Πιάνουμε το ένα μηδέν ένα με μια κάποια πανκ-ική σοβαρότητα, με μια πρέζα σκηνοθετικού ελληνισμού, με την Πηνελόπη την Σφυρή να κατασκηνώνει στα χώματα της σκατένια πλευράς του Λος Άνχελες και να μας φτιάνει μια καταθλιψοπαστιτσάδα πρώτης διαλογής.

Αυθεντικά πανκόπαιδα και ρήαλ λάηφ μπαντιστές πάνε τον ρεαλισμό 0-100 χωρίς πολλά πολλά, τα σκυλιά του σατανά κυνηγάνε μπέμπηδες μα και μαλάκες με κατεβασμένα παράθυρα και η κενωνία ολάκερη λέει "αυτούς τους βρωμιαραίους καταληψίες πρέπει να τούσε κάνουμε πέρα γιατί μας χαλάνε την αυθεντική χριστιανική ατμόσφαιρα".

Ένας κάποιος Κόρμαν παίρει προντάκσιον κρέντιτ με σαφή εντολή η ταινία πέρα απο υπόθεση (αδιάφορο) να έχει βυζά, βία και εξπλοτέσιο (καθόλου αδιάφορο) και η Πηνελόπη τα πετυχαίνει όλα με ισορροπία που θα ζήλευε και ο Νουρέγιεφ.

Κοινώς. Και το λέμε ΣΠΑΝΙΑ αυτό. Δεν χάνεται το ταινιάκι.