มีคนมาปรึกษาว่า อยากถามความเห็นหน่อยค่ะ คือเมื่อวานเป็นวันเกิดเรา แม่ก็พาไปกินข้าวแล้วเราก็กลับบ้าน เราบอกแม่ว่าขอกลับไปกับแฟนนะ แล้วทีนี้แฟนเราก็สั่งเค้กมาเซอร์ไพรส์เรา เสร็จเราก็กลับบ้านตามปกติ แม่พอเห็นเค้กที่แฟนเอามาให้เราก็เหมือนว่าไม่ค่อยพอใจ ดึงหน้า แล้วก็หลบหน้าเราไป เรารู้สึกโกรธแม่นะคะที่เหมือนแม่ไม่พอใจที่แฟนเอาเค้กมาให้เราก่อนที่แม่เราจะเอามาให้ แล้วก่อนหน้านี้แม่เรามีอาการประมาณนี้บ่อยมาก ที่เวลาแฟนทำไรให้เรา เขาก็จะดูไม่พอใจ เพราะแฟนก็ดูรักเรามาก เราก็เลยเดินไปถามแม่ว่า หนูผิดขนาดนั้นเลยเหรอกับการที่แฟนเอาเค้กมาให้หนูในวันเกิด หนูไม่สามารถมีคนรักได้เลยใช่ไหม เราก็เดินมานั่งในห้อง น้องสาวเราก็เห็นท่าทีไม่ค่อยดี เลยเข้าไปอธิบายให้แม่ฟังว่า เขาแค่เอาเค้กมาให้เป่าเทียนเองจะอะไรมากมาย แล้วแม่ก็ถือเค้กมาง้อเรา แต่แม่ก็เหมือนพูดน้ำเสียงแบบประชดประชันอีกเหมือนเดิม เขาชอบเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง จนเรากับน้องสาวก็ไม่รู้จะให้แม่เข้าใจได้ยังไง แล้วเริ่มที่จะยอมรับตัวเองสักที คือแม่เราเขาต่อให้ผิด ก็ไม่ยอมขอโทษค่ะ จะปรับใจยังไงดีกับเรื่องนี้ดีคะ

- คนเรามีความรู้สึก แน่นอนว่าความน้อยใจเป็นสิ่งที่น่ากลัว ถ้าเราแสดงออกผิดที่ผิดเวลา

- บางคนก็ลืมตัวเองไปว่า คำว่าพ่อแม่อาจจะทำได้แค่เป็นห่วง แต่ถ้าเริ่มหวง และดึงดันที่จะไม่ยอมปล่อยลูกไปนั่นจะเป็นปัญหา

- หัวอกคนที่เลี้ยงดูเรามา ก็อาจจะรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจว่า ลูกเห็นแฟนดีกว่าแม่ ซึ่งต้องใช้เวลาปรับตัวกันทุกคน

- หวงมากก็ทุกข์มาก หวงน้อยก็ทุกข์น้อย บางทีอย่างที่พระท่านว่าไม่มีอะไรเป็นของเราจริง ๆ ทุกสิ่งอย่างเป็นของไม่เที่ยงแท้ถาวร

- ในฐานะลูกก็อาจจะต้องเข้าใจพ่อแม่ด้วย ไม่ใช่ว่าเราจะคิดว่าต้องให้แม่เข้าใจอย่างเดียว แต่ถ้าเราคิดว่าสมควรแก่เวลาก็บอกแม่ไปตามตรงอย่างนั้นเลย