Z okazji koronacji cesarza Ferdynanda na króla Lombardii i Wenecji w 1838 roku zamówiono w Mediolanie olbrzymie patery dekoracyjne. Jest to największa kompozycja znajdująca się w zbiorach sreber. Po ułożeniu wszystkich części, wchodzących w jej skład, ma ona długość 30 metrów wraz z paterami ustawionymi na zdobionych lustrach. W części środkowej możemy podziwiać przedstawiające Lombardię figury alegoryczne z koroną w kształcie murów i rogiem obfitości oraz figury z czapką dożów i lwem św. Marka przedstawiające Wenecję. Na brzegach tych zdobionych luster stoją na przemian figury przedstawiające tańczących geniuszy i świeczniki. Widok tych jakże imponujących pater, które przyozdabiano jeszcze bukietami kwiatów, jak również owocami i słodyczami, pozwala nam wyobrazić sobie przepych cesarskich uczt. Symboliczne, utrzymane w stylu klasycystycznym zdobienia pater nawiązują do barokowej tradycji dekorowania stołów. W zależności od okazji, z jakiej zasiadano do stołu, zdobienia nawiązywały do bóstw mitologicznych, sztuki wojennej lub do symboli miłości.

Na dworze cesarskim od wieków panowała tradycja obmywania stóp. Co roku w Wielki Czwartek cesarz i cesarzowa obmywali stopy 12 mężczyznom i 12 kobietom, nawiązując tym samym do pełnego pokornej miłości aktu obmycia stóp dwunastu apostołom przez Chrystusa. Uczestnikami ceremonii byli sędziwi i ubodzy ludzie, których uprzednio poddawano szczegółowemu badaniu lekarskiemu. Następnie porządnie umyci zjawiali się w Wielki Czwartek u bram dworu. Po ceremonii obmycia stóp oraz po posiłku składającym się z tradycyjnych potraw postnych wybrane osoby otrzymywały w prezencie gliniane kufle z wieczkiem wypełnione białym winem, srebrny kubek z wybitym podwójnym orłem i rokiem, jak również potrawy i sakiewkę z trzydziestoma srebrnymi monetami, które nawiązywały do judaszowych srebrników. Znajdujące się przed nami obydwa złote zestawy, składające się z tacy i dzbanka wykonano w XVIII wieku w najlepszych pracowniach srebra w Augsburgu. Używano ich podczas ceremonii chrztu Habsburgów, ceremonii mycia rąk na wydawanych ucztach oraz w czasie ceremonii obmycia stóp w Wielki Czwartek.

Serwis deserowy zwany wcześniej „serwisem laxenburskim“ zamówiono w wiedeńskiej manufakturze w 1824 roku z okazji ślubu arcyksięcia Franciszka Karola Habsburga z Zofią, córką króla Bawarii, rodziców późniejszego cesarza Franciszka Józefa. Pod koniec XVIII wieku cesarz Franciszek I, ojciec arcyksięcia, polecił wybudować w położonym niedaleko Wiednia Laxenburgu, gdzie znajduje się letni pałac rodziny cesarskiej, zamek „Franzensburg“ jako pomnik dynastii Habsburgów. Tamtejsze posągi, jak również obrazy, herby i witraże sławią historię rodziny. Tutaj zaś sami możemy się przekonać o tym, iż myśl o zajęciu przez dynastię poczesnego miejsca w historii objęła także zastawę stołową. Oprócz herbów i portertów wcześniej panujących władców z dynastii Habsburgów oraz i żon romantyczną wyprawę w przeszłość uzupełnia 60 tak zwanych „talerzy przedstawiających ruiny“ z widokiem zamków i pałaców należących do monarchii naddunajskiej. To nie przypadek, że neogotyckie formy zastawy kojarzą się z relikwiarzami, kielichami mszalnymi i innymi przedmiotami sakralnymi. Po rozpadzie Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego w roku 1806 cesarz Franciszek starał się zrównoważyć utratę godności sakralnej Cesarstwa Niemieckiego oraz ugruntować świętość i zapewnić trwanie dynastii Habsburgów w ustanowionej w Austrii monarchii dziedzicznej. Dlatego też nawet zastawa stołowa, dzięki przedstawionym na niej portretom przodków, otrzymała niemal liturgiczny charakter i odzwierciedlała ideę panowania Habsburgów po wieczne czasy.

