غزل نمره ۰۴۳

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلات

صحن بستان ذوق‌بخش و صحبت ياران خوش است

وقت گل خوش باد کز وی وقت ميخواران خوش است

از صبا هر دم مشام جان ما خوش می‌شود

آری آری طيب انفاس هواداران خوش است

ناگشوده گل نقاب آهنگ رحلت ساز کرد

ناله کن بلبل که گلبانگ دل افکاران خوش است

مرغ خوشخوان را بشارت باد کاندر راه عشق

دوست را با ناله شب‌های بيداران خوش است

نيست در بازار عالم خوشدلی ور زان که هست

شيوه‌ی رندی و خوش‌باشی عياران خوش است

از زبان سوسن آزاده‌ام آمد به گوش

کاندر اين دير کهن کار سبکباران خوش است

حافظا ترک جهان گفتن طريق خوشدلی‌ست

تا نپنداری که احوال جهان‌داران خوش است

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۴۲

فاعلاتن مفاعلن فعلان

حال دل با تو گفتنم هوس است

خبر دل شنفتنم هوس است

طمع خام بين که قصه‌ی فاش

از رقيبان نهفتنم هوس است

شب قدری چنين عزيز و شريف

با تو تا روز خفتنم هوس است

وه که دردانه‌ای چنين نازک

در شب تار سفتنم هوس است

اي صبا امشبم مدد فرمای

که سحرگه شکفتنم هوس است

از برای شرف به نوک مژه

خاک راه تو رفتنم هوس است

همچو حافظ به رغم مدعيان

شعر رندانه گفتنم هوس است

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۴۱

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

اگر چه باده فرح‌بخش و باد گل‌بيز است

به بانگ چنگ مخور می که محتسب تيز است

صراحی‌یی و حريفی گرت به چنگ افتد

به عقل نوش که ايام فتنه‌انگيز است

در آستين مرقع پياله پنهان کن

که همچو چشم صراحی زمانه خون‌ريز است

به آب ديده بشوييم خرقه‌ها از می

(ز رنگ باده بشوییم خرقه‌ها در اشک)

که موسم ورع و روزگار پرهيز است

مجوی عيش خوش از دور باژگون سپهر

که صاف اين سر خم جمله دردآميز است

سپهر برشده پرويزنی‌ست خون‌افشان

که ريزه‌اش سر کسری و تاج پرويز است

عراق و فارس گرفتی به شعر خوش حافظ

بيا که نوبت بغداد و وقت تبريز است

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۴۰

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و فعولن

المنه لله که در ميکده باز است

زان رو که مرا بر در او روی نياز است

خم‌ها همه در جوش و خروشند ز مستی

وان می که در آن جاست حقيقت نه مجاز است

از وی همه مستی و غرور است و تکبر

وز ما همه بيچارگی و عجز و نياز است

رازی که بر غير نگفتيم و نگوييم

با دوست بگوييم که او محرم راز است

شرح شکن زلف خم‌اندرخم جانان

کوته نتوان کرد که اين قصه دراز است

بار دل مجنون و خم طره‌ی ليلی

رخساره محمود و کف پای اياز است

بردوخته‌ام ديده چو باز از همه عالم

تا ديده من بر رخ زيبای تو باز است

در کعبه‌ی کوی تو هر آن کس که بيايد (درآید)

از قبله‌ی ابروی تو در عين نماز است

ای مجلسيان سوز دل حافظ مسکين

از شمع بپرسيد که در سوز و گداز است

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

لینک گوگل پادکست برای زمانی که کست‌باکس نافرمانی می‌کنه

غزل نمره ۰۳۹

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

شمشاد خانه‌(سایه)پرور ما از که کمتر است

ای نازنين‌پسر(صنم) تو چه مذهب گرفته‌ای

کت خون ما حلال‌تر از شير مادر است

چون نقش غم ز دور ببينی شراب خواه

تشخيص کرده‌ايم و مداوا مقرر است

از آستان پير مغان سر چرا کشيم

دولت در آن سرا و گشايش در آن در است

يک قصه بيش نيست غم عشق و اين عجب

کز هر زبان که می‌شنوم نامکرر است

دی وعده داد وصلم و در سر شراب داشت

امروز تا چه گويد و بازش چه در سر است

شيراز و آب رکنی و اين باد خوش نسيم

عيبش مکن که خال رخ هفت کشور است

فرق است از آب خضر که ظلمات جای او است

تا آب ما که منبعش الله اکبر است

ما آبروی فقر و قناعت نمی‌بريم

با پادشه بگوی که روزی مقدر است

در کوی (راه) ما شکسته‌دلی می‌خرند و بس

بازار خودفروشی از آن سوی (راه) دیگر است

ما باده می‌خوریم و حریفان غم جهان

روزی به قدر همت هرکس مقدر است

حافظ چه طرفه شاخ نباتيست کلک تو

کش ميوه دلپذيرتر از شهد و شکر است

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

لینک گوگل پادکست برای زمانی که کست‌باکس نافرمانی می‌کنه

غزل نمره ۰۳۸

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و مفاعیل

بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

وز عمر مرا جز شب ديجور نماندست

هنگام وداع تو ز بس گريه که کردم

دور از رخ تو چشم مرا نور نماندست

می‌رفت خيال تو ز چشم من و می‌گفت

هيهات از اين گوشه که معمور نماندست

وصل تو اجل را ز سرم دور همی‌داشت

از دولت هجر تو کنون دور نماندست

نزديک شد آن دم که رقيب تو بگويد

دور از رخت (درت) اين خسته رنجور (مهجور) نماندست

صبر است مرا چاره هجران تو ليکن

چون صبر توان کرد که مقدور نماندست

در هجر تو گر چشم مرا آب روان است (نمانَد)

