Çok sevmenin sevgisizliğine uğradım ben

Feda ettim her şeyi bağlanmak korkusu uğruna

Kalırsan sel basar yataklarımı

Gidersen uçurum çiçekleri açar kalbimde

Susuyorum,

Ölülerim uyuyor kalbimde

Geçsin istiyorum zaman

Mümkün olduğunda hızlı

Her şey olacağına varsın

Ben de öleceksem eğer,

Bu belirsizlik artık bitsin

Ben de öleceğime varayım

Çöl geçer

Çöl durur

Çöl yaratılır yeniden

Çok uzaklarda değil

İçimizin iklimi kuma bakar

Suları çekilen kumlara bakar

Anlarsın sen de

Uzun bir susmadır başkasındaki ölüm

Aniden olmadı

Birikti

Yavaş yavaş doldu

Taştı sonunda

Ben olsam utanırdım biliyor musun?

Ben olsam yemin olsun utanırdım

Senin ettiğini ben etseydim,

Ve kafamı koyduğum yastık başımı ağrıtmasaydı,

Yastıktan bile utanırdım

Sen hiç mi?

Cevabı ömür süren bir soru bıraktım sana

Çünkü senin ayıklanmamış duyguların avucunda

Benimse kalbim rehin bir cellat mezadında

Tedirginim aslında

Seni unutuyor olmak,

Hafızamı milyon kez zorlamama rağmen,

Yüzünü hatırlayamamak korkutuyor beni

Gel diye beklemiyorum artık

Hatta istemiyorum gelmeni

Ara sıra aklıma geliyorsun

Bana ne diyorum

Benim derdim yeter bana

Alıştım mı yokluğuna?

Vaz mı geçiyorum varlığından?

Tedirginim aslında

Ya başkasını seversem?

İnan o zaman seni hayatım boyunca affetmem

Kendi kopardığım çığın altında kalıyorum

Şimdi kalıntılarımın arasında başka biriymiş gibi dolaşıyorum

Çünkü bilmiyorum hala bazı şeylerin gerçek yerini

Çünkü hatırlayınca,

Başımın içinden geçiyormuş gibi olan şeyler, genellikle göğsümle boğazım arasında bir yeri

acıtıyor

Yumru diyorlar

Nasıl iyi olunur henüz öğrenemedim

Sana baktığım gibi baktım ağaçlara,

Çimene;

Ağaç,

Bana senin baktığın gibi değil

Ağaç, bana ağaç gibi,

Çimen, bana çimen gibi baktı

Eskisi gibi değil burası sensiz

Sen kırıldığın yerden bir kapı araladın bana

Bir kapı

İttirsem ardına dek açılacak

Ama ikimizi birden sığdıramam odana

Bana zor

Sana yazık

Ben düşünmeye başlayınca seni,

İnan ki, dağlar, taşlar,

İnan ki, bulutlar,

İnan ki, yağmur kar ve toprakla

Onlar da benimle birlikte

Ve onlar da benim kadar seni düşünürler

Bu sözleri söyledim sana

Ama daha o gün anlamalıydım

Benim bir kalmışlığım, durmuşluğum vardır zaten

Bir taş nasıl ağrır bir katılıkta?

Bu dünyada isteyip alamamak nedir?

Benden anlayın

Hep böyle kaldım dünyanın karşısında

Durmadan duran...

Eskisi Kadar Özlemiyorum Seni- Özdemir Asaf/ Sevgi Duvarı- Can Yücel/ Soğuk Kazı- Birhan Keskin

Ben geldim

Sana seni anlatmaya

Artık elimden mi tutarsın,

Ardımdan mı gelirsin,

Yoksa kanatlarına tutunduğum kuşların bir tüyünden de sen mi tutarsın,

Orasını gönlün bilir

Dinle

Birazdan bir yolculuk başlayacak seninle…

Yol da sensin, yolcu da

Yolculuğun başı da, sonu da sensin aslında

Uzaklaştıkça değersizleşen,

Anlamsızlaşan bir dünya

Gözümüzde büyüttüğümüz kadar büyük,

Kendimizi içinde hissettiğimiz kadar yakındı bize

Ve uzağında durmayı başardıkça her şey küçüktü

Varolmayı öğrenemedim hiç

Bulunduğum zamana dâhil olmayı

Biraz yanımda dur, derdi annem,

Gitme başka yere

Keder, gazel gibi toplanmıştı gözlerinin içinde

İmgesizdim ben oysa, duyu buharlaşmıyordu yüzüme

Ne ise o idim,

Sel gidince geriye kalan kum belki de...

