To όχι-και-τόσο-ζωοφιλικό αριστούργημα του Ντον του Κοσκαρέλι δεν έχει μεγαλώσει (σε σημεία) με ιδιαίτερο στυλ, αλλά παραμένει ένα σόρντ-εν-σόρσερι-μητς-λόρδαν-ο-βάρβαρος σημείο αναφοράς των 80ς, ενα ημίγυμνο road movie (λέμε τώρα) που κερδίζει λάμψη απο την ΔΕΝ-ΕΙΝΑΙ-ΔΥΝΑΤΟΝ-ΝΑ-ΥΠΑΡΧΕΙ ομορφιά της Τάνια Ρόμπερτς.

Για να μην τον αδικούμε, κάμει δουλίτσα και δώνει όσο πόνο μπορεί και ο πρωταγωνιστής Μαρκ Σίνγκερ, αλλά όταν έχεις την Τάνια απο την μια και τον μονίμως σε κατάσταση ψυχιατρικού σοκ Ριπ Τορν απο την άλλη, το να βγεις μπροστά είναι λέβελ που θα δυσκολευόταν να πιάσει ακόμα και ο Άρνι ο Σβαστερενγκεργκερ.

As is, παραμένει ένα σόλιντ έντρι στις ημίγυμνες ταινιακές μας αναζητήσεις, έστω και αν οι μαλάκες βάψανε την τίγρη με φούμο και τήνε στείλανε απο νωρίς στον τάφο.

ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΚΑΝΕ ΜΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΤΙΓΡΗ ΒΡΕ ΓΙΔΙΑ, ΘΕΛΑΤΕ ΝΑ ΤΗΝΕ ΒΑΨΕΤΕ ΜΑΥΡΗ. ΑΝΤΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ.