▨ نام شعر: هیچ

▨ شاعر: مظاهر مصفا

▨ با صدای: مهدی نوریان

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــ

مردی ز شهرِ هرگزم از روزگارِ هیچ

جان از نتاجِ هرگز و تن از تبارِ هیچ

از شهر بی کرانهٔ هرگز رسیده‌ام

تا رخت خویش باز کنم در دیار هیچ

از کوره راه هرگز و هیچم مسافری

در دست خون هرگز و در پای خار هیچ

در دل امید سرد و به سر آرزوی خام

در دیده اشک شاید و بر دوش بار هیچ

در کام حرف بوک و به لب قصّهٔ مگر

بر جبهه نقش کاش و به چهره‌نگار هیچ

دنبال آب زندگی از چشمه سار مرگ

جویای نخل مردمی از جویبار هیچ

دست از کنار شسته نشسته میان موج

پا بر سر جهان زده سر در کنار هیچ

اصلی گسسته مانده تهی از امید وصل

فرعی شکسته گشته پر از برگ و بار هیچ

خون ریخته ز دیده شب و روز و ماه و سال

در پای شغل هرگز و در راه کار هیچ

دیوانهٔ خردور و فرزانهٔ جهول

عقل آفرین دشت جنون هوشیار هیچ

با عزّ اقتدار و به پا بند ذلّ و ضعف

با حکم اختیار و به دست اختیار هیچ

هم خود کتاب عبرت و هم اعتبارجوی

از دفتر زمانهٔ بی‌اعتبار هیچ

چندی عبث نهاده قدم در ره خیال

یکچند خیره کوفته سر بر جدار هیچ

عمری فشانده اشک هنر زیر پای خلق

یعنی که کرده گوهر خود را نثار هیچ

...

▨ نام شعر: تصویرِ زن (بر سردر کاروان سرایی)

▨ شاعر: ایرج میرزا

▨ با صدای: سبحان گنجی

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــــ

بر سردرِ کاروان‌سرایی

تصویر زنی به گچ کشیدند

ارباب عَمایم این خبر را

از مُخبِر صادقی شنیدند

گفتند که وا شریعتا، خلق

رویِ زنِ بی‌نقاب دیدند

آسیمه سر از درون مسجد

تا سردرِ آن سرا دویدند

ایمان و اَمان به سرعت برق

می‌رفت که مؤمنین رسیدند

این آب آورد، آن یکی خاک

یک پیچه ز گِل بر او بریدند

ناموس به باد رفته‌ای را

با یک دو سه مشت گل خریدند

چون شرعِ نبی از این خطر جَست

رفتند و به خانه آرمیدند

غفلت شده بود و خلق وحشی

چون شیر درنده می‌جهیدند

بی‌پیچه‌زنِ گشاده‌رو را

پاچینِ عفاف می‌دریدند

لب‌های قشنگ خوشگلش را

مانند نبات می‌مکیدند

بالجمله تمام مردم شهر

در بحر گناه می‌تپیدند

درهای بهشت بسته می‌شد

مردم همه می‌جهنمیدند

می‌گشت قیامت آشکارا

یک‌باره به صور می‌دمیدند

طَیر از وَکرات و وحش از جحر

انجم ز سپهر می‌رمیدند

این است که پیش خالق و خلق

طلاب علوم رو سفیدند

با این علما هنوز مردم

از رونق ملک ناامیدند!

