Ruim vijfentwintig jaar geleden werd Nederland voor het eerst geconfronteerd met jonge alleenstaande asielzoekers die uit de opvang verdwenen. Tientallen Nigeriaanse meisjes verdwenen uit de opvang van Stichting Valentijn in Nunspeet. “We ontdekten dat ze een telefoonnummer hadden, bijvoorbeeld aan de binnenkant van een beha-bandje”, vertelt een van de medewerkers van destijds. “Dan gingen ze dus bellen, en een dag later waren ze weg.”Stichting Valentijn sloeg alarm, en pleitte zelfs voor een meldpunt voor verdwenen vluchtelingenkinderen. Een groot politieonderzoek werd opgetuigd. Elf landen werkten samen om de Nigeriaanse mensenhandel bloot te leggen. Meisjes werden teruggevonden in illegale bordelen in onder meer België en Italië. “Alles staat of valt met gekwalificeerd personeel dat zich hier fulltime mee bezig kan houden”, zegt Landelijk Officier van Justitie Mensenhandel Warner ten Kate. “Je moet je er lang in verdiepen om te begrijpen hoe mensenhandel in elkaar steekt.”Nu trekken de medewerkers van Valentijn opnieuw aan de bel. Die Vietnamese kinderen die nu uit de beschermde opvang verdwijnen? Die verdwijnen op net zo’n manier als de Nigeriaanse meisjes twintig jaar geleden. Wat hebben we geleerd van alle mensenhandel-onderzoeken destijds? En verdwijnen er eigenlijk nog steeds Nigeriaanse meisjes?