Μια ταινία σταθμός, ένας Τορ Γιόνσον να τόνε πιεις στο ποτήρι, μια ατομική βόμπα φοβερή και μια σκηνή φόνου με το καλημέρα που τήνε βλέπει το φάντασμα του Χίτσκοκ και ζηλεύει.

Και όλα αυτά μέσα σε λιγότερο από μια ώρα, ένα έργο τυλιχτό σοφλάκι, που τα έχει όλα και συμφέρει. Όλα. Αν εξαιρέσεις σενάριο, μοντάζ και λεφτά για μικρόφωνα. Αλλά οκ, οι narrators κλέφτες να γίνονε;