▨

ایرج میرزا

▨ نام شعر: بت شن بابل

▨ شاعر: مهدی حمیدی شیرازی

▨ با صدای: مهدی حمیدی شیرازی

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

شنیدن این شعر با صدای شاعر

ــــــــــــــــــ

افعی شهر از تب دیوانگی

حلقه می‌زد گرد مرغ خانگی

خلق را خونخوارگی اصل خوشی‌ست

شادی مخلوق از مردم‌کشی‌ست

کودکان از کشتن موران خوشند

مردمان از کودکی مردم‌کشند

خاک را گویی به گاه بیختن

الفتی دادند با خون ریختن

بر زمین بی گفته‌ی نوح نبی

جنبش دریایی از گول و غبی

یعنی از هر‌ گوشه خلقی دیوخوی

پای‌کوبان سوی دیر آورده روی

گر نباشد بندگان

▨ نام شعر: خطبهٔ اردیبهشت

▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث

▨ با صدای: مریم کوشا

▨ موسیقی: تکنوازی کیا طبسیان در ماهور

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــــ

منشور فرودین چو زمان رد کند همی

اردیبهشت تکیه به مسند کند همی

گوید که فرودین، رضی اللهُ عَنه، رفت

تا در بهشت خانۀ سرمد کند همی

او گفته بود ابر کند حیلتی که خاک

کافورها بَدَل به زُمرَّد کند همی

فرشی لطیف گسترد و نقشهای نغز

در آن ز لعل و بُسَّد و عَسجَد کند همی

در آن شگفت‌فرش به بس نقش و بس نگار

آذین‌های دلکشِ بی‌حدّ کند همی

اشجار را به نسبت خَود سبزجامه‌ای

زینت‌فزای و نقشگرِ قد کند همی

بهر شکو‌ه‌پوشان، هم زآن نَسیجِ وَحد

جامه‌یْ دوم مهیا بر ید کند همی

جدّم بهار گفت: که بایست فرودین

«عالم بسانِ خلدِ مُخلد کند همی«

اما دریغ او نتوانست کارها

چونان‌که گفته بود بدو جد کند همی

ما آمدیم اینک و خرداد راضی است

کین سلطنت برادرِ ارشد کند همی

خرداد مَه، برادر من، کودکی‌ست خُرد

▨ نام شعر: عروس دشت

▨ شاعر: مهدی حمیدی شیرازی

▨ با صدای: مهدی حمیدی شیرازی

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــــ

چه در چشم من نغز و زیبا نشیند

درختی که بر دشت، تنها نشیند

گریزد ز مردم به دامانِ کوهی

همه عمر با سنگِ خارا نشیند

گهی پَرزنان، خسته و نغمه‌خوانان

بر او مرغکی ناشکیبا نشیند

گهی بچّه چوپانکی نای بر لب

چو زآنجا گذر کرد، آنجا نشیند

سر از پای او برکشد جویباری

به صحرا گراید، به صحرا نشیند

نهانی خزد لابه‌لای علف‌ها

به دریایِ مینا، گهرها نشیند

فریبا شب از آسمان چون برآید

دو مَه بر دو تختِ فریبا نشیند

نشیند بر آن آب‌ها نقش انجُم

چو گوهر که بر لوحِ مینا نشیند

نبینی که شب از بَرِ آسمانی

برآید بدین دلبری یا نشیند

سپیده‌دمان چون بمیرد سیاهی

دو خرچنگ رویِ دو دریا نشیند

نبینی دو خورشیدِ رخشان کز این‌سان

ز بالا و پایین رود تا نشیند

درخت من آنجا به تاریک و روشن

مَه و مهر را در تماشا نشیند

سکوتی گران گرد او حلقه بندد

به سنگین‌سکوتی گوارا نشیند

ز خاموشی روز و تاریکی شب

نه از جا گریزد نه از پا نشیند

کشد سایه آهسته بر فرشِ مینا

به مینا چو یک زان دو رعنا نشیند

به ثبت گذرکردنِ عمر گیتی

چو مردی خردمند و دانا نشیند

رصدبانِ پیری است گویی که تنها

شب و روز در زیجِ بیدا نشیند

چه نغز است خاموشی و دوردستی

خوش آن دوردستا که عنقا نشیند

▨

دکتر مهدی حمیدی شیرازی

▨

دکتر مهدی حمیدی شیرازی

از کتاب پس از یکسال - صفحه‌ی ۱۶۹

بیست و ششم مرداد ماه ۱۳۲۵ شیراز

▨ نام شعر: پیام به نا آمدگان

▨ شاعر: عالمتاج قائم مقامی

▨ با صدای: مریم کوشا

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

_________

۱

ای به دنیای ما نیامدگان!