گو خون جگر ريز که معذور نماندست

من بعد چه سود ار قدمی رنجه کند دوست

کز جان رمقی در تن رنجور نماندست

حافظ ز غم از گريه نپرداخت به خنده

ماتم‌زده را داعيه سور نماندست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۳۷

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

حسن مطلع

بيا که قصر امل سخت سست بنيادست (واج‌آرایی س)

بيار باده که بنياد عمر بر بادست (واج‌آرایی ب)

غلام همت آنم که زير چرخ کبود

ز هر چه رنگ تعلق پذيرد آزادست (امثال سائره)

داشتن بدون احساس مالکیت

چه گويمت که به ميخانه دوش مست و خراب

سروش عالم غيبم چه مژده‌ها دادست

که ای بلندنظر شاهباز سدره‌نشين

نشيمن تو نه اين کنج محنت‌آبادست

تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفير

ندانمت که در اين دامگه چه افتادست

نصيحتی کنمت ياد گير و در عمل آر

که اين حديث ز پير طريقتم يادست

رضا به داده بده وز جبين گره بگشای (برو ملامت دردی‌کشان مکن زاهد)

که بر من و تو در اختيار نگشادست

غم جهان مخور و پند من مبر از ياد

که اين لطيفه عشقم (نغزم) ز رهروی يادست

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد

(فریب شیوه‌ی حسن از جهان پیر مخور)

(مرو به کف خزیب فلک ز ره زنهار)

که اين عجوز عروس هزاردامادست

نشان عهد و وفا نيست در تبسم گل

بنال بلبل بی‌دل که جای فريادست

حسد چه می‌بری ای سست‌نظم بر حافظ

(مکن معارضه ای سست‌نظم با حافظ)

قبول خاطر (مردم) و لطف سخن خدادادست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۳۶

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

تا سر زلف تو در دست نسيم افتادست

دل سودازده از غصه دو نيم افتادست

چشم جادوی تو خود عين سواد سحر است

ليکن اين هست که اين نسخه سقيم افتادست

در خم زلف تو آن خال سيه دانی چيست

نقطه دوده که در حلقه جيم افتادست

زلف مشکين تو در گلشن فردوس عذار

چيست طاووس که در باغ نعيم افتادست

دل من در هوس بوی تو ای مونس جان

خاک راهيست که در دست نسيم افتادست

همچو گرد اين تن خاکی نتواند برخاست

از سر کوی تو زان رو که عظيم افتادست

سايه قد تو بر قالبم ای عيسی دم

عکس روحيست که بر عظم رميم افتادست

آن که جز کعبه مقامش نبد از ياد لبت

بر در ميکده ديدم که مقيم افتادست

حافظ دلشده (گمشده) را با غمت ای يار (جان) عزيز

اتحاديست که در عهد قديم افتادست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۳۵

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

برو به کار خود ای واعظ اين چه فريادست

مرا فتاد دل از ره تو را چه افتادست

ميان او که خدا آفريده است از هيچ

دقيقه‌ايست که هيچ آفريده نگشادست

به کام تا نرساند مرا لبش چون نای

نصيحت همه عالم به گوش من بادست

گدای کوی تو از هشت خلد مستغنی‌ست

اسير عشق (بند) تو از هر دو عالم آزادست

اگر چه مستی عشقم خراب کرد ولی

اساس هستی من زان خراب آبادست

دلا منال ز بيداد و جور يار که يار

تو را نصیب همین کرد و این از آن دادست

تو را نصيب همين داد و اين تو را دادست

(نور عثمانیه)

برو فسانه مخوان و فسون مدم حافظ

کز اين فسانه و افسون مرا بسی يادست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۳۴

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

رواق منظر چشم من آشيانه (آستانه) توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

به لطف (زلف و) خال و خط از عارفان ربودی دل

لطيفه‌های عجب زير دام و دانه توست

دلت به وصل گل ای بلبل صبا (سحر) خوش باد

که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست

علاج ضعف دل ما به لب حوالت کن

که اين (آن) مفرح ياقوت در خزانه توست

به تن مقصرم از دولت ملازمتت

ولی خلاصه (ملازم)جان خاک آستانه توست

من آن نيم که دهم نقد دل به هر شوخی

در خزانه به مهر تو و نشانه توست

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شيرين کار

که توسنی چو فلک رام تازيانه توست

چه جای من که بلغزد سپهر شعبده‌باز

از اين حيل که در انبانه بهانه توست

سرود مجلست اکنون فلک به رقص آرد

که شعر حافظ شيرين سخن ترانه توست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations