De romans van Liesbeth Goedbloed staan vol met Bijbelse symboliek en grote religieuze vragen over schuld en genade. Ze laat zich voor haar boeken inspireren door haar eigen jeugd in een streng reformatorisch gezin, waar weinig ruimte was voor barmhartigheid. Fouten werden keihard afgestraft. Psalmen werden haar vluchtheuvels, omdat er in deze teksten ruimte was voor alle emoties én er een directe relatie met God voelbaar werd.
 
Pas toen ze op haar achttiende de kerk verliet, ontmoette ze voor het eerst mensen buiten haar eigen geloofsgemeenschap. Ze realiseerde zich toen pas hoe traumatisch haar jeugd was geweest. Er begon voor Liesbeth een zoektocht naar lichtvoetigheid en bereikbare vrede: een vrede die héél nabij is. Ze vindt deze vrede vooral in de natuur: “Het boek van God is heel lang een gesloten boek geweest, maar het boek van de natuur ligt altijd open.”