Bir yıldız kayar,

Bir gazel düşer dile

Bir ses düşer insanın içine

Hiç kimsem yok...

Hiç kimsem olur musun diyene kadar sürer gider yollar

Kurusa fidanın,

Güllerin solsa

Gönümde solmayan gülümsün benim

Yaprakların gazel olsa, dökülse,

Daha taze fidan dalımsın benim

Ağarsa saçların,

Belin bükülse

Yine şu gönlümsün benim

Baharda gazel dökme bahçelerime

Ben yaşamayı bilmez miyim?

Sanki güzellikleri görmez miyim?

Papatya beyazlığında ölüm sarısı

Bu çiçekler uğruna ölmez miyim?

Ben seni sevmez miyim?

Can demez senden gayrısına

Bu cana ne demeli?

Yine de bir can ister canımdan

Canana ne demeli?

Sen canımın içindesin, canımsa senden habersiz.

Dünya seninle dolu, dünya senden habersiz.

Gönlüm, canım nasıl bulsun seni?

Çünkü sen…tümüyle gönüldesin, gönülse senden habersiz.

Senin izin hayâlde,

Senin adın dildedir, dilse senden habersiz.

İnsanların senden haberi isimledir, izledir.

İsme, ize karşılık, hepsi senden habersiz.

Künhünün denizinde inci arayanlar, yakin ve zan vâdisinde senden habersiz.

Seni nasıl şerh edip anlatayım?

Çünkü sonsuza deK,

Şerh senden âcizdir, anlatım senden habersiz.

Nasıl anlatayım...Senden haber veren de, senden öyle habersiz

Künh: Bir şeyin aslı, özüdür. bir şeyin cevheri, aslı, kökü, özü, vechi ve de nihayetidir.

Yakin: Doğruluğundan şüphe bulunmayan

Yarın için, var mı bir hazırlığınız?

Şöyle olgunlaşmamış bir umut saklıyor musunuz yüreğinizin en gizli köşesinde?

Gelecek günlerde,

Hatta ömrünüzün son gününde bile kullanabileceğiniz,

Gelişmekte olan bir umut?

Dünden kalan hayat,

Anımsayabildiğiniz kadarıyla,

Sizin de damağınızda bir tat bıraktı mı acaba?

Acı ya da tatlı

Buruk,

Kekremsi bir tat.

Ben roman yazsam, hayatı kervan yüküyle taşırdım yanımda

Öykü yazsam, belki bir kırık testi yeterdi, yolculuğumda bana

Ama şiir yazınca,

Cam bir kadehte sunmak gerekiyor hayatı başkalarına

Haykırmak İstiyorum herkese

Ve her şeye

''Yordun beni'' diyebilmek istiyorum hiç olmazsa

Yordun beni her karşılaşmada

Sanki boşlukta duran bir kağıt parçasıydım da,

Koşup dünyanın gölgesine sığınmasam,

Yanacakmışım gibi gelmişti bana

O kalp ki,

Kırık bir kadeh gibi,

Göğsüme batıp durmamış mıydı zaten yıllar boyunca?

Kalbim,

Benim geleceğim,

Her şeyim oldu

Bilseniz,

Onu sevebilmek, ne kadar fazladan bir yük

Ve ağır bir duygu

Dünya o kadar büyüktü ki;

Bir noktayım ortasında, ne yapsam.

Bazan da o kadar küçülüyor ki dünya,

Devrilecek sanıyorum, kımıldarsam

Çokca Yağmur yağsa, temizlenir mi şu kirli dünya?

Çiy damlasını yazsam,

Sabah güceniyor

Dikeni yazsam, ağlıyor kiraz çiçeği

Kanı yazsam, kan oluyorum

Çimenlere uzaktan baksam, otların kokusuyla eriyor gövdem

Bir vapur düşlüyorum bazen...bacası sığmıyor satırlara.

Gözlerimdeki nem, damlıyor hep sayfalara

Neyleyim?

Ben de yıldızlara bakıyorum kurtulmak için acılardan

Niye izin vermiyorsun yoluna kuş konmasına?

Niye izin vermiyorum yoluma kuş konmasına?

Niye kimseler izin vermez yollarıma kuş konmasına?

"Öyle güzelsin ki, kuş koysunlar yoluna"

Bir çocuk demiş.