گر نمی‌آمدید، خوش‌تر بود

خاصه آن‌را که در کتاب ازل

سرنوشتی به نام مادر بود

کاش این دسته در مشیمهٔ مام

مانده بودی اگر میسر بود

تا که خالی شدی ز شرِ بشر

این زمین، کش نه شور و نه شر بود.

* * *

تو نمی‌آمدی، درین شک نیست،

اختیارت به دست خویش ار بود

بسته شد نطفه‌ بی ارادهٔ تو

که مشیت بر آن مقرر بود

نه به دلخواه در رحم رفتی

که در آن ره، پدرت رهبر بود

نه برون آمدی از آن به مراد

که‌ت برون آمدن مقدر بود.

کاش بالای فکر سرکش من

با تقاضای عصر هم‌بر بود

یا که مغزی چنان‌که هست مرا

در سر مرد نفس‌پرور بود

یا درین سر، به جای مغزِ فهیم

مغز خر بود، مغز اَستر بود

ور مجسم نمی‌شدی، باری

آرزوی دلم مصور بود

* * *

هله ای در جهان نیامدگان!

هستی ما ز مرگ بدتر بود

رنج ما را اگر نوشتندی

مثنوی را هزار دفتر بود

مرگ در کام ما ز تلخی عمر

دلنشین‌تر ز شهد و شکّر بود

کار ما بود در کف دو خدا

کان یکی اکبر، این یک اصغر بود

آن خدا بر فلک که یزدان است

این خدا بر زمین که شوهر بود.

۲

روزگار شما نیامدگان

به امید خدای خوش‌تر باد

خانهٔ عیش ما سیه‌دل بود

کاخ عمر شما منور باد

{شاخ آمالتان همیشه بهار

نخل امیدتان برآور باد}

بر شما دختران آینده

زندگی جمله نور و شکّر باد

از سرشک غم و نشاط شراب

چشمتان خشک و کامتان تر باد

اختران را اگر اثر باشد

روزتان خوش ز سیر اختر باد

{آسمان را دگر شود رفتار

زندگی را نظان دیگر باد}

▨ نام شعر: ای دیو سپید پای در بند (قصیده‌ی دماوندیه ۲)

