Jak to jest mieć 50 lat w czasach, gdy wszyscy się odmładzają?

Czy w głowie coś się przestawia, i staję się właśnie "babcią"?

Czego nienawidzę(-iłam) w przyjęciach i dlaczego część ludzi wypadła z mojego towarzystwa?

Posłuchaj urodzinowych zwierzeń świeżo upieczonej 50-latki, która ma odwagę mieć wywalone na konwenanse i społeczne oczekiwania.

Plus WIELKA PIĄTKA moich odkryć na tym etapie życia.

Napisz lub opowiedz kim Ty chcesz być na swoją pięćdziesiątkę ♥

OBSERWUJ ♦ UDOSTĘPNIJ ♦ OCEŃ

✶✶✶ Uśmiechnij się na TikToku ✶✶✶

O przemocy seksualnej powiedziano już chyba wszystko - są badania, są publikowane relacje ofiar, są statystyki i naukowe opracowania na temat zjawiska i jego psychologicznych, społecznych i jednostkowych implikacji. A jednak mam wrażenie, że cała ta wiedza jest jak groch o ścianę. Bo jak przychodzi do kolejnego gwałtu - niezależnie czy omawianego w mediach czy z naszego otoczenia - to jak ze zdartej płyty słychać litanię tych samych komentarzy i argumentów.

W wieku prawie 50. lat nie wypada powtarzać tych samych błędów więcej niż 3…. no powiedzmy 5 razy 😁.

Z góry dziękuję!

To przede wszyskim brak akceptacji dla negatywnych emocji, nieustannego lęku i obciążenia odpowiedzialnością, które trudno zrozumieć z zewnątrz. I brak społecznoego przyzwolenia na to, żeby gdzieś tę parę uwalniać. 

W 19. odcinku kryzysu grzebię w swoim doświadczeniu macierzyństwa jednocześnie uroczyście oświadczając, że kocham trójkę moich dzieci i nie żałuję ani jednego doświadczenia z nimi <3 

Ale spodziewaj się odwalania gruzu!

Niezależnie od tego czy dopiero planujesz powiększenie rodziny, czy jesteś mamą-weternką, napisz o swoich przemyśleniach pod podcastem. Zaznacz także w ankiecie, który temat powinien pojawić się w serii w najbliższej przyszłości!

Transkrypcję odcinka znajdziesz na blogu.

Jeśli chcesz wesprzeć mnie w tworzeniu kolejnych kryzysowych odcinków, mozesz zrobić to na kilka sposobów:

Kolejny rok, kolejny luty, a ja znowu mam rozkminkę jak można dawać tak się zwodzić popkulturowym sloganom? Jak można wierzyć, że pod sprzedażową manipulacją walentynek kryją się bezinteresowne uczucia?

Walentynki karmią nas złudnym poczuciem, że w jeden dzień da się wymazać wszystkie konflikty. Że kilka pięknych róż przykryje smrodek rozpadającej się relacji. Że droga kolacja ukryje fakt, że nie potrafimy karmić się nawzajem duchowo. Że prezent wynagrodzi ból braku zainteresowania i uwagi. Że wspólny wypad do Paryża pozwoli uciec od codziennej monotonii i przewidywalności.

Niezależnie od tego, czy świętujecie 14. lutego, czy nie, zapraszam Was do wysłuchania wrednych rozważań o pozorach miłości, koniecznych do tego pieniądzach oraz wielopoziomowej frustracji wynikającej z tej komercyjnej hucpy ;-)

Transkrypcja odcinka jest dostępna na blogu.

Jeśli chcesz wesprzeć mnie w tworzeniu kolejnych kryzysowych odcinków, mozesz zrobić to na kilka sposobów:

Foto na okładce: Agnieszka Wakuluk 

Myślę sobie: serio? 

W czasach, gdy w jakimś stopniu wreszcie udało nam się pogodzić z seksualnością, zaakceptować swoje ciała, oswoić przyjemność płynącą z erotycznych doznań, gdy wiemy, że kompatybilność łóżkowa jest ważna tyle samo co zgodność charakterów i wyznawanych wartości? Naprawdę mamy robić trzy kroki w tył, przywdziewać pas cnoty, czekając na tego jedynego?

Męskość alfa, kontrola seksualności, transakcyjność w podejściu do związków, liczenie body count - to zaledwie niektóre z odkurzonych narzędzi piewców nowej morlaności. Ku zaskoczeniu - i mężczyzn i kobiet!

Mam podejrzenie, że wokół nas dzieje się nieposrzeżenie obyczajowa kontrrewolucja. Narracja wokół związków i ról płci jest układana tak, żeby powróciły standardy rodem ze Stepford. Czasy są ciężkie, więc ziarno ma szansę paść na podatny grunt. Która z nas nie chciałaby się czuć bezpiecznie, dostatnio i noszona na rękach?

W 17. odcinku Kryzysu zastanawiam się nad kryzysem męskości ale też nad zbyt łatwym oddawaniu niezależności przez młode kobiety.

Transkrypcję odcinka (wraz z linkami do dodatkowych materiałów) znajdziesz na blogu. 

Proszę poświęć 5 sekund po wysłuchaniu tego kawałka i zostaw ☆☆☆☆☆ garść gwiazdek ☆☆☆☆☆ mojemu podcastowi!

Jeśli uważasz, że te treści są warte wsparcia finansowego - zapraszam na moją zrzutkę 🙏

Dziękuję!

Gdy wchodziłam w dorosłość lęk przed przemijaniem był czymś mglistym i schematycznym: siwe włosy, obwisła skóra, przygarbiona sylwetka. 

Kiedy miało to nastąpić? 

Trudno określić; czterdziestka wydawała się tak odległa w czasie, że dalej tylko smoki.   

Ale zmiany zaczęły się pojawiać tyleż niepostrzeżenie, co podstępnie. Drobiazgi jak siwienie (ale nie tylko na głowie), odwrócony trójkąt na twarzy, strach przed podskokami... brzmi enigmatycznie?   

Posłuchaj całego odcinka, w którym skręcam się z zakłopotania, ale szczerze opowiadam o oznakach wieku, które mnie samą mocno zdziwiły.  Plus bonusowo oswajam się (i słuchaczki) z duuuużą zmianą w życiu. 

Chodź!   

Treść odcinka możesz przeczytać także na blogu  oraz posłuchać na platformach streamingowych  

Zasubskrybuj kanał żeby nie przeoczyć kolejnych niegrzecznych epizodów - co dwa tygodnie nowa dawka tabu.  

A jeżeli chciał_a_byś wesprzeć tworzenie podcastu finansowo (zbieram na sprzęt do nagrywnaia w domu) to zajrzyj na moją cykliczną zrzutkę, gdzie publikuję odcinki przedpremierowo - wyłącznie dla matronek i patronów.

Usunęłam wszystkie aplikacje randkowe. Doprowadzały mnie do szału, bo absorbują uwagę bardziej niż by się chciało i wciągają człowieka w kompulsję ciągłego sprawdzania, a jakość kontaktów z poznanymi tam ludźmi jest co najmniej dyskusyjna. 

Pomyślałam - dobra, ale przecież serwisy randkowe to relatywnie młoda sprawa. Jak poznawało się ludzi przed erą internetu? Postanowiłam sprawdzić, czy da się poszerzyć grono znajomych wychodząc solo do barów.

Przez 6 jesiennych weekendów chodziłam na randki sama ze sobą, rozmawiałam z ludźmi i obserowałam. 

Wrocław to jednak nie filmowy Nowy Jork, gdzie nie jest niczym nadzwyczajnym chodzenie do barów samodzielnie. I poznawanie ludzi przy kieliszku czy szklaneczce to dość powszechna praktyka.

Posłuchaj o moim eksperymencie barowym, wychodzeniu ze strefy komfortu i rezultatach tej bezczelnej (jak się okazało) akcji.

Odpowiedz też na ankietę do tego odcinka!

