مزمور چهار را می‌توان به سه بخش، فریاد مرد خدا یا ایماندار، نصیحت و اطمینان‌خاطر تقسیم کرد. در مزمور پنجم، داوود دعا می‌کند و فریاد شادی سر‌می‌دهد، زیرا از حفاظت خدا اطمینان دارد.‏

مزامیر سه تا هفت، به وقایع زندگی داوود، وضعیت بقیۀ قوم اسرائیل در زمان‌های آخر و ایمانداران در سراسر تاریخ می‌پردازد. داوود به نیروی خود تکیه نداشت، بلکه او به فیض و نجات خدا متکی بود.‏

مزمور دوم، به شورش و توطئۀ قوم‌ها برضد خدا و مسیح اشاره می‌کند. امروزه بسیاری بر‌ضد قوانین خدا عمل می‌کنند و دنیا پر از شرارت شده است، اما مسیح خواهد آمد و این جهان را داوری خواهد کرد.‏

در کتاب مزامیر، پیشگویی‌های زیبا و عجیبی درمورد ماشیح یا همان مسیح موعود بیان شده است. در مزمور اول می‌بینیم که شخص ایماندار و سعادتمند چه کارهایی را نباید انجام دهد.‏

رنج و زحمت به‌خاطر مسیح، یکی از خصویات زندگی مسیحی است. وقتی به‌خاطر مسیح و ارادۀ پدر آسمانی، دچار زحمت می‌شویم باید شکرگزار و شاد باشیم، زیرا برای ما جلال به‌‌همراه خواهد داشت.‏

مسیح انتظار دارد که ایمانداران در مقابل تعالیم او احساس تعهد کنند. مسیحی واقعی، ایمان قلبی به عیسی دارد و در‌پی انجام ارادۀ پدر آسمانی است. ایمان حقیقی، در اعمال و رفتار شخص آشکار می‌گردد.‏

عیسی انسان را در برابر دو در قرار می‌دهد. یک در که فراخ و بزرگ می‌باشد و مقصد آن هلاکت است، و در دیگر که تنگ و محدود با مقررات خدا است، اما به حیات جاودانی منتهی می‌شود.‏

عیسی به روابط فرد مسیحی با اشخاص دیگر می‌پردازد و به ما تعلیم می‌دهد که بر دیگران حکم نکنیم و روحیۀ عیب‌جویی نداشته باشیم، زیرا هیچ‌کس بی‌عیب نیست و تنها خدا قاضی و داور انسان‌ها می‌باشد.‏

عیسی شاگردان خود را تشویق می‌کند که دربارۀ تأمین مایحتاج زندگی مانند خوراک و پوشاک مضطرب و نگران نباشند، بلکه نخست برای گسترش ملکوت، فرمانروایی و عدالت خدا کوشش کنند.‏

مسیح ما را تشویق می‌کند که هدف زندگی خود را درست انتخاب کنیم. ما باید به دنبال گنج آسمانی باشیم و با دید الهی زندگی کنیم و خدای خالق را به‌عنوان ارباب و صاحب زندگی خود بندگی کنیم.‏