موسیقی: پیمان یزدانیان

موسیقی: پیمان یزدانیان

صواب دیدن: درست دانستن، روا دیدن| درون: دل| باز آید زِ دَر: از در وارد شود| ناوَک: تیرِ کوچک| نمک ریختن: کنایه از دل ربایی کردن| حیف باشد: گناه است، انصاف نیست| خوی: عَرَق (به صورت «خَیْ» تلفظ می‌شود)

موسیقی: کارن همایونفر

همه‌شب: سرار شب| دریاب: به فریاد برس| بادیه: بیابان| حِلّه: شهری در عراق میان کوفه و بغداد در ساحل رود فُرات| کوفه: شهری در عراق، در چاب یغمایی آمده «وَز حِلّه کوفه می‌برند آب»| سخت‌کمان: پهلوان و تیراندازِ نیرومند، کنایه از «معشوق بی‌رحم»| اصحاب: یاران| پَهلوانم: پَهلوهایم| خوابگاه: جای خواب| خوابگاهِ سنجاب: بَستری که از پوست سنجاب درست شده باشد| تن دادن: تسلیم شدن| قضای عشق: سرنوشتی که عشق رقم زند| کُتّاب: مکتب خانه|حلق: گِلو| جُلّاب: شربت قند و گُلاب که در قدیم به عنوان داروی تقویت قلب تجویز می‌شد| احباب: جمع حبیب، دوستان| 

موسیقی: کارن همایونفر

بَرفکَنی: برافکنی،برداری| دراَفکنی: بیندازی| که را: چه کسی را| مجال: توانایی| مَیمونَت: زیبایی خجسته و باشُگون| بدین صِفَت: با این شیوه| درون: دل| موی تافته: موی تابْدار| پایِ دل: (اضافه استعاری)| روی مَتاب: رویت را برنگردان| حکایت: شرح حال، دَردِ دل| مختصر: در اینجا یعنی«کوچک، بی‌اهمیت»| گُلِ سیراب: گلِ پُرطراوت و تازه| بمیرد: خاموش شود| کتّان: نام گیاهی که از الیاف ساقه‌ی آن پارچه تهیه می‌کنند، «کتّان و مهتاب» مانند «آب و آتش» و « سنگ و سبو» و غیره از اضداد معروفِ شعر فارسی هستند و به اعتقاد قُدما نور ماه باعث فرسودن و پاره‌شدن کتان می‌شود و شاعران پارسی‌زبان این مضمون را بارها به کار برده‌اند| دُعات گفتم: تو را دعا کردم| سَهل است: آسان است| تَعَنُّت کردن: خُرده گرفتن، عیبجویی کردن| کنار: ساحل| بَندِ بلا: [تشبیه صریح] زنجیر رنج و مِحْنَت| گَرَت: اگر برای تو| دست می‌دهد: امکان‌پذیر است| دَعویِ پَرهیز می‌کنی: ادّعای تقوا می‌کنی| کُلُّ مُدَّعٍ کَذّاب: (حدیث نبوی) همهٔ مُدعّیان دروغگویند

موسیقی: پیمان یزدانیان

وقتی: روزگاری| دلِ سودایی: دلِ شیدا و عاشق| عهد دَر بستن: پیمان بستن| بعد از تو: در اینجا یعنی«با وجود تو»| آویخته: فرو رفته| کوته‌نظری: کوته فکری| از پای دراندازد: از پای دراورد، ناتوان کند| شاید: شایسته است| کیش: تیردان| نظر داشتن با کسی: به کسی توجه داشتن

موسیقی احمد پژمان

ملول: خسته، سیر| نِشست:مجلس، مَحفِل| با چون خودی: با کسی مانند خود| تُرک: در معنای مجازی یعنی معشوقِ زیبارو|مَست: مغرور| شُکر خدای بود: جای شُکرش باقی‌ست| 

موسیقی: پیمان یزدانیان

موسیقی کیاوش صاحب نسق

تفاوتی نکند: فرقی نمیکند| قدْر: بزرگی و منزلت| که: اگر، در چاپ یغمایی «گر» آمده است| الْتِفات کند: توجه کند، روی خوش نشان دهد| کمترین گدا: حقیرترین و کوچکترین گدا| مگر: قطعاً| حلال نباشد: روا نیست| بندگان ملوک: غلامان و نوکران پادشاه| خیلِ‌خانه: در این ترکیب به معنای «ایل» است اما «خیلِ‌خانه» تا پیش از دوره مغول بیشتر به معنای «درگاه، سراپرده، یا محلی که غلامان و خدمتکاران به سر میبردند» به کار رفته است| رای: اندیشه، فکر| رای ما دیگر نشود: نظر ما نسبت به تو تغییر نمیکند| جفا: بی‌مهری| سلامتِ نفس: در امان ماندن وجود از بلا و آسیب| خلافِ من: برعکس من| حضور: درگاه، پیشگاه| سر فرود آوردن: در اینجا کنایه از تَکَبُّر را کنار گذاشتن| به جان تو: کنایه از قسم دادن| پشّه: مظهر ضعف و ناتوانی و کوچکی| به دست نیاید: پیدا نمیشود| یَحتَمِل: احتمال داد، ممکن است

بدون تدوین

غزل 11 تا 20

موسیقی میلاد درخشانی

لااُبالی: در اصل به یعنی «اهمیتی نمی‌دهم، اعتنایی نمی‌کنم، پروایی ندارم». این فعل عربی در زبان فارسی به صورت صفت و اسم( در اینجا اسم) به کار می‌رود، به معنای بی‌قید، بی‌باک، بی‌پروا، بی‌بندوبار| وعظ: پندو نصیحت|سودا: یکی از اخلاط اربعه که غلبه‌ی آن موجب عشق، هوس و خیال می‌شود| چه غم: چه باک| سبزهٔ خط: تشبیه صریح (موهای ریز و نرم و نازکی که بر چهره و پشتِ لبِ نوجوانان روییده باشد| سبزهٔ صحرایی: علف| مُقَیّد شدم: اسیر شدم، دلبسته شدم| دلبرِ یغمایی: دلبر غارتگر، و نیز «یغما» نام شهری در ترکستان است که به داشتن زیبارویان معروف است| بُگذار: رها کن| دکّه: دُکّان کوچک| حدیث: سُخن، در اینجا به معنای «شعر» و سخنوری| سُخندانی: شاعری| نوبَتی: نوبت‌زن، دُهُل‌زن، نقاره‌چی|