De langgekoesterde pelgrimstocht van theatermaker Marjon Moed zette haar aan het denken over het belang van christelijke rituelen. Inmiddels is haar godsbeeld flink veranderd.

Marjon Moed ziet het leven als een pelgrimage. Als programma- en theatermaker loopt ze met onderzoekende blik door het leven, waarbij ze droomt van de dag dat alles goed komt. Zo ging ze tijdens de coronacrisis aan de slag als buddy op de corona-ic. Hier hielp ze het medisch personeel met alles waarvoor je geen medische kennis nodig had, zoals eten rondbrengen en bezoek ontvangen. Het team bestond vooral uit corona-werklozen, zoals horecapersoneel, stewardessen en mensen uit de culturele sector. Marjons creatieve kwaliteiten bleken hard nodig in de klinische ziekenhuisomgeving: “vaak wordt kunst gezien alsof het voor de leuk is, terwijl ik denk dat het ons juist op de been houdt.”

Marjon maakte ook letterlijk een pelgrimage.  Ze ging vorig jaar te voet naar Santiago de Compostella: een langgekoesterde droom. Tijdens de tocht leerde ze veel over zichzelf en het leven, waarbij ze alles op haar reis steeds als metafoor zag: “iedereen deelde daar zijn eten met elkaar. Maar als je je banaan deelt, betekent het ook dat je een stuk houdt voor jezelf. Dat inzicht heeft me zoveel verlichting gegeven!”