Συγκλονιστικός Ντέηβιντ Καραντήνιος σε ρόλο σταθμό και όταν λέμε ρόλο σταθμό εννοάμε τον πρώτο σταθμό για κατούρημα στον δρόμο για το τέταρτο μπαρ της τσάρκας του.

Δίπλα του ένας ΑΔΙΑΝΟΗΤΟΣ και ΔΙΜΕΤΡΟΣ (σχεδόν) Μάικλ Μοριάρτι που όχι μόνο κουβαλά ολάκερη την ταινία, αλλά αποτελεί και την ξεκάθαρη καρδιά και ψυχή της, πράγμα όχι και τόσο εύκολο όταν ο αντίπαλός σου είναι ένας λαστιχένιος σαυροδράκος.

Μόνστερ φλικ μασάπ με νεο-νουάρ δεν βλέπει κανείς συχνά AND THERE IS GOOD REASON FOR THAT, αλλά ο Λάρι Κόεν ουδέποτε το έπαιξει και ιδιαιτέρως σέηφ και καπως έτσι το Q καταφέρνει το ουσιαστικά ακατόρθωτο, δηλαδής να είναι μια ταινία που δεν θα έπρεπε να σώνεται απο πουθενά και για τίποτα, αλλά τελικά να βλέπεται ανέτως και να σου προσφέρει και ανέλπιστα σεκανσ-ο-δωράκια ακραίας κινηματογραφικής φρη-τζαζ-ίκλας.

Όχι και άσχημα για ταινία που προετοιμάστηκε, γράφτηκε και γυρίστηκε μέσα σε ΠΕΡΙΠΟΥ ένα απόγιομα.