‘In de eerste plaats moeten wij in deze verzen opmerken hoe arm de eerste discipelen van Christus waren. Wij vinden hen werkend met hun eigen handen om in hun tijdelijke behoeften te voorzien, bezig in een van de nederigste beroepen: het beroep van visser. Zilver en goud hadden zij niet; landerijen en inkomsten evenmin. Daarom behoefden zij zich niet te schamen om tot hun vroegere bezigheid terug te keren, waarin de meesten van hen waren opgeleid.

Opmerkelijk is het dat enkelen van de hier genoemde zeven aan het vissen waren toen de Heere hen het eerst tot apostelen riep, en dat zij opnieuw aan het vissen waren toen Hij bijna voor de laatste maal aan hen verscheen. We hoeven er niet aan te twijfelen dat deze samenloop van omstandigheden Petrus, Jakobus en Johannes bijzonder moet hebben getroffen.

Deze armoede van de apostelen is een bewijs voor de goddelijke oorsprong van het christendom. Dezelfde mannen die de hele nacht in een vissersboot zwoegden, een vochtig, koud net uitwierpen en niets vingen — diezelfde mannen waren enkele van de eerste grondleggers van de machtige Kerk van Christus, die zich nu over een derde van de wereldbol heeft verspreid.

Zij waren het die uit een donkere hoek van de aarde tevoorschijn kwamen en de hele wereld op zijn kop zetten. Dat waren de ongeleerde en eenvoudige mannen die zich tegenover de spitsvondige stelsels van de oude wijsbegeerte stelden, en door de prediking van het kruis haar verdedigers tot zwijgen brachten. Dat waren de mannen die te Efeze, Athene en Rome de heidense tempels ontvolkten en menigten trokken tot een nieuw en beter geloof.

Wie deze feiten kan verklaren zonder aan te nemen dat het christendom van God komt, moet een zonderling lichtgelovig mens zijn. Rede en gezond verstand voeren ons tot één enkel besluit: niets kan de opkomst en de voortgang van het christendom verklaren dan de tussenkomst van God.’