«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۸۸

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

مرا به رندی و عشق آن فضول عيب کند

که اعتراض بر اسرار علم غيب کند

کمال (صدق) سر محبت ببين نه نقص گناه

که هر که بی‌هنر افتد نظر به عيب کند

ز عطر حور بهشت آن (زمان) نفس برآيد بوی

که خاک ميکده‌ی ما عبير جيب کند

چنان (بزد) زند ره اسلام غمزه ساقی

که اجتناب ز صهبا مگر صهيب کند

کليد گنج سعادت قبول اهل دل است

مباد (کس) آن که در اين نکته شک و ريب کند

شبان وادی ايمن گهی رسد به مراد

که چند سال به جان خدمت شعيب کند

ز ديده خون بچکاند فسانه‌ی حافظ

چو ياد وقت و زمان شباب و شيب کند

(چو یاد عهد شباب و زمان شیب کند)

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۸۷

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

دلا (بساز) بسوز که سوز تو کارها بکند

نياز نيم‌شبی دفع صد بلا بکند

عتاب يار پری‌چهره عاشقانه بکش

(عتاب یار مبین مهر عاشقانه بورز)

که يک کرشمه تلافیٌ صد جفا بکند

ز ملک تا ملکوتش حجاب بردارند

هر آن که خدمت جام جهان‌نما بکند

طبيب عشق مسيحادم است و مشفق ليک

چو درد در تو نبيند (کیت) که را دوا بکند؟

تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار

که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند

ز بخت خفته ملولم (مگر) بود که بيداری

به وقت فاتحه‌ی صبح يک دعا بکند

بسوخت حافظ و بویی (ز) به زلف يار نبرد

مگر دلالت اين دولتش صبا بکند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۸۶

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

گر میفُ - روشُ حاجه- ترندان رَ- واکند

گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

ايزد گنه ببخشد و دفع بلا کند

ساقی به جام عدل بده باده تا گدا

غيرت نياورد که جهان پربلا کند

حقا (که در زمان) کز اين غمان برسد مژده امان

گر سالکی به عهد امانت وفا کند

گر رنج پيش (پیشت) آيد و گر راحت ای حکيم

نسبت مکن به غير که اينها خدا کند

در کارخانه‌ای که ره (علم و عقل) عقل و فضل نيست

فهم (وهم) ضعيف‌رای فضولی چرا کند

مطرب بساز (عود) پرده که کس بی‌اجل نمرد

وان کو نه اين ترانه سرايد خطا کند

ما را که درد عشق و بلای خمار کشت

يا وصل دوست يا می صافی دوا کند

جان رفت در سر می و حافظ به عشق سوخت

عيسی‌دمی کجاست که احيای ما کند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۸۵

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

نقدها را بود آيا که عياری گيرند

تا همه صومعه‌داران پی کاری گيرند

مصلحت‌ديد من آن است که ياران همه کار

بگذارند و خم طره ياری گيرند

خوش گرفتند حريفان سر زلف ساقی

گر فلکشان بگذارد که قراری گيرند

قوت بازوی پرهيز به خوبان مفروش

که در اين خيل حصاری به سواری گيرند

يا رب اين بچه‌ی ترکان (مغبچگان‌ از) چه دليرند به خون

که به تير مژه هر لحظه شکاری گيرند

رقص بر شعر تر و ناله نی خوش باشد

خاصه رقصی (وقتی) که در آن دست نگاری گيرند

تا کنند اهل نظر خاک رهت کحل بصر

عمرها شد که سر راهگذاری گیرند

حافظ ابنای زمان را غم مسکينان نيست

زين ميان گر بتوان به که کناری گيرند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۸۴

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

دوش ديدم که ملايک در ميخانه زدند

گل آدم بسرشتند و به پيمانه زدند

ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت

با من راه‌نشين باده‌ی مستانه زدند

آسمان بار امانت نتوانست کشيد

قرعه‌ی کار به نام من ديوانه زدند

جنگ هفتادودو ملت همه را عذر بنه

چون نديدند حقيقت (درِ) ره افسانه زدند

ما به صد خرمن پندار ز ره چون نرویم

چون ره آدم خاکی به یکی دانه زدند

شکر (آن را) ايزد که ميان من و او صلح افتاد

صوفيان (حوریان) رقص کنان ساغر شکرانه زدند

آتش آن نيست که از (بر) شعله‌ی او خندد شمع

آتش آن است که در خرمن پروانه زدند

کس چو حافظ ( نکشید) نگشاد از رخ انديشه نقاب

تا سر زلف (عروسان سخن شانه زدند) سخن را به قلم شانه زدند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۸۳

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

واندر آن ظلمت شب آب حياتم دادند

بيخود از شعشعه‌ی پرتو ذاتم کردند

باده از جام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک‌سحری بود و چه فرخنده‌شبی

