Στα 1990 η Κάνον είναι οριακά πλέον στην μηχανική υποστήριξη, αλλά το great white hope, o νέος Μπράντο, ο Μιχάλης ο Ντούντικοφ έρχεται απο το (όχι και τόσο) πουθενά για να σώσει το κόμπανι που τον έκανε άθρωπο.

Αλλά δεν μπορεί γιατί είναι λιγάκι άμπαλος. Ευτυχώς που υπάρχει ο Μαρκ Χάμιλ εντούτοις, ο οποίος τα κάμει όλα. Κάμει τον φονιά, κάμει τον πληγωμενό στα μέσα του, κάμει τον ταχυδρόμο, κάμει τον ΚΤΕΛ-ατζή, κάμει τον οτοστόπερ του τρόμου, κάμει τον ηθοποιό που κλέβει την παράσταση, ΤΑ ΚΑΜΕΙ ΟΛΑ.

Εδώ ακόμα στα πρώτα βήματα του overacting is my shit με το οποίο έφτιασε καριέρα ο Χάμιλ ΒΓΑΝΕΙ και την τελευταία σταγόνα πχιότητας απο αυτό το ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΟ καρ κρας οβ ε μουβι και Ω ΤΙ ΧΑΡΑ, ο Αχιλλέας και ο Μάκης πέφτουν με τα μούτρα στην πισίνα του fan-boy-ισμού.