Η Λίντα Μπλερ δηλώνει πλέον πλήρως εξορκισμένη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι καμιά φλωράτζα. Αντιθέτως. Στο Σαβατζστρητς είναι πλέον μια δυναμική αρχηγός συμμορίας, σκληρή σαν ατσάλι και ταυτόχρονα κουλ ηνάφ ώστε να μην την προκαλεί καμία απο τις φίλες της για την αρχηγία.

Σε βραδυνή έξοδο όμως το γκερλ-γκανγκ τα βάζει με συμμορίτικη ομάδα γλίτσηδων / κακοποιών / παλιανθρώπων επί του γενικοτέρις, κάτι το οποίο "ξεκλειδώνει" έξτρα λέβελ καφρίλας με βιασμούς, δολοφονίες και λοιπές δραστηριότητες.

Η Λίντα εν τέλει τα παίρνει (αφού περνάει ένα υπέροχο βράδυ στην ντίσκο Τοτέμ, ή κάποια ανάλογη), ψωνίζει οπλισμό μεσαιωνικού τύπου και ξεχύνεται για ΡΗΒΕΝΤΖ.

Με μέγα Τζον Φάρναμ να τραγουδάει τα μπλουζ της ντεκολτιανής εκδίκησης, το Σαβατζστρητς κάμει τικ ΣΕ ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ τα κουτάκια της εξπλοητέσιο λίστας και σερβίρεται ως ένα άξιο Deathwish-a-like, high-school-ικό crossover που τα καταφέρνει χωρίς να προσπαθήσει και πολύ. Και αν αυτό δεν είναι παράσημο για μια τέτοια ταινία, AH NTONO ΓΟΥΑΤ ΙΖ.