Transkrypcję tego kawałka można przeczytać jako blog post.

Na Twoje komentarze, uwagi i osobiste historie czekam pod adresem ageconceptblog@gmail com oraz na Instagramie i YouTube

Wpadaj też na TikTok gdzie niestosownie do swojego wieku wygłupiam się na temat tej wspaniałej dojrzałości i trudów randkowania 😁

Jeśli podoba Ci się podcast i chcesz mnie wesprzeć w jego prowadzeniu, możesz wpłacać datki na moją cykliczną zrzutkę

Dziękuję!

W Polsce rozpada się jedna trzecia małżeństw. 

Coraz mniej osób decyduje się na formalizowanie związków. 

Rozstania ciągle raktowane są jak klęska, a nie część procesu rozwojowego partnerów. 

Socjalizowane bajkami Disneya, skoncentrowane na uwodzeniu, zdobywaniu, wiemy, że dążymy do takiego momentu, w którym razem z wybrankiem czy wybranką spojrzymy sobie w oczy i będziemy wiedzieć na pewno, że chcemy spędzić ze sobą resztę życia. Ale czy poświęcamy choć ułamek energii włożonej w osiągnięcie tego celu na refleksję o codzienności w związku, kiedy zostanie on już jakoś ukonstytuowany? 

W tym odcinku zastanawiam się, czy wszystkie relacje naprawdę mają potencjał na "póki nas śmierć nie rozłączy"? A może małżeństwo powinno mieć termin przydatności i możliwość renegocjacji pierwotnych ustaleń, gdy zmienimy się my lub okoliczności?

Posłuchaj i podyskutujmy!

Źródła o których wspominam w odcinku: TED talk Esther Perel oraz jej strona www, książka Johna Gottmana

Transkrypcję tego kawałka można przeczytać jako blog post.

Na Twoje komentarze, uwagi i osobiste historie czekam pod adresem ageconceptblog@gmail com oraz na Instagramie i YouTube 

Wpadaj też na TikTok gdzieniestosownie do swojego wieku wygłupiam się na temat tej wspaniałej dojrzałości i trudów randkowania 😁

Jeśli podoba Ci się podcast i chcesz mnie wesprzeć w jego prowadzeniu, możesz wpłacać datki na moją cykliczną zrzutkę

Zdjęcie na okładce Bartosz Mazur. 

Jak to możliwe, że w XXI wieku nadal tak rozpaczliwie chwytamy się wątpliwej nadziei w formie mądrości, rad i wskazówek z internetu?

Zadaję sobie - i wam - pytanie: dlaczego mimo rozwoju nauki i samoświadomości nadal wierzymy w magię i słuchamy samozwańczych cudotwórców? 

Dziś rozważania o tym jak sama zamykam oczy na racjonalne argumenty, znajdując pociechę w odpowiedziach nie-z-tej-ziemi. I czy wychodzi mi to na dobre. A także dlaczego platformy społecznościowe sa dla mnie połączeniem sępa i komiwojażera.Ciekawa jestem, czy w magcznych trickach które wymieniam w odcinku znajdziecie te, w które sami na jakimś etapie życia wierzyliście.

Odcinek podcastu O Zmierzchu, o którym wspominam w nawiązaniu do odpuszczania znajdziecie tutaj.

Jak zwykle zapraszam was na sociale. Na TikToku nie biorę jeńców więc wchodzicie na własną odpowiedzialność. Przypominam że na zamknięty profil bo_gini_ wpuszczam tylko prawdziwych ludzi i tylko takich którzy chcą rozmawiać i dzielić się doświadczeniami. Więc jeśli z jakiegoś ważnego powodu nie masz zdjęcia profilowego lub bierne konto ale zgadzasz się na te zasady to napisz do mnie wiadomość prywatną.

Jeśli podoba Ci się podcast i chcesz mnie wesprzeć w jego prowadzeniu, możesz wpłacać datki na moją cykliczną zrzutkę

Zdjęcie na okładce odcinka: Piotr Karolczak