Παλιά, πολύ παλιά, τότε που οι ιππότες φορούσαν πανοπλίες με κλαδιά στα κράνη, ο Ρον Μος κυκλοφορούσε με μόνιμο ντουμπλάζ και φορούσε φόρμες ιδανικές για σλαβ σκουοτ.

Ήσαν μια εποχή με γενναίους και γενναίες, μια εποχή γιομάτη σπαθιά απο άλλες εποχές, μια εποχή με ανώμαλους βιαστές σε χαράδρες, με πετραδάκια που τα τρως και γίνεισαι αόρατος, μα εποχή με άλογα, με ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΑΛΟΓΑ.

Σε αυτήν την εποχή σας πάμε σήμερις. Στο τότε.

Στο τότε του κάπως πιο φθηνού Εξκάλιμπερ και γιατί όχι και στο Ριβέντζ οβ Ροκ και αυτό καλό ήταν, δεν κατάλαβα δηλαδή, τι είχε το Ριβέντζ οβ Ροκ.

Ο Ρον Μος στον πρώτο του σπουδαίο ρόλο, εστω και χωρίς φωνή, επιδεικνύει με τρόπο τίγκα σένσουαλ τις φοβερές του γωνίες, καθώς και τι καθόλου πειστικές ικανότητές του στο σπαθί.

Επίσης και. Δίνει μπουκέτα σε άλογο.