Hep çocuk kalmalı.

Avuçlarında ezik bir şeker,

Yanaklarında tozlu yaşlar,

Ve yüzündeki mahzun gülümsemeyle,

Pencereden bakan, öksüz bir çocuk olarak kalmalı.

Korkmalı gök gürültüsünden,

Tabancadan,

Kara örümcek ile perili köşkten.

Eğilip denize dokunmalı,

Düşlerinde yol alan köpüklü bir yelkenliden.

Öyle çabuk geçiyor ki günler,

Sen de bir bak hayatına

Daha dün doğmuşuz sanki

Yeni okula başlamışız,

Yeni sevmişiz.

Öyle çabuk geçiyor ki günler,

Sen de bir bak hayatına.

Yarın bitecek sanki her şey

Yarın ölecek gibiyiz

Günlerimiz dün bir,

Bugün iki

Sakın bir şey bırakma yarına

Yarın yok ki

Bunları düşünürken,

Sen, bana

Sen desen de, demesen de olur.

Ama ben sana ''sen'' diyeceğim.

Düşün dur.

Sevgili Yavrum,

Nerden aldın "olmaz"ları?

O "geçilmez"leri?

Birisinin "olsaydı"larında

Sana dünya kadar yer ayrılır

Topla gül goncalarını toplayabilirken,

Zaman akıp gidiyor

Aynı çiçek sana bugün gülümserken,

Yarın solup gidiyor

Çelişe çelişe kopardım ben bu yaşımı ecelden

Yanlışlar biriktirdim

Yabani atlar suladım

Bir kendimi doğru sanırdım gençken

Yanılmışım, anladım

Bir yürürsün göğe, kara öyle değil

Bir yorul, bir acıksın karnın, ağrısın

Bir usansın, öyle değil

Sevgili Yavrum,

Zamanla yerleşir yaşadıkların

Yeniden konumlanır

Çoğalır anlamları

Önemi kavranır

Bir zamanlar anlamadan yaşadığın şey,

Çok sonradan değerini kazanır

Yokluğu derin,

Ve sürekli bir sızı halini alır

Böyle zamanlarda,

Bazen,

Uzaklaşmak gerekir yakınlaşmak için,

Bazen,

Hatırlamak gerekir hatırlanmak için

Bazen,

Ağlamak gerekir açılmak için

Bazen,

Anmak gerekir anılmak için...

Bazen de, susmak gerekir duymak için

Nehir gibidir insan

Derinlerinde ne saklar,

Ne fırtınalar kopar,

Söylemez

Sadece, sessizce akar ve gider...

Kalp sırrına erenler ne yapar, bilir misin?

Susarlar

Kızmazlar

Küsmezler

Kırmazlar

Kırılmazlar

Her şeyde bir güzellik bulurlar

Hiç bir şeyi insandan bilmezler

Susarak konuşurlar

Sevgili yavrum

Dünya senin etrafında değil,

Güneşin etrafında dönecek hep

Bunu lütfen kalbine yaz

Elimde olsa, kristal bir kalede saklardım seni

Ama burası dünya

Burası bu kadar

Dünya seni görmezden gelse de, ben yanındayım

Her şey kendi dilince konuşur

Karanlık örtse de üstünü,

Gecede devam eder renk

Ağacın dalında,

Rüzgarda...

Her şey kendi rengince konuşur

Sevgili Yavrum, vicdan, insanın içindeki tanrıdır

Ona saygılı ol

Merhametin ve şefkatinle onu besle, büyüt

Ama unutma,

Hayatta hep senin gibiler çıkmayacak karşına

Buna hazırlıksız yakalansan da, ben yanındayım...

Her yürek sevebilseydi eğer

Ayrılık hiç olmazdı

Her seven yürekli olsaydı zaten,

Aşk bu kadar basit olmazdı

Değerli bir şey elde etmek için,

Fedakarlık yapman gerekir

Yapılması zor olan şey ile,

Yapılması doğru olan şeyin, genellikle aynı şey olduğunu biliyor musun?