▨ شاعر: ملک الشعرا بهار

▨ با صدای: ایرج گرگین

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ـــــــــــــــــ

ای دیوِ سپیدِ پای در بند

ای گنبدِ گیتی ای دماوند

از سیم به سر، یکی کله‌خود

ز آهن به میان یکی کمربند

تا چشم بشر نبیندت روی

بنهفته به ابر چهرِ دلبند

تا وارهی از دمِ ستوران

وین مردم نحس دیو مانند

با شیرِ سپهر بسته پیمان

با اخترِ سعد کرده پیوند

چون گشت زمین ز جور گردون

سرد و سیه و خموش و آوند

بنواخت ز خشم بر فلک مشت

آن مشت تویی تو، ای دماوند

تو مشتِ درشتِ روزگاری

از گردش قرن‌ها پس‌افکند

ای مشتِ زمین بر آسمان شو

بر ری بنواز ضربتی چند

نی نی تو نه مشت روزگاری

ای کوه، نیَم ز گفته خرسند

تو قلبِ فسرده‌ی زمینی

از درد ورم نموده یک‌ چند

تا درد و ورم فرو نشیند

کافور بر آن ضماد کردند

شو منفجر ای دلِ زمانه

وان آتش خود نهفته مپسند

خامش منشین سخن همی گوی

افسرده مباش خوش همی‌خند

پنهان مکن آتش درون را

زین سوخته‌جان شنو یکی پند

گر آتش دل نهفته داری

سوزد جانَت، به جانْت سوگند

بر ژرف دهانت سخت بندی

بر بسته سپهرِ زالِ پُر فَند

من بندِ دهانت برگشایم

ور بگشایند بندم از بند

از آتش دل برون فرستم

برقی که بسوزد آن دهان بند

من این کنم و بود که آید

نزدیک تو این عمل خوشایند

آزاد شوی و بر خروشی

ماننده‌ی

▨ نام شعر: یاد آر ز شمع مرده یاد آر

▨ شاعر: علی‌اکبر دهخدا

▨ با صدای: ایرج گرگین

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ـــــــــــــــــ

شاعر این شعر را به روان یار جوان و همسنگر شهیدش، میرزاجهانگیر خان صور اسرافیل پیشکش کرده.

ـــــــــــــــــ

ای مرغ سحر! چو این شب تار

بگذاشت ز سر سیاه‌کاری،

وز نفحه‌ی روح‌بخش اَسحار

رفت از سرِ خفتگان خماری،

بگشود گره ز زلفِ زرتار

محبوبه‌ی نیلگون‌عماری،

یزدان به کمال شد پدیدار

و اهریمن زشت‌خو حصاری،

یاد آر ز شمع مرده یاد آر 

▨

ای مونسِ یوسف اندر این بند

تعبیر عیان چو شد تو را خواب،

دل پر ز شعف، لب از شکرخند

محسودِ عدو، به کامِ اصحاب،

رفتی بَرِ یار و خویش و پیوند

آزادتر از نسیم و مهتاب،

زان کو همه‌شام با تو یک‌چند

در آرزوی وصال احباب،

اختر به سحر شمرده، یاد آر 

 ▨

چون باغ شود دوباره خرّم

ای بلبلِ مستمندِ مسکین

وز سنبل و سوری و سپَرغم

آفاق، نگارخانه‌ی چین،

گل، سرخ‌و به رخ عرق ز شبنم

تو داده ز کف زمام تمکین 

زان نوگلِ پیش‌رس که در غم

ناداده به نارِ شوق تسکین،

از سردیِ دی فسرده، یاد آر 

▨

ای همرهِ تیهِ پورِ عمران

بگذشت چو این سنینِ معدود،

و آن شاهدِ نغزِ بزمِ عرفان

بنمود چو وعدِ خویش مشهود،

وز مذبحِ زر چو شد به کیوان

هر صبح شمیم عنبر و عود،

زان کو به گناهِ قوم نادان

در حسرت رویِ ارضِ موعود،

بر بادیه جان سپرده، یاد آر 

▨

چون گشت ز نو زمانه آباد

ای کودک دوره‌ی طلایی

وز طاعت بندگان خود شاد

بگرف

▨ نام شعر: با نسیم صبا

▨ شاعر: مهدی حمیدی شیرازی

▨ با صدای: مهدی حمیدی شیرازی

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــــ

می‌خواست ز من باد صبا دوش پیامی

تا چون گذرد عرضه کند بر لب بامی

گفتم که چه گویم به تو؟ ای قاصد محبوب!

جز آن که بگویم که رسانیش سلامی

ور از من دلخسته بپرسد، که نپرسد!

گویی که بر او می‌گذرد صبحی و شامی

حیرت‌زده از دام سپید و سیه عمر

چون مرغ شکیباست که افتاده به دامی

افسوس! هنوزش قفس تن نشکسته است

او نیز به تنگ است از این‌گونه دوامی

چون غنچه فرو برده سر خود به گریبان

چون تیغ نهان گشته به تاریک نیامی

وآن بلبل خوش‌لهجه که پیوسته همی‌خواند

اکنون دو بهار است که ناگفته کلامی!

هرچند دگر زندگی‌اش نیست نمرده‌ست

بر سرحد این هر دو گرفته‌ست مقامی

زنده است؛ اگر زنده توان خواند و توان گفت

آن را که بود رنج قعودی و قیامی!

