Και τελειώνουμε με το έπος, τελειώνουμε με το διάσημο, τελειώνουμε με τον θρύλο. Διότι ναι, ολοκληρώνουμε την τριλογία του Εντ Γουντ εδώ στο υπόγειο της Αγίας Ζώνης και ναι, ΠΡΟΦΑΝΩΣ και η τελευταία ταινία που εξετάζουμε είναι το ιστορικά και πυρηνικά αδικημένο Plan 9 from Outer Space, η ταινία που εδώ και δεκαετίες κουβαλάει την ετικέτα της ΧΕΙΡΟΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ.

Είναι; Ούτε να το σκέφτεστε. Είναι αριστούργημα; Ούτε να το σκέφτεστε. Είναι όμως η απόδειξη το πόσο άδικη μπορεί να είναι πολλές φορές η παλίρροια της ποπ κουλτούρας, η οποία έχει την δύναμη να ξεβράσει ή να παρασύρει ό,τι και όποιον γουστάρει.

Στο Plan 9 from Outer Space, ο Γουντ προσπαθεί να συνθέσει ένα horror-sci-fi σενάριο που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απο την pulp απλοϊκότητα των B-movies της εποχής και παρά τις ανορθογραφίες του δεν μπορεί να κρύψει την άσβεστη δίψα του και εδώ που τα λέμε τον ακόρεστο έρωτά του για τον κινηματογράφο.

Διότι αν αυτό σας κάνει να αισθάνεστε καλύτερα, ασφαλώς και πολλά μποράμε να προσάψουμε στον Εντ. Αλλά ένα είναι τελικά το σίγουρο: προσπάθησε σθεναρά, με όποια μέσα είχε στην διάθεσή του, να φτιάξει τις καλύτερες ταινίες που μπορούσε.

Και αυτό είναι ένα καλό πράγμα να έχεις ως επιτάφιο.