Ζητάμε προκαταβολικά συγγνώμη, αλλά κάποιες ταινίες πρέπει να τις βλέπουμε ως απόδειξη ότι αντέχουμε στα χαστούκια της ζωής. Γιατί εδώ στο υπόγειο της Κυψέλης δεν προσφέρομε μόνο τέγνη, αλλά και εικαστικά πειράματα, καλλιτεχνικές ασκήσεις αν προτιμάτε.

Φέρτε στο μυαλό σας την Μαρίνα Αμπράμοβιτς και μετά φέρτε την στο μυαλό σας να πίνει μπύρες Μπάλτικα. Όχι, αυτό, εντάξει καλά είστε.

Στα της ταινίας, ο εκτός ορίων επιθεωρητής Καλχούν όταν δεν γεμίζει τον χρόνο του επισκεπτόμενος γραφικά ταβερνάκια και όμορφα κουτούκια της Νέας Υόρκης, προσπαθεί να πείσει τα μεγάλα κεφάλια της αστυνομίας της πόλης ότι οι βομβιστικές επιθέσεις που απειλούν να τινάξουν στον αγέρα όλο το Μανχάταν δεν είναι έργο Αράβων τρομοκρατών, αλλά ημίτρελων Ιταλιάνων συγγενών που κάνουν τηλεφωνικές φάρσες. Περίπου.

Στο πλευρό του (ειδικά στα ταβερνάκια) ο Λέζλι Νίλσεν που λέει "εντάξει λεφτά είναι, δεν μου είπαν να πατήσω και κουτάβια με την μπιούικ μου" και μια γιατρός του ΕΣΥ της Νέας Υόρκης που γενικά δεν πολυ-δουλεύει, αλλά στο νοσοκομείο την συμπαθούν.

Μια ταινία που δεν λυπάται το τσοντο-σαξόφωνο, αλλά σίγουρα λυπάται το μελάνι, καθώς το σενάριο σταματάει χοντρικά στο "μπάτσος-βομβιστές χι ημίχρονο, άσσο τελικό".