Tę zastawę przywieziono do Wiednia z zamku Miramare koło Triestu, dawnej rezydencji arcyksięcia Maksymiliana Ferdynanda, późniejszego cesarza Meksyku. Był on młodszym bratem cesarza Franciszka Józefa. W roku 1854 został głównodowodzącym cesarsko-królewskiej marynarki wojennej. W 1864 roku przyjął godność cesarza Meksyku, lecz nie zdołał utrzymać się na tronie Polnisch meksykańskim. Został wzięty do niewoli przez przywódcę rewolucji liberalnej Benito Juareza, który w 1867 roku kazał rozstrzelać cesarza. Szczegóły tego wątku usłyszymy apartamentach cesarskich. Wytwórcą tej zastawy jest węgierska manufaktura porcelany Herend, która początkowo specjalizowała się w naśladowaniu chińskich wzorów. Cesarz Maksymilian zamówił tę zastawę do swojej meksykańskiej rezydencji w Chapultepek w 1865 roku. Właścicielowi manufaktury Moritzowi Fischerowi pozwolono pokazać ten serwis podczas paryskiej Wystawy Światowej w 1867 roku jako reklamę swoich produktów. Po zakończeniu wystawy cesarz Maksymilian już nie żył, dlatego też zastawa ta nigdy nie znalazła się w Meksyku.

Białozłoty serwis nabyto w 1851 roku dla cesarza Ferdynanda. Ferdynand, który od ludu otrzymał przydomek „Dobrotliwy“, w następstwie Wiosny Ludów w 1848 roku abdykował na rzecz swego młodszego bratanka Franciszka Józefa, a następnie opuścił Wiedeń, udając się do Pragi. Resztę życia spędził w odosobnieniu w Zamku Praskim, gdzie zmarł w 1875 roku. Na nowe wyposażenie jego siedziby w Pradze zamówiono w wytwórni porcelany hrabiego Thuna w miejscowości Klášterec w Czechach białozłotą zastawę stołową. Projekt wzoru tej zastawy był w ówczesnym czasie niezwykle modny. W połowie XIX wieku gust ogólnie przyjęty za standard uległ zmianie. Wyraźnie surowe, proste i klarowne kształty w stylu biedermeieru zostały zastąpione delikatniejszymi i płynniejszymi formami. Bogate, złote zdobienia stanowiły odpowiedź na rosnącą potrzebę feudalnego przepychu, obecną także na wiedeńskim dworze cesarskim.

Po Wiośnie Ludów w 1848 roku na tronie zasiadł cesarz Franciszek Józef. Jednym z pierwszych nabytków dla młodego cesarza były tak zwane „nowofrancuskie patery dekoracyjne“, które zamówiono w Paryżu w 1850/51 roku. Patery te wykonane z pozłacanego brązu nie mają sobie równych i wyróżniają się od pozostałych przepychem oraz bogactwem zdobień. Na ogromnych kandelabrach o kształcie bogato zdobionym ornamentami roślinnymi i muszlami umieszczono bawiące się amorki, skaczące zwierzęta łowne i fruwające ptaki, które mają ożywić całą konstrukcję. Patery tych rozmiarów stały się koniecznością, ponieważ młody cesarz Franciszek Józef zwykł regularnie gościć swoich doradców i ministrów. Pod wpływem arcyksiężnej Zofii na dwór powróciły elementy barokowe i stylu rokoko, widoczne przede wszystkim w umeblowaniu apartamentów. Ten powrót do feudalizmu objął również zastawy i patery.