Anlamı olan hiçbir şey kolay değildir

Yetşkinlerin hayatına ''kolay'' girmez

Sevgili yavrum,

Her şeyi sev

Ama hiçbir şeye sonsuza kadar sürecek diye umut bağlama

İnsanlar gider

Kimse seninle sonsuza dek kalamaz

Kimseye böyle bir yük yükleme

Gitmek isteyen gidebilmeli

Sen istiyorsun diye kimse seninle kalmamalı

Aradığın sevgi bu değil

İnsanın üzerine hayal kurulmaz

İnsanla beraber hayal kurulur

Kalbinin en köhne sokaklarına bağır bunu avaz avaz

İnsanlar,

Hayalin kendisi olamaz

Senin kurduğun hayallere giderken, yanında yoldaş olabilirler ancak

Yoldaşın yola ihanet etse de, ben yanındayım

Sevgisiz kaldığın her anında, ben yanındayım

Sevgili yavrum, kelimeler yalan söyler

Hislerine saygı duy

Hislerine saygı duyulmayan yerlerden uzaklaş

Ve düşün

Dünya çok hızlı dönüyor ve sen nadide bir kuşusun gönlümün

Sevdiğin şeyler seni kör, ve sağır eder

Sınırların olsun;

Seni sen yapan gerçeklerin

Ve kendi doğruların

Bunlara körü körüne bağlı kalma

Gerekirse, onları değiştir, dönüştür

Ama kimsenin sınırlarını paldır küldür çiğnemesine müsaade etme

Kalbindeki ayak izlerini silmekte zorlansan da, ben yanındayım

Hasta mısın?

Derdin mi var?

Susuz musun?

Su da seni arar, bulur.

Çok ızdırabın varsa sevin, çünkü feraha kavuşacaksın.

Alçakgönüllü ol ki,

Şeref, sabır, sana doğru aksın, gelsin

Dünya sana doğru akmasa da,

Sen ona doğru ak,

Akışta kaybolsan da,

Ben yanındayım

Ölü Ozanlar Derneği- N. H. Kleinbaum/ Gittiğim Her Yerde Çiçek Açacağım (2)- Ali Bayam

Hepsi bir vapur dumanı diyordum

Gelip, geçer

Acılarım tazeyken,

Kimseyle konuşmazdım

Hiç önemsemiyormuş gibi gözüküp,

Deliler gibi önemsiyordum

Ben çaresizliğin eli olsaydım,

Tutmazdım kimsenin elini

Dünyada iki kapılı bir han gibi durmanın,

Buraya böyle gelmiş olmanın,

Geçene yol açmanın,

Ki, içinden rüzgâr geçirmenin

Ne büyük güç istediğini anladım

Durmanın ne büyük sabır

Neyin peşine düşersen,

O hep senden kaçmaya başlar ya hani,

Hayat sahi böyle

Neyin arkasından koşarsan, ondan mahrum kalıyorsun

Kimi çok seversen, tüm sınavın o oluyor

Korktuğun her ne varsa, istisnasız başına geliyor

Neyi asla yapmam diyorsan, bir gün son çare o şeyi yapmak zorunda kalıyorsun

Bir insanı unutmak zorunda kaldın mı hiç?

Hiç,bir insanı unutmak,bir insandan vazgeçmek

Bir insanı hayatından sonuna kadar çıkartmak zorunda kaldın mı hiç?

Hani ölmüş gibi,

Hani uzatsan da elini tutamayacağını bilmek gibi

Her an kapıdan içeri gülümseyerek gireceğini bekleyip

Ama aslında hiç gelemeyeceğini bilmen gibi

Mutluluk da böyle

Aranıp bulunacak bir şey değil

Peşine düşülecek bir şey değil

Yaşanacak bir şey

Yaşayanlar bir gün ölür elbette

Ağaçlarla

Balıklarla

Kuşlarla

Ağlayanlar bir gün güler elbette

Uyanmakla

Anlamakla

Bilmekle

Kısa çöp, uzun çöpten hakkını alır elbette

Direnmekle

Kurtulmakla

Barışla

Öyle geceler var ki, sabaha çıkamayacağını düşünüyorsun

Yarın olmayacak,

Bu gece bitmeyecek,

Acı hiç dinmeyecek gibi hissediyorsun

Sonra sabah oluyor

Hayat bir şekilde yine devam ediyor

Güneş doğuyor

Sonra geçiyor

Her şey gibi,

Her şey kadar

Bu can yaksa da hep böyle oluyor

Gün bitse bile gökyüzünde

Günler daha mühürlenmedi

Çünkü dilde söz,

Çiçekte renk,

Ve zamanda gelecek bitmedi

Ben ölümden korkmam!

