Μονάχα δύο πράγματα έχουν τσακίσει τον Σούπερμαν με χαρακτηριστική ευκολία: ο ένας ήταν ο Doomsday. Το δεύτερο ήταν το Superman IV, το Cannon-ικό έπος των Globus & Golan που μάζεψε όλα τα ψίχουλα θετικής ενέργειας που είχαν μείνει στο super-hero-ικό φραντσάηζ του Χριστόφορου Ρηβ, τα έβαλε σε μια λεκάνη, τα έχεσε και μετά τους έβανε και φωτιά.

Απο το πολλάκις κουτσουρεμένο μπάτζετ, μέχρι τις δικαστικές διαμάχες και απο τον ελάχιστο χρόνο για την παραγωγή των εφέ, μέχρι τον χειρότερο κακό στην ιστορία (μια προσφορά της Νικόλας Φάσιον), το Σούπερμαν Τέσσαρο ήταν και παραμένει μια εξαιρετική άσκηση στο πως να ΜΗΝ στήσεις μια ταινία.

Σου μένει μόνο μια βαθύτατη στενοχώρια για τον απο την κορφή ως τα νύχια συμπαθέστατο Χριστόφορο που ήθελε να οργανώσει ένα άξιο κινηματογραφικό send-off για τον χαρακτήρα που του απογείωσε την καριέρα του και τελικά είδε τον διαπλανητικό επισκέπτη απο τον πλανήτη Κρύπτον να καταστρέφει την δική του.

Μόνο η Κάνον τέτοια μεγαλεία.