Zastawa w zielone wstążki była wytwornym prezentem francuskiego króla Ludwika XV dla cesarzowej Marii Teresy symbolizującym rosnące zbliżenie pomiędzy obu krajami, Francją i Austrią, po wielu klęskach poniesionych w wyniku wojen sukcesyjnych. Wijące się zielone wstążki tworzą główną ozdobę części zastawy, której kształty nawiązują do barokowych wyrobów złotniczych. Pomiędzy nimi znajdują się finezyjne rokokowe sceny namalowane według płócien pędzla François Bouchera. Przedstawiają one alegorie miłości, poezji, muzyki, malarstwa i rzeźby lub nawiązują do literatury światowej począwszy od Homera, a skończywszy na Molierze. Zastawa z porcelany serwskiej stanowi okazały przykład wyjątkowo wytwornych wyrobów pochodzących z królewskiej francuskiej manufaktury porcelany w Sèvres, założonej 1738 roku. Wykonane zostały ze specjalnej, bardziej kruchej porcelany szklistej. Dzięki zastosowaniu niższych temperatur kolory uzyskały wyjątkową promieniującą jasność. Na krótko przed wykonaniem zastawy w manufakturze uzyskano tę soczystą, nasyconą zieleń. Tylko raz użyto jej do produkcji zastawy będącej podarunkiem dla Marii Teresy jako motywu w formie podwójnej wstążki.

W roku 1777 cesarz Józef II złożył wizytę swojej siostrze, królowej francuskiej Marii Antoninie. Do Wiednia przywiózł z podróży w sumie 500 drogocennych porcelanowych przedmiotów z Sèvres, między innymi zastawę stołową w kolorze jabłkowej zieleni oraz cztery okazałe wazy, z których trzy przetrwały do dziś w zbiorach sreber. Okrągła waza przeznaczona na pożywną zupę, tak zwana waza „olio“, i dwie pozostałe wazy do zup stoją na giętych nóżkach na podstawkach. Na wazach widzimy pozłacane, żywe i barwne ozdoby w kształcie wiązek kłosów oraz namalowane na medialionie owoce, płody rolne, kwiaty, jajka, owoce morza, a także przyrządy służące do pracy w ogrodzie i w polu. Symbolizują one płodność, owoce pracy na roli oraz dary natury.

Sztuka składania serwetek ma długą tradycję, lecz niestety zanika. Skomplikowane sposoby ich składania w formie wachlarzy, ryb, muszelek, łabędzi, kaczek lub kwiatów stanowiły uzupełnienie dekoracji stołu przede wszystkim we wczesnym baroku. Tylko najwyższej jakości len i odpowiednia wielkość pozwalają ułożyć serwetki w tak wyszukany sposób. Spełniająca te wymagania serwetka cesarska ma wymiary 1 x 1 m. Istnieje jeszcze wiele innych wzorów składania pochodzących z XVII wieku, dzięki którym można uzyskać pełne artyzmu kreacje.

Złota zastawa stanowi najokazalszą zastawę na dworze cesarskim. Wszystkie poszczególne części tej zastawy stołowej, przeznaczonej dla dwunastu osób, pokryte są polerowanym złotem. Częściowo również środek, jak i spód są pozłacane. Subtelne, złocone amalgamatem ornamenty nawiązują do antycznych gzymsów. Złoty serwis, wykonany w 1814 roku, to mistrzowskie dzieło wiedeńskiej manufaktury porcelany. Zakup tego serwisu stał się nieodzowny, gdyż odpowiednia cesarska zastawa ze złota została przetopiona na monety podczas wojny przeciw Napoleonowi. Gdy w czasie pobytu cesarza Franciszka w Paryżu w 1814 roku powstał pomysł zorganizowania w Wiedniu wielkiego kongresu europejskich mocarstw, zamówiono ten serwis w wiedeńskiej manufakturze. Tym sposobem przynajmniej optycznie udało się zastąpić przetopioną na monety zastawę.