آن شب قدر که اين تازه‌براتم دادند

بعد از اين روی من و آينه‌ی وصف جمال

که در آن جا خبر از جلوه‌ی (عالم) ذاتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب

مستحِق بودم و اين ها به زکاتم دادند

هاتف آن روز به من مژده‌ی اين دولت داد

(من همان روز بدیدم که ظفر خواهم یافت)

که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

اين همه شهد و شکر کز سخنم می‌ريزد

اجر صبری‌ست کز آن شاخ نباتم دادند

همت حافظ و انفاس سحرخيزان بود

(همت پیر مغان و نفس رندان بود)

که ز بند غم ايام نجاتم دادند

شِکر شُکر به شکرانه بیافشان حافظ

که نگار خوش شیرین‌حرکاتم دادند

.

حافظ آن دم که به بند سر زلف تو فتاد

گفت کز بند غم و غصه نجاتم دادند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۸۲

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

حسب‌حالی ننوشتی و شد ايامی چند

محرمی کو که فرستم به تو پيغامی چند؟

ما بدان مقصد (اعلا) عالی نتوانيم رسيد

هم مگر پيش نهد لطف شما گامی چند

چون می از خم به سبو رفت و گل افکند نقاب

فرصت عيش نگه دار و بزن جامی چند

قند آميخته با گل نه علاج دل ماست

بوسه‌ای چند برآميز به دشنامی چند

زاهد از کوچه‌ی رندان به سلامت بگذر

تا خرابت نکند صحبت بدنامی چند

عيب می جمله چو گفتی هنرش نيز بگو

نفی حکمت مکن از بهر دل عامی چند

ای گدايان خرابات خدا يار شماست

چشم انعام مداريد ز انعامی چند

پير ميخانه چه خوش گفت (به آن دردی‌نوش) به دردی‌کش خويش

که مگو حال دل سوخته با خامی چند

حافظ از شوق رخ مهرفروغ تو بسوخت

کامگارا نظری کن سوی ناکامی چند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۸۱

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

بعد از اين دست من و دامن آن سرو بلند

که به بالای چمان از بن و بيخم برکند

حاجت مطرب و می نيست تو برقع بگشا

که به رقص آوردم آتش رويت چو سپند

هيچ رویی نشود آينه‌ی حجله بخت

مگر آن روی که مالند در آن سم سمند

گفتم اسرار غمت هر چه بود گو می‌باش

صبر از اين بيش ندارم چه کنم تا کی و چند

مکش آن آهوی مشکين مرا ای صياد

شرم از آن چشم سيه دار و مبندش به کمند

من خاکی که از اين در نتوانم برخاست

از کجا بوسه زنم بر لب آن قصر (سرو) بلند

باز مستان دل از آن گيسوی مشکين حافظ

زان که ديوانه همان به که (بماند در بند) بود اندر بند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۸۰

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

ای پسته‌ی تو خنده زده بر حديث قند

مشتاقم (بیمارم) از برای خدا يک شکر بخند

طوبی ز قامت تو نيارد که دم زند

زين قصه بگذرم که سخن می‌شود بلند

خواهی که برنخيزدت از ديده رود خون

دل در وفای صحبت رود کسان مبند

گر جلوه (طیره) می‌نمایی و گر طعنه می‌زنی

ما نيستيم معتقد شيخ خودپسند

ز آشفتگی حال من آگاه کی شود

آن را که دل نگشت گرفتار اين کمند

بازار شوق گرم شد آن سروقد (شمع‌قد) کجاست؟

تا جان خود بر آتش رويش کنم سپند

جایی که يار ما به شکرخنده دم زند

ای پسته کيستی تو خدا را به خود مخند

حافظ چو ترک غمزه‌ی ترکان نمی‌کنی

دانی کجاست جای تو؟ خوارزم يا خجند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۷۹

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

رسيد مژده که ايام غم نخواهد ماند

چنان نماند چنين نيز هم نخواهد ماند

من ار چه در نظر يار خاکسار شدم

رقيب نيز چنين محترم نخواهد ماند

چو پرده‌دار به شمشير می‌زند همه را

کسی مقيم حريم حرم نخواهد ماند

چه جای شکر و شکايت ز نقش نيک و بد است

چو بر صحيفه‌ی هستی رقم نخواهد ماند

سرود مجلس جمشيد گفته‌اند اين بود

که جام باده بياور که جم نخواهد ماند

(بیار باده که دوران جم نخواهد ماند)

غنيمتی شمر ای شمع وصل پروانه

که اين معامله تا صبحدم نخواهد ماند

توانگرا دل درويش خود به دست آور

که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند

بدين رواق زبرجد نوشته‌اند به زر

که جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند

ز مهربانی جانان طمع مبر حافظ

که نقش جور و نشان ستم نخواهد ماند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations