Waar Pestilence begin '90 benadrukte dat 'Spheres' geen keyboards bevatte (maar wel keytars, nog erger), is het tegenwoordig helemaal oké dat metal en elektronica elkaar liefdevol in de armen vallen. Gareth de Wijk belichaamt de symbiose van beide werelden. Hij neemt je in mee langs hoogtepunten van Atari Teenage Riot, Igorrr, Deformer en zijn eigen The Dead Cvlt.

Mijn prille puberteit bestond uit twee werelden: de metal van Metallica, Sepultura en Gorefest, en de elektronica van The Prodigy, Holy Noise en Neophyte. 

In deze editie van Dood & Verderf bezoeken we het magische raakvlak tussen die twee werelden. En er is in Nederland maar één iemand die die ontdekkingstocht tot een succesvol einde kan brengen: Gareth de Wijk. Enerzijds is Rotterdams trots namelijk wereldwijd bekend als dj Thrasher en eigenaar van het fameuze hardcore-, breakcore- en drum ‘n bass-label PRSPCT, anderzijds is hij sinds zijn 14e punk- en metalzanger, zoals in The Dead Cvlt. 

In dit uur gaan we in een moordtempo langs de hoogtepunten van het onconventionele, maar vaak legendarische huwelijk tussen beukende bassdrums en basslines, radicale riffs en ravesynths, en baldadige bpm’s en blastbeats. Het resultaat? Het bewijs dat de som der delen oneindig groot is.

Atari Teenage Riot - Speed (Delete Yourself, 1994)

Sample: Powermad - Slaughterhouse

Disciples of Annihilation - NYC Speedcore (DOA Muthafucking New York Hardcore, 1996)

Sample: Type O Negative - Summer Breeze

Lenny Dee - Fucking Hostile (The Outside Agency remix) (2012)

Sample: Pantera - Fucking Hostile

Deformer & Ice-T - Metal Breakdown (Inner Outcast, 2020)

Igorrr & Bong-Ra - Pallbearer (2013)

Counterstrike - Extreme Mutilation (VIP, 2011)

Samples: Hatebreed, Godflesh

TDC Inc - The Blackest Plague (2023)

Von Mollestein - Zwartnacht (The order of the Fist, 2023)

‘Aggrotech meets black metal’. Zo omschrijven de figuren zelf hun muziek. Wat dat in de praktijk betekent? Extreme gekte met rare geluidseffecten, een drumcomputer, razende gitaren en de krijsgrunt van Mr. Cooger die ook nog een donkergekleurde bromgrunt in huis heeft. En daar dan black metal bij. Kun je hierop dansen? Als je ook kan dansen op Ministry’s Jesus Built My Hotrod wel. Muzikaal doet het mij allemaal vooral denken aan Bile, een Amerikaanse industrialmetalband wiens debuut Suckpump uit 1994 een onuitwisbare indruk heeft gemaakt.

Qua (horror)sfeer komt hier en daar de eerste platen van Cradle of Filth opzetten, terwijl Von Mollestein muzikaal gezien tussen bands als Rammstein en Mysticum inzit. Het is gekker, extremer en klinischer (want: geen drummer van vlees en bloed) dan de Duitsers maar heeft meer sfeer dan het werk van de Noren en er wordt vaker gas teruggenomen. In de verte klopt ook The Monolith Deathcult op de kelderdeur.

Grote vraag is natuurlijk: is dit goed? Het antwoord. Ja. Hier zit potentie in. Voor een publiek dat openstaat voor muziek die zo flink buiten de lijntjes kleurt dat de tekeningen van mijn zoontje logischer zijn in ieder geval.

Bekijk de recensie op Zware Metalen