زمستان نود و هشت و ماههای نخستین سال دو هزار و بیست میلادی، جهان ِبشری با حادثه ای بی مانند روبرو شد. در مدت زمان کوتاهی، از شرق و غرب عالم، میلیاردها نفر انسان به «درد مشترک» رسیدند. نخستین بار است که دردی میان تمام اقشار، نژادها، ادیان و اقوام به صورت یکپارچه «درد» شناخته می‌شود.

حکایت کرونا، صرفا یک حادثه بالینی نیست. بلکه رخدادی اجتماعی، انسانی و فلسفی است که می‌تواند بهانه تاملات بسیاری در انسان شناسی و هستی شناسی باشد. در فصل نخست از پادکست انسانک به همین تاملات پرداختیم و در هر اپیزود، موضوعی برای اندیشیدن مطرح می شود.

بسیاری از آغازها، یک حادثه است اما هر حادثه ای نمی تواند سرآغاز باشد. گویی بجز اتفاق بیرونی (که من را حادثه می نامیم) یک تصمیم و عزم درونی نیز برای «آغاز» ساختن از اتفاقات وجود دارد.

در اینجا از حادثه ای خواهیم گفت که به آغاز انسانک انجامید و معنای واژه انسانک را توضیح خواهیم داد. اگرچه ابتدا تصمیم داشتیم تا به مرور کتاب بپردازیم اما حادثه ای دیگر، ادامه ماجرا را به گونه ای دیگر رقم زد.