H νεαρή Σάρα αποχαιρετά ΠΟΛΥ ΒΙΑΣΤΙΚΑ την υπηρέτριά της και πάει να ξεφύγει με τους γονείς της, απο τους απαίσιους επαναστάτες που δεν γουστάρουν καθόλου αμερικάνους. Πριν προλάβει όμως να πει "μάνα, γενικά δεν μιλάς πολύ ε;", οι επαναστάτες την αφήνουν ορφανή και τηνε παίρνουν αιχμάλωτη γιατί είναι ξανθιά και πλουσία. Και επειδή τηνε γουστάρει ο Σάντσεζ, ο αρχηγός των.

Απο εκεί και πέρα όλα πάνε λίγο στη τρεχάλα, γιατί είναι και ένας πρασινοσκούφης Αμερικάνος που έχει ξεμείνει που του τρώνε την γυναίκα και ένα εκκλησάκι Σαολίν που νοικιάζει Σαολίν με το κιλό και ένας νάνος που αράζει με κάτι ανήλικα και κάτι τηνέητζερς σε ένα φερυ μποτ.

Γενικά συμβαίνουν πολλά ταυτοχρόνως, επειδή το σενάριο (ΠΩΣ ΤΟ ΕΙΠΕΣ ΑΥΤΟ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΕ;) προσπαθεί να παίξει μπάλα σε πολλά ταμπλό, αλλά τελικά παίρνει γραμμη ότι δεν ξέρει απο ταμπλό και το ρίχνει σε ένα σοουντάουν με έρμπαν γουόρφεαρ του δίευρου, επειδή γενικά when in doubt, blow shit up.

H Σάρα μας πάντως αποδεικνύεται πολύ σκλερό καρύδι που ΚΑΙ δεν ξεχνάει ΚΑΙ τιμωρεί ΚΑΙ παίζει τις πιο άβολες πολεμικές τέχνες μετά απο εκείνονα τον λουκουμά που έβαναν τα Μάρβελ Στούδιος να παίξει τον Άηρον Φιστ. Αυτό απο μόνο του αρκεί να δεις το Σάβατς Τσάστις. Και να παραδεχτείς ότι εκεί στις Φιλιππίνες ό,τι δεν ηξεραν απο κινηματογραφικά σκιλζ, το κάλυπταν με εκρηκτικά και νάνους.