Υπήρχε, που λετε, μία εποχή, όχι και τόσο παλιά, πριν από 10-11 χρόνια, που στον άξονα που τέμνει την Αθηνάς και καταλήγει στο Σύνταγμα, χρειαζόσουν λιγότερα από τα δάχτυλα των δύο χεριών για να μετρήσεις τα μπαρ της προκοπής (και όχι τα «της συμφοράς» που λένε οι Στέρεο Νόβα). Ανάμεσά τους υπήρχαν δύο που είχαν δημιουργήσει έναν μικρό άξονα (μέσα στον άξονα) που ένωνε το ένα με το άλλο, το Pop στην οδό Κλειτίου και το Kinky στην Αβραμιώτου («ένα ξεχασμένο στενό δίπλα στο Μοναστηράκι», όπως γράφαμε τότε στα χάρτινα περιοδικά).

Είχε πλάκα να βγαίνεις από το Pop, να κάνεις αριστερά στην Καλαμιώτου, μετά δεξιά στη Σκουζέ, να διασχίζεις την πλατεία Αγ. Ειρήνης πριν γίνει η «πλατεία Αγ.Ειρήνης» μέχρι την Αιόλου και μετά να προσπαθείς να ισορροπήσεις στο στενό πεζοδρόμιο της οδού Αγ.Ειρήνης (που είναι η προέκταση της Αθηναϊδος, που είναι η προέκταση της Περικλέους, που είναι η προέκταση της Καραγιώργη Σερβίας, σκέτη τρέλα δηλαδή) μέχρι να φτάσεις τελικά στην Αβραμιώτου.

Ήταν η αρχή μιας από τις καλύτερες περιόδους της αθηναϊκής νύχτας, κάτι σαν το «άναμα του φυτιλιού» που θα οδηγούσε στη σημερινή πανσπερμία των «λόκαλ» (αυτά που πετάγεσαι με τα πόδια από το σπίτι σου, πίνεις καθαρά ποτά κι επιστρέφεις σαν κύριος στο κρεβάτι για να ξυπνήσεις το πρωί χωρίς hangover – λέμε τώρα).

Αφετέρου αν δεν είχε υπάρξει εκείνη η περίοδος (που προκάλεσε γρήγορα το μεγάλο «μπαμ» της Αβραμιώτου, με το άνοιγμα άλλων τεσσάρων εφαπτόμενων μπαρ που ευτυχώς και ευφυώς ενώθηκαν σε ένα) ίσως και να μην είχαμε αποκτήσει στο κέντρο αυτής της υπερβολικά κακοχαρακτηρισμένης πόλης μία διασταύρωση του παριζιάνικου Point Ephémère με το Circolo degli Artisti της Ρώμης.

Έναν πολυχώρο δηλαδή που μπορεί να χωράει στο πρόγραμμά του από gigs συγκροτημάτων «λίγο πριν γίνουν» μέχρι διήμερα techno «όργια», ως επί το πλείστον δηλαδή events ειδικού κοινού, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να κλείνεται στο καβούκι του, δημιουργώντας πλέον μια αίσθηση ότι υπήρχε από πάντα. Όπως συμβαίνει με οτιδήποτε ουσιαστικά ποπ.

Ο λόγος για το six d.o.g.s. μιας και σήμερα είναι μαζί μου ο καλλιτεχνικός διευθυντής και συνιδιοκτήτης του. Που ξεκινάει την αφήγησή του από το κέντρο της Αθήνας για να φτάσει στον κρατήρα του ηφαιστείου στη Νίσυρο, εκεί που έγινε μια συναυλία μοναδική στα παγκόσμια (ναι, στα παγκόσμια!) χρονικά.

Κυρίες και κύριοι ο Κωνσταντίνος Δαγριτζίκος.

Ακούστε το podcast και σε:
Spotify / Google / Apple
 

Follow OneMan:

Facebook / Instagram / Twitter /  Youtube