omschrijft als combinatie van Porcupine Tree, Radiohead en Behemoth.

The Lurking Fear – Teeth Of The Dark Plains

Zeer, zéér gruizige death/doommetal van een nieuwe naam, maar met een oude achtergrond, waaronder bandleden van all time heroes At The Gates uit Zweden. En ja, natuurlijk is de bandnaam gebaseerd op een kort verhaal van H.P. Lovecraft, net zoals de Lovecraftiaanse albumtitel ‘Ouf of the voiceless grave’. Als langspeler is het nogal een zit, maar de losse singles zijn een feest.

Satyricon – Deep Calleth Upon Deep

Nog zo’n Noorse blackmetalband uit 1991 die lekker iets anders is gaan doen. Ja, het is wel een beetje blackmetal, maar het is vooral een vrolijke rockplaat die klinkt alsof ie opgenomen is in de badkamer van zanger, gitarist, basgitarist en keyboardspeler Satyr. Het gelijknamige album volgt later dit jaar.

Abhorrent Decimation – Conspire

Uit Londen: bij verre de stoerste deathmetalband van dit moment. Strakker en bozer dan dit krijg je ze niet. Zelf elitekrant The Guardian was er enthousiast over. Langspeler The Pardoner is natuurlijk niet 50 minuten lang vol te houden omdat het zo bizar intens is, maar de hoogtepunten geven voldoende energie om met blote handen een Pools oerbos om te zagen.

Paradise Lost – Blood In Chaos

De altijd vriendelijke britten, die in de jaren ‘90 de doommetal – samen met My Dying Bride en Anathema – definitief populair maakten, hebben weer een langspeler. En ja: elke metalband uit de jaren ‘90 gaat door een symfonische rock-periode, maar die is bij Paradise Lost allang weer voorbij. ‘Medusa’, hun vijftiende langspeler, is weer ouderwets rammen, met Greg Mackintosh die zijn gita