Ruch dysydencki w Związku Radzieckim bywa różnie pojmowany i definiowany. Według jednych narodził się on po odwilży w 1956 r., według innych dopiero w połowie lat sześćdziesiątych. Dysydenci bronili praw człowieka, ale niezmiernie rzadko formułowali postulaty polityczne. Ruch ten w ZSRR liczył zaledwie kilkaset osób. Działali jawnie, w granicach obowiązującego prawa. Tym samym byli narażeni na represje takie jak – aresztowania i procesy, wieloletnie więzienie, przymus emigracji czy umieszczenie w szpitalu psychiatrycznym. Wbrew zamiarom władz stosowane przez nią szykany powodowały dojrzewanie i konsolidacje tego środowiska.