جشنواره فیلم موسوم به «فجر» قرار بود طبق «روال» هرساله برگزار شود. امسال اما اعتراض‌های سراسری که واکنش و همراهی شماری از اهالی سینما را درپی داشت، سبب یک بی‌اعتنایی گسترده به این رویداد دولتی شد، تا جایی که اعلام اسامی فیلم‌های راه‌یافته به فستیوال، دو هفته پس از موعد مقرر نیز ممکن نشده‌ و این روال را برهم ریخته‌است. در خارج از مرزهای ایران اما هم‌بستگی صنعت سینما با مردم ایران، به‌گونه‌ای دیگر پیش می‌رود. در اقدامی بدیع، برلین خبر داد که هیات‌های سینمایی، شرکت‌ها و روزنامه‌نگارانی را که برای رسانه‌هایی با روابط مستقیم با رژیم جمهوری اسلامی ایران کار می‌کنند، در برلیناله به‌رسمیت نخواهد شناخت. در کنار این‌ها، سال‌هاست که سینماگرانی وجود دارند که در درون یا برون از مرزهای ایران، راه خود را جدا کرده و با سینمایی مستقل از حکومت «امکانی» دیگر را به‌نمایش می‌گذارند. با یکی از آن‌ها به گفت‌وگو می‌نشینم، با کاوه فرنام که تهیه‌کننده سینما است و دستی نیز در برگزاری جشنواره‌های مستقل دارد، از جمله جشنواره‌ فیلم‌های ایرانی پراگ که به‌تازگی پایان یافت.