Για τη λογοτεχνία, τις τέχνες αλλά και τη γραμματολογία, το ενδιαφέρον για το ερωτικό στοιχείο δεν είναι ασφαλώς καθόλου όψιμο, όσο κι αν από γεωγραφικής και πολιτισμικής άποψης τα ερωτικά και σεξουαλικά ήθη μοιάζουν να ποικίλλουν θεαματικά ανά τους αιώνες. Το όργιο είναι ένα οργανωμένο ξέσπασμα ενεργητικότητας, η εκτόνωση της ενέργειας που έχει συσσωρευτεί από την εγκράτεια και τον περιορισμό, και ως τέτοιο τείνει να έχει μια φύση καθαρτική. Κάθε είδος περιορισμού παράγει και τις εντάσεις του. O άνθρωπος βρίσκεται στην άβολη θέση να διαθέτει τόσο πολιτισμένες όσο και ζωικές ροπές που πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να συμφιλιωθούν, συνήθως εις βάρος των δεύτερων. Όμως η αυξανόμενη πίεση δεν μπορεί να συγκεντρώνεται απεριόριστα και οδηγεί τελικά στην απελευθέρωση από κάθε είδους ένταση, δηλαδή το όργιο. Πολλά όργια δεν χαρακτηρίζονται ως τέτοια. Οι πόλεμοι, από μια άποψη, είναι μια ακραία και δυσάρεστη μορφή οργίου. Χαμηλότερα στην κλίμακα θα συναντήσουμε τους καβγάδες στις φιλικές συντροφιές, τα παιχνίδια των χρηματιστών, τις μικρές συζυγικές απιστίες.

Το όργιο υπηρετεί έναν ωφέλιμο σκοπό, όχι μόνο παρέχοντας μια ανακούφιση από την ένταση που προκαλεί η εγκράτεια, αναγκαία ή μη, αλλά και γιατί, από την άλλη, επανενεργοποιεί μια όρεξη για μονότονες εγκράτειες που συνιστούν αναπόφευκτο μέρος της καθημερινής ζωής. Γι’ αυτόν τον λόγο χρησιμοποιήθηκε από τόσο διαφορετικές ομάδες όπως οι πολίτες της Αρχαίας Ελλάδας και (πιο απρόθυμα) από τη μεσαιωνική χριστιανική εκκλησία.

Ο Μπούργκο Πάρτριτζ παρακολουθεί την εξέλιξη των οργίων στον δυτικό κόσμο, από τα «παραδοσιακά» όργια των Ελλήνων και των Ρωμαίων, αυτά που γίνονταν στον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, τον δέκατο όγδοο αιώνα και στη βικτοριανή Αγγλία, και σε ορισμένους μυστικιστικούς κύκλους των αρχών του αιώνα μας - μέχρι και σε «αδελφότητες» του Ρασπούτιν στην τσαρική Ρωσία και του Άλιστερ Κρόουλι στην Αγγλία και τη Σικελία.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα για την πρακτική των Ελλήνων κατά την κλασική αρχαιότητα.