Ölmek bir şey değil doktor

Ondan sonrasını düşlemek beter

Ben ümitsizliği tedavi edemem Doktor

Onu incelerim

Ümitsizlik ödenen bir bedel

Yaşamın derinlerine indiğinde, ümitsizlikle her zaman karşılaşırsın

Kimin yüzüne baksam,

Düşünsem neyi,

Yaklaşsam neye,

Uzatsam elimi okşamak diye,

Kararıyor masmavi sabahlarım

İnsanlar ağaçlardan ders almalı

Ne üzerinde barınan kuşların,

Ne gölgelerinde yatan insanların,

Ne de verdikleri meyvelerin hesabını tutuyorlar

Bazen bir şey yaşatıyor hayat insana. O yaşadığı şeylerden sonra, tüm beklentisini kesiyor hayattan.

Kaç çiçek boğulmuştur,

Kaç ağaç delirmiştir,

Çan seslerini de yanında götürdü diye yokluğa alıştırıyor kendini

Bir bıçak mütemadiyen ve gaddarca göğsünü oyuyor

Ama ben gökyüzüne bakmaya devam ediyorsun

Ama hiç durmaksızın,

Herkesin izlediği yolun tersine gidersen,

Hayatın boyunca başa­rısızlığa uğramamayı nasıl isteyebilirsin?

Eski bir şaman atasözünde dediği gibi,

“Ders sen öğrenene kadar devam edecek.”

Ve sen öğrendikten sonra, başka bir ders başlayacak

Yaşamak, öğrenmek için var biraz da

Mutlu olmak için değil

Her şey bir kez ölür ama sen ölmez sanırsın

Ben taşların da can verdiğini çok görmüşümdür

Kaç kez,

Bir düş kırıklığı için, yalnızca.

Üşüyeceksin,

Tir tir titreyeceksin metruk bir bankta

Ateşi olan herkes senden kaçacak

Yanacaksın kalabalığın ortasında

Suyu olan herkes senden kaçacak

Kaburgalarına saplanan sancı, seni yok edecek yavaş yavaş

Kimsesizlik,

Kimliği olur bazen insanın, bilirsin.

Ama zamanın seninle yürüyen bir yol arkadaşı olduğunu kabullendikçe, her mevsime uyum sağlıyorsun.

Yokluğunu hissettiği şeyin, ne olduğunu bilemez insan ya bazen hani. Hatırlanmayan bir rüyanın aşinalığı gibi hani. Hani..Bir şey eksik. Bir şey yok. Yok olduğuna eminsin, yoksunluk hissediyorsun ama, ne eksik bilmiyorsun.

Seninki, bir uçuruma yıllarca bakmış olmanın düşmekten daha acı bir hale gelmesi.

Bağımlı insan atlı karıncaya binmiş gibidir. Ne bir varış noktası, ne de bir ilerleme vardır hayatında. Herkes ilk başladığı yerde, midesi kaldırana kadar döner durur. İnsanın kendiyle mücadelesi, bağımlılıklarını yok etmesiyle başlar.

Ne dersin? Ufkun gözükmediği gökyüzüne bir bak.

Küçücük bir noktasın

Belki de her şeyi kabullenip, hayatı akışına bırakmak lazım

Zorlamak bazen çözüm değildir

Ve zorla olan hiçbir şey, güzel değildir

Ben baktım ki, insanlar göründüğü gibi çıkmıyor

İyice tanıya kadar, iyi veya kötü dememeyi öğrendim

Baktım ki fazla değer vermek işe yaramıyor,

Gerektiği kadar değer vermeyi öğrendim

Baktım ki acele edince kötü şeyler oluyor,

Sabretmeyi öğrendim

Baktım ki, nasip değilse olmuyor,

Hayırlısı demeyi öğrendim

Baktım ki arkamdan konuşanlar susmuyor,

Allah'a havale edip, yoluma devam etmeyi öğrendim

Ne kadar yakının olursa olsun,

Bir başkasının içinden geçenler daima bir meçhul olarak kalacak

Bir yastıkta uyuyanlar bile, birbirlerinin rüyalarını bilmez

Herkes kendi korkulu rüyalarına uyur

Yine herkes, kendi kabusuna uyanır

Bunu hatırla

Her şeyi sev

Ama hiçbir şeye sonsuza kadar sürecek diye umut bağlama

Bir elinde çiçek olanların, diğer eline de bakmayı unutma

Hayat adil değil...

Ve sen çok güzelsin.

İncinmemen mümkün değil ama teselli edecek kimse olmasa da kendine kendin olduğunu unutma

Hislerine saygı duy. Hislerine saygı duyulmayan yerlerden uzaklaş.

Çünkü rızan olmayan bir şeyi bir defa yaparsan, bir daha, artık kendi hayatını yaşayamayabilirsin

Yine de kimseye kızma

Ya da küsme...

Hayat yolunun bir yerlerinde, kendine yaslanıp dik durmaya daima ihtiyacın olacak

Hiçbir mezar iki kişilik kazılmaz demiştim ya hani,

Tam da öyle

Unutma

Herkes karada balık gibi çırpınıyor

Hangisine üzülelim?

Buldum derken kaybolana mı,

En yakın derken, uzak olana mı,

Zamansızlıklara mı?

İmkansızlıklara mı?

Bir şey kaldı unutulan

Kopunca kendimizden

Ve her şeyden biraz kopunca

Hiç kimseye hiçbir şey anlatmadan sadece susmak istiyorum

Sadece susmak

Bu yorgunluğu kelimelerle anlatmak istemiyorum

Biri adımı sorsun istemiyorum

Nasılım, ne haldeyim bilinsin istemiyorum. Susmak istiyorum, sadece susmak.

Bir bankta gece yarısı ağlamak bir de

Varsın yeşermemiş olsun bahçeler

Karlar erimemiş olsun dağlarda

Hatta çığ basmış olsun yollar

Kendi yağmurunun çamuruna gömüldükten sonra

Yani bütün gece omuzunda bir testiden,

Kendi avuçlarına döküldükten sonra,

Kapıyı açıp çıkabilecek miyiz?

Yani yalnızlığı,

Bir boş anımızda,

Çıkarıp,

Açıp,

Kaldırıp atabilecek miyiz?

Biraz da sessizliğim konuşsun

Harfsiz bir dil bulalım içimizde

Sadece ikimizin anladığı bir hüzün olsun içinde

Denizin içinde meydana gelen görünmeyen dalgalar gibi yüreğin biliyorum

Beklemekten baska çare olsaydı,

Seni durdurmazdım…

İnan bana…Ama yok.

Başka çare yok

İlaç bile beklemeden tesir etmez,

Çiçek bile, vakti gelmeden önce açmaz…

Sus

Bu kış, bahara dönünceye kadar

Bu gece, gündüz oluncaya kadar.

Uzak yollar, yakınlaşıncaya kadar

Bu sıkıntının ardından, ferahlık gelinceye kadar

Acının, bala dönüştüğünü farkedinceye kadar

Sebepler var edilinceye kadar

Bahaneler oluşuncaya, kadar sus.

Sus

Bütün bu susmalarına karşılık,

Her şeyin iyi olacağına inanarak sus.

Sus

Her susuş bir cevap olsun

Her susuş, sabrın olsun

Her susuş, duan olsun

İçten yakarışının adı

Her susuşun,

Bekleyişinin,

Umut edişinin,

İnancının,

Sevdiğinin vurgusu olsun

Tuz basıp,

Yaralarıma ne kadar susulacaksa, o kadar sustum.

Bir çığlık kanıyor en derininde yüreğimin

Açmadım kimselere yüreğimi

Susmak kimi zaman, ateşe su,

Kimi zaman ateşe rüzgar olmuştur

Yağmur alıp toprağa karışan sessizlik en güzel sestir duyabilen için

Sus gönlüm,

Sus.

Bütün bu susmalarına karşılık,

Her şeyin hayırlısının olacağına inanarak sus

İyi geceler rüzgar, günaydın,

İyi geceler hiç kimse, günaydın,

İyi geceler hiçbir yer

Sana günaydın

Parmağımın ucuyla dokunuyorum dünyaya

Büyük bir hızla koşup geçiyor yanımdan

Uzağımda üstünü örtüp, yatıyor pusuya

Sanki bir şey bulacakmış gibi kanımda

Dalgaların yanında yürürken ben,

Gülümsemenle gelseydin sen,

Hiçbir şey söylemeden

Kendiliğinden

Dünya yaşlanıyor mu?

Bu suda sen de ben gibi en güzel günlerini,

Unutulmuş akşamlarını,

Ve artık bir daha yaşamak imkânı olmayan geçmişi,

Bütün saltanatıyla yaşar bulacaksın

Sen şu mavi gökyüzü gibisindir

Baktıkça ferahlık verirsin insana

Akdeniz’de şimdi bir kuş uçuyorsa

Senin için uçuyor

Bir ağaç uzatmışsa dallarını aydınlıklara doğru,

Sen geçiyorsun aklından

Senin gözlerine benzeyebilmek için koyulaşan göğün mavi ufuklarını seyrediyorum

Farkında mısın bilmiyorum

Kimse kendi acısını bile duy­muyor artık

Kimse bir başkası için kederlenmiyor

Birbirine ihtiyacı olanlar, özenle uzak duruyor birbirinden

Küçücük çocuklar bile yalnızlığın bilimini yapıyor

“..Ben seni sevmek istiyorum, diyecektin, diyemedin.

Yalnızlık taşa çevirir yüreği, diyemedin.

İnsan sevmezse, dün­ya bir yaşama cezasından başka nedir ki, diyemedin.

Her vaz­geçişte,

Gövdemiz biraz daha uzaklaşır bizden, diyemedin.

İn­san bütün acılardan sadece bir sevgi sözüyle döner dünyaya, diyemedin.

Neler gördüysen dünyada, bağır

Neler duyduysan yanarken parmak uçların, söyle bana

Ben ki, seninle aştım yaşları

Beyaz bir gül ne kadar beyaz olursa, o kadar

Bir yaprak ne kadar yapraksa, o kadar

Ne kadar suysa bir su, o kadar

Seninle olan ilişkimiz, bir çiçeğin toprakta kök salması gibidir

Toprak bazen sert olabilir

Yağmur bazen fazla yağar

Ama seninle büyümek için her zorluğu aşacağım

Sana olan sevgim,

Bir bahçıvanın özenle yetiştirdiği en nadide çiçeği koruma arzusundan daha güçlüdür

Beni bulamazsan üzülme

Eşyalarımı bulacaksın

Kestiğim taşları,

Açtığım yolları,

İşlediğim heykelleri bulacaksın

Ve göreceksin ki binlerce yıl öteden,

Parmak izlerimiz değecek birbirine

Bir insana inanmak ne demek biliyor musun?

Kapının önündeki ağaçlarla, birden çiçeğe duruyorsun...

Ne demek biliyor musun bir insanı sevmek?

Birden dünyada kötü insan kalmıyor

Bizim rüyalarımız olmadan dünya güzel olamaz

Bizim şarkılarımız olmadan insan sevmeyi bilemez

Bizim merhametimiz olmadan, Tanrı kimseyi bağışlayamaz

Bizim dudaklarımız gülmeden, çocuklar çiçek açamaz

Çerçevesiz gökyüzünü,

Ve tel gölgesiz güneşi seninle paylaşmak için yazıyorum

Beni anlayasın diye

Beni umudun yerine koyasın diye

Dünyanın tarihinden bir gölge geçti

Şu geçen bulutlardan konuşuyoruz

Rüzgarların,

Taşın geleceği yoktur diyorsun

Hem aşk da kendine dönüyor, biliyorsun

Ben ne kadar şey gördüm,

Yaşadımsa, onları anlatmayı söz verdim sana

Kendimi sana bir deniz diye tanıttım

O zamandı işte

Kendini anlatan dünya geldi

Başladı işine

Yol ki,

Yoktur

Yol ki,

Varış değildir

Gidiyorduk

Sana ''gökyüzünün yarısı'' diye seslenirdim

Ve susmak bilmezdim

Suyun kalabalığıyla yaşardım her yerde

Su umudu biliyor

Beni böyle sen soydun bir çiçeğe su verir gibi

Böyle gri tarihler, gri gökler altından yaşadık

O kadar içten gülüyordun ki,

İçini kıskandım.

İçin olmak istedim

Çorak gülüşündeki yoksunluğu biliyorum

Unutacak çok şeyler var, biliyorum

Sen, içimdeki bensin biliyorum

Ne zaman düşünsem seni, sabırsızım

Na zaman baksam sana, açlığım büyür

Ne zaman özlesem seni, alkımlanır direncim

Ne zaman beklesem, avunmaz bir çocuğum

Bekliyorum

Bir daha bekliyorum

İki

Üç

Dört

Bekliyorum

Burada değilse, nerededir hayat?

Bir başka yerde,

Ufkun arkasında

Ya da keşfedilmemiş bir anakara?

Bence senin yanında

Şimdi kim bilir nerede değilim diyerek,

Günler yanımdan

Günler önümden

Günler içimden

Etinle geçiyor

Erken zamansın

Dokunamıyorum

Sanki insan,

En son bir kere de bulamamak için gidiyormuş gibi bazı yerlere

Görememek için

Ben de çok geldim

Ben de çok bulamadım seni

Çalmayan kapının da sesi var diyerek,

Ardına kadar açtığım şeyler,

Nasıl gelmiyormuşsun diyerek baktığım yol,

Nasıl geçmiyormuşsun diye baktığım sokak...

Sadece seninle ilgili o kadar dağ,

Sadece seninle ilgili o kadar ova gezdim ki

Seni kırk kere sordular

Bilmiyorum dedim

Biliyordum...

Diyebilirim ki, bilinmeyen dualar buldum

Başka bitkiler

Ihlamur

Dedim

Kırk sesle yıkansam da, gitmez kalbimden sesin

Elimi sürmek istemediğim bu çağda:

Tüm hayallerini gerçekleştirdiğini görmek istiyorum

Kazandığını görmek istiyorum

Karşılaştığın tüm engelleri aştığını görmek istiyorum

Başarılı olduğunu görmek istiyorum

Kuşların Doğum Gününde Olacağım- İlhan Berk/ Dünya Lekesi Dünya Lekesi (3)- Seyyidhan Kömürcü

Elimde boş bir gidişin melodisi

Söyler dururum içimde

Pardon

Kimdi acılar?

Yıpratamazlardı insanı bu kadar

Ölümün diyeti ne?

Hayatın ayarı kaç?

Herkes kendi dünyasına daldı

Geçti, geçmez dediğimiz zaman

Kuşları unuttuk

Yolu soruyordum rüzgâra

Ben durdum,

Yol yürüyordu

Karar kesin

Gemileri yakmıştım

Gördüğüm şeylerin beni aşmasına dayanamıyordum

Havanın, suyun, toprağın beni aşmasına dayanamıyordum

Yaşamın hızının beni aşmasına dayanamıyordum

Olmuyorsa zorlamıyorum. Eskisi gibi olmayacağını bildiğim halde, savaşmıyorum mesela. Olmayacağını anladığım noktada çabalamayı bırakıyorum. Tam o noktada, kimsenin hiçbir şeye değmediğini ve hiçbir şeyi hak etmediğini daha net görüyorum.

Alışmamak için gözyaşı ve kedere,

Ölmemek için o acıdan

Yeni bir silah yarattım yaşamaktan

3 Basit kuralla yaşıyorum:

Sevgi, eylem olmadan hiçbir şeydir

Güven, kanıt olmadan hiçbir şeydir

Ve özür, değişim olmadan hiçbir şeydir

Ben de biliyordum gitmem gerektiğini

Ama insan, binbir hevesle girdiği kapıdan apar topar çıkamıyor

Aynı günü defalarca yaşayıp, bir ömrü, bir güne sığdırmaktan korkuyorum.

Şiir okumayan insanların beni yerden yere vurmasından korkuyorum.

Matematiği, tarihi, fiziği öğrenirken, insanlığı unutmaktan korkuyorum.

Yüreğimde gezen insanların, başkasıyla gezmesinden korkuyorum.

Kitap sayfalarının gazete kağıdı gibi sofraya serilmesinden korkuyorum.

Dünyanın, son âşık olan insanının haberlere çıkmasından korkuyorum.

İnsanların aynı evde yaşayıp, birbirine yabancı kalmasından korkuyorum

İnsanı güldüren hatıraların sahtesini yapmalarından korkuyorum.

Dertlerimi anlatan kelimelerin yetersiz kalmasından korkuyorum.

Yıldızları izleyen insanların bir gün vazgeçmesinden korkuyorum.

Güzel şeyler olup, tam mutluluğu yakalamışken, sıkılmaktan korkuyorum.

Bugünler geride kalacak... Kalmayacak!

Her gece,

herkes bütün acılarını hatırlayacak- gözlerini kapattığında.

Böyle olmasa, binlerce çeşidi olur muydu uyku ilaçlarının?

Her şey yaralamak istiyor seni

Her şey yaralanmanı istiyor senin

İstiyorlar ki,

Bedelini ödeyesin yürüdüğün dünyanın

Acıtıyor bizi aşıp giden yaşam

Direnmeyi öğreniyoruz yenik düştükçe

Yorgun değilim ama geçen günlerden

Artık geceye gözlerimi açarak bakıyorum

Yorgun değilim geçmişten

Şimdiden

Gelecekten

Bir yalnızlığım vardı,

Gittikçe aşıyorum