مرده است؛ اگر مرده توان گفت و توان خواند

آن را که نه اندیشه‌ی ننگ است و نه نامی!

در دیده‌ی او کار جهان مسخره آید

گر مسخره‌ای باشد در بند نظامی

امروز بدین نکته رسیده است که گیتی

نه عیش تمامی‌ست نه اندوه تمامی!

رویای فریبنده‌ی لرزان دروغی‌ست

چه در بر شاهی و چه در پیش غلامی!

نوشین عسلی دارد آمیخته با زهر

با قهر بنوشانده به هر خاصی و عامی!

تلخ است به هر حال همه کام و دهان‌ها

چون تلخ شود کام چه یک جرعه چه جامی!

تو خرم و خوش باش؛ که گر هیچ خوشی هست

آن‌ راست که نشناخت حلالی ز حرامی!

ورنه برِ من زندگی آنقدر نیرزد

کز وی برسد یا نرسد مرد به کامی!!

گر من نه به شادی گذراندم همه‌ی عمر

ای آنکه به شادی گذراندیش! کدامی؟

▨

دکتر مهدی حمیدی شیرازی

دوازدهم تیرماه ۱۳۲۳ - شیراز

از کتاب: اشک معشوق صفحه‌ی۳۱۳

▨ نام شعر: ایران چه می‌گوید

▨ شاعر: مهدی حمیدی شیرازی

▨ با صدای: مهدی حمیدی شیرازی

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــــ

می‌کشندم از دو جانب این به سویی آن به سویی

مُفتیان عقدم به شویی بسته، قاضی‌ها به شویی

این گرفته گیسویم، آن یک گریبانم، خدایا

هر دو گویندم گُلی، گل را نباشد پشت و رویی

ای خدا، ای آسمان، ای آسمان‌ها، ای خدایان!

همنشینِ سنگ خارا کی شود، کی شد، سبویی؟

من هنوز از طاقِ بستان دارم از عدلی نشانی

من هنوز از تختِ جم دارم ز فرّی گفت و گویی

داشتم مُلکی که می‌پیمود خورشیدش به روزی

یعنی از سویی‌ش پیدا می‌شد و پنهان به سویی

از حلب تا کاشغر بر خاتمم حرفِ نگینی

آب و جاهِ سنجرم از بحرِ بی‌پایاب جویی

دید این خورشید و می‌داند که روی این زمین‌ها

از اسیران جهان بشنید روزی های و هویی

دید این خورشید و می‌داند که شاهان جهان را

بوسه بر درگاه من می‌بود سنگین آرزویی

بی‌گمان زآن رفتگان اکنون کسی گر باز گردد

اشک‌ریزان گوید ای ایران! تو ایرانی؟ تو اویی؟

من دیاری بودم از فرخندگی رشک بهشتی!

من زمینی بودم از خوبی چو رخسار نکویی

سر به سر نخجیرگاهی از پیِ نخجیرگاهی!

جا به جا لغزنده جویی از بَرِ لغزنده جویی!

آنک آن‌جا بود، کانجا کرد پرویزی شکاری!

اینک این‌جا بود، کاین‌جا شانه زد شیرین به مویی!

خود همین‌جا بود؛ کاین‌جا تاخت بهرامی به گوری

پای آهویی ز پیکان دوخت بر پشت سروئی!(1)

بوسه زد بر سمّ ِ اسبِ شاه، این‌جا پادشاهی

ضبط کرد این نقش را کوهی و تصدیقِ عدویی!

خم شد این‌جا پشت قیصر تا ببوسد سمّ ِ اسبی!

خرد شد آن‌جا سپاهی، ملّتِ پرخاشجویی!

بود در هرگوشه‌ای چون بیشه شیری، نامداری!

بود در هر دامنی چون کوه‌ببری، تندخویی