Natuurlijk bespreken we zijn plotselinge vertrek bij NPO Radio 2, maar hij vertelt ook over de dromen van zijn ouders, het respecteren van hun normen en waarden. En we verschillen van mening over wat een échte radiovriend nou is. En, spoiler alert, er is een nieuwe liefde. Met vier poten en een snor.

Het jaar waarin ze 33 was, waarin ze alles verloor, maar zich nooit eerder zo rijk heeft gevoeld. Ze schreef er een boek over en we praten over de grens tussen wat ze deelt en wat niet (die grens is er niet), over haar seksdrive (die is er weer) en waarom daar nog steeds een taboe op rust. En hoe helend het is om naar je jongere zelf te kijken, naar Adele te luisteren (met paddo's) en sorry te zeggen.

Het worden zijn negende Zomerspelen en daarna stopt hij ermee. Dus blikken we terug op dat ene interview met Van Gaal. Op zijn mooiste Spelen, die in Sydney. Op dat ene moment met Sedoc. De tranen bij Van Polen. Zijn boosheid om voetbalgeweld. We spreken over de emoties die er altijd waren, maar hem ook soms in de weg zaten. Over zijn favoriete leidinggevende Ferry de Groot. En over zijn streven om sporters zo goed mogelijk neer te zetten.

Toen hij vorig jaar de diagnose acute leukemie kreeg, nam hij zich voor om niet samen te vallen met zijn ziekte. Dus gebruikte hij zijn verbeeldingskracht om zijn genezingsproces te zien als een gedwongen retraite. Om zich te bezinnen op alles wat hij tot dan toe had geleerd. Over transformatie, stilte en levenskracht.

Niet helemaal begrijpen waar je naar kijkt, maar toch blijven kijken, omdat het je raakt. Dat deed hij als kind bij de serie Candy Candy. En nu doet hij het met de foto's van Paul Blanca. We spreken over zijn omgang met pijn, zijn voornemen om het minder over hemzelf te laten gaan. En over zijn liefde voor Per Seconde Wijzer en de schoonheid van gewone mensen die heel veel weten. 'Er zijn al zoveel quizzen met kut-BN-ers.'

Het is vijfentwintig jaar geleden dat ze Women on Waves oprichtte. Ze noemt het geen missie. En ze noemt zichzelf geen activist. Ze kijkt om zich heen, ziet iets onrechtvaardigs wat haar raakt en probeert dat te veranderen. We spreken over de Verenigde Staten, over anti-abortusreclames op de radio en over het nieuwe anticonceptiemiddel voor vrouwen.

Ze gelooft. In God. In onvoorwaardelijke liefde. In duurzame relaties. In relatietherapie. We spreken over jezelf leren kennen, de ander leren kennen. Hoe je verantwoordelijkheid kunt nemen voor je eigen pijn. En: de liefde is geen verdienmodel.

Als kind achtervolgde ze al een aannemer met een Mercedes, omdat ze dacht dat ze iets op het spoor was. Dus natuurlijk werd ze journalist. We spreken over haar leven in dat Friese dorp waar haar naam 'op de kaart mag staan', haar liefde voor tuttige restaurants, over rouw: 'iemand die er niet is, kun je niet vervangen door iemand anders' en over velderwtjes met spek, ui en appelmoes.

'En door'. Zo had zijn theatervoorstelling ook kunnen heten, want 'het talent om te stabiliseren, dat ontbreekt bij mij'. Maar het heet 'Eddie voor het leven', en hij vertelt hierin over zijn ups en zijn downs. Dus we spreken over veerkracht, de kunst van comedy-acteren en het loslaten van je dromen en dat dat verrassend goed voelt.

Als tiener zat hij al op de publieke tribune om kamerdebatten bij te wonen. Nu, jaren later, probeert hij met De Kiesmannen om jongeren te bewegen om een kant te kiezen en te gaan stemmen. Verder: antwoord op de vraag wat nu een goede Europarlementariër is. En geen antwoord op de vraag waarom vrouwelijke Europarlementariërs